Unu'e el'don'it'a en Esperant'o de Bookleaf Publishing, 1996. Vid'u http://www.poboxes.com/bookleaf/ Ĉi tiu traduk'o kopi'rajt'a © 1996 Donald Broadribb. Ĉi tiu el'don'o est'as korekt'it'a versi'o, juli'o 2000.
La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1919. La liter'tip'o est'as 16 sur 18.7 pkt Elegant Garamond.Mi Dediĉ'as ĉi tiu'n Libr'o'n al la Infan'o'j de ni'a'j Soldat'o'j, la Uson'an'o'j kaj ili'a'j Alianc'an'o'j, kun ne'mezur'ebl'a'j Fier'o kaj Am'o.
L. F. B.Al Mi'a'j Leg'ant'o'j Iom kurioz'e, en la event'o'j kiu'j okaz'is dum la pas'int'a'j kelk'a'j jar'o'j en ni'a “grand'a ekster'a mond'o”, ni pov'as trov'i event'o'j'n tiom mir'ig'a'j'n kaj inspir'a'j'n ke mi ne pov'as esper'i egal'ig'i ili'n per rakont'o'j pri la Land'o Oz.
Tamen, “La Magi'o de Oz” ver'e est'as pli strang'a kaj ne'kutim'a ol io ajn kio'n mi leg'is aŭ pri'aŭd'is ni'a'flank'e de La Grand'a Sabl'a Dezert'o kiu kaŝ'as de ni La Land'o'n Oz, eĉ dum la ĵus'a'j ekscit'a'j jar'o'j, do mi esper'as ke ĝi al'log'os vi'a'n am'o'n je nov'ec'o.
Long'a kaj sen'kapabl'ig'a mal'san'o ne'ebl'ig'is al mi respond'ad'o'n al la mult'a'j bon'a'j leter'o'j send'it'a'j al mi—escept'e de kiam oni kun'send'is poŝt'mark'o'j'n— sed de nun mi esper'as pov'i dec'e rapid'e atent'i ĉiu'n leter'o'n per kiu mi'a'j leg'ant'o'j regal'os mi'n.
Cert'ig'ant'e al vi ke mi'a am'o al vi neniam ŝancel'iĝ'is kaj esperant'e ke la Oz-Libr'o'j plu plezur- ig'os vi'n dum mi ankoraŭ pov'os verk'i ili'n, mi est'as Am'e vi'a, L. Frank BAUM, “Reĝ'a Histori'ist'o de Oz.”
“OZCOT”
ĉe HOLLYWOOD en KALIFORNIO 1919
La Manĝtula popol'o, tamen, nur star'as iom for kaj rigard'as Mont'o'n Manĝto kaj sci'as mal'mult'o'n pri ĝi; ĉar proksim'um'e tri'on'o'n de la voj'o supr'e'n ĝi'a'j flank'o'j far'iĝ'as ne'grimp'ebl'e krut'a'j, kaj se hom'o'j loĝ'as sur la supr'o de tiu grand'a tur'ant'a pint'o kiu laŭ'aspekt'e preskaŭ ating'as la ĉiel'o'n, la Manĝtuloj ne konsci'as pri tio.
Malgraŭ tio, hom'o'j ja loĝ'as tie. La supr'o de Mont'o Manĝto laŭ'form'e simil'as pelv'o'n, larĝ'a'n kaj profund'a'n, kaj en la pelv'o est'as kamp'o'j kie kresk'as gren'o'j kaj legom'o'j, kaj oni paŝt'as brut'o'j'n kaj river'et'o'j flu'as kaj arb'o'j produkt'as ĉi'a'j'n aĵ'o'j'n. Dis'e trov'iĝ'as dom'o'j, kaj en ĉiu el ili loĝ'as famili'o de Alt'ul'o'j, tiel la hom'o'j nom'as si'n. La Alt'ul'o'j mal'oft'e mal'supr'e'n'ir'as la mont'o'n, pro la sam'a kaŭz'o kiu persvad'as la Manĝtulojn ne grimp'i ĝi'n: la flank'o'j est'as tro krut'a'j.
En unu el la dom'o'j loĝ'is saĝ'a mal'jun'a Alt'ul'o nom'it'a Bini Ar'u, kiu iam est'is lert'a Sorĉ'ist'o. Sed Ozma de Oz, kiu reg'as ĉiu'n en la Land'o Oz, dekret'is ke neni'u praktik'u magi'o'n en ŝi'a regn'o escept'e de Glinda la Bon'a kaj la Sorĉ'ist'o de Oz, kaj kiam Glinda send'is tiu'n reĝ'a'n ordon'o'n al la Alt'ul'o'j per fort'flug'il'a Agl'o, mal'jun'a Bini Ar'u tuj ĉes'is praktik'i magi'a'j'n art'o'j'n. Li detru'is mult'a'j'n el si'a'j magi'a'j pulvor'o'j kaj magi'il'o'j, kaj post tio li honest'e obe'is la leĝ'o'n. Li neniam vid'is Ozman, sed li sci'is ke ŝi est'as li'a Reg'ant'o kaj est'as obe'end'a.
Nur unu afer'o mal'feliĉ'ig'is li'n. Li trov'is nov'a'n kaj sekret'a'n metod'o'n far'i trans'form'o'j'n ne'kon'at'a'n de ĉiu ali'a Sorĉ'ist'o. Glinda la Bon'a ne kon'is ĝi'n, nek la mal'grand'a Sorĉ'ist'o de Oz, nek D-ro Pipt nek mal'jun'a Mombi, nek iu ali'a magi'praktik'ant'o. Ĝi est'is sekret'o de Bini Ar'u. Per ĝi, est'is eg'e simpl'e trans'form'i iu'n ajn en best'o'n, bird'o'n aŭ fiŝ'o'n, aŭ i'o'n ali'a'n, kaj re'trans'form'i tiu'n person'o'n, kiam oni sci'pov'as prononc'i la mistik'a'n vort'o'n: “P y r z q x g l ”.
Bini Ar'u uz'is tiu'n sekret'o'n mult'foj'e, sed ne por kaŭz'i mal'bon'o'n aŭ sufer'o'n al ali'a'j. Kiam li for'vag'is tre mal'proksim'e'n de si'a hejm'o kaj mal'sat'is, li kutim'is dir'i: “Mi vol'as far'iĝ'i bov'in'o—P y r z q x g l !” Tuj li far'iĝ'is bov'in'o, kaj tiam li manĝ'is herb'o'n kaj sat'ig'is si'n. Ĉiu'j best'o'j kaj bird'o'j sci'pov'as parol'i en la Land'o Oz, do kiam la bov'in'o ne plu mal'sat'is, ĝi dir'is: “Mi vol'as re'e est'i Bini Ar'u: P y r z q x g l !” kaj la magi'a vort'o, ĝust'e prononc'it'e, tuj re'don'is al li li'a'n natur'a'n form'o'n.
Kompren'ebl'e, mi ne aŭdac'us skrib'i tiu'n magi'a'n vort'o'n tiel klar'e se mi supoz'us ke mi'a'j leg'ant'o'j pov'os ĝust'e prononc'i ĝi'n kaj tiel pov'os trans'form'i si'n kaj ali'a'j'n, sed efektiv'e neni'u en la tut'a mond'o, escept'e de Bini Ar'u, iam (ĝis la komenc'o de ĉi tiu rakont'o) sukces'is prononc'i “P y r z q x g l ” ĝust'e, do mi kred'as ke est'as sen'danĝer'e don'i ĝi'n al vi. Malgraŭ tio, ver'ŝajn'e est'os plej bon'e ke, voĉ'leg'ant'e ĉi tiu'n rakont'o'n, vi evit'u ĝust'e prononc'i “P y r z q x g l ”, kaj tiel vi pov'os evit'i ĉi'a'n risk'o'n ke la sekret'o mis'ag'os.
Bini Ar'u, trov'int'e la sekret'o'n de tuj'a trans'form'o, kiu ne neces'ig'is il'o'j'n aŭ pulvor'o'j'n aŭ ali'a'j'n kemi'aĵ'o'j'n aŭ herb'o'j'n kaj ĉiam funkci'is perfekt'e, mal'volont'is ke tiu mir'ind'a trov'aĵ'o est'u tut'e ne'kon'at'a aŭ perd'it'a el la tut'a hom'a sci'ar'o. Li decid'is ne de'nov'e uz'i ĝi'n, ĉar Ozma mal'permes'is ke li far'u tio'n, sed li pens'is ke Ozma est'as knab'in'o kaj iam ebl'e ŝanĝ'os si'a'n decid'o'n kaj permes'os ke ŝi'a'j reg'at'o'j praktik'u magi'o'n, kaj tiu'okaz'e Bini Ar'u de'nov'e pov'os trans'form'i si'n kaj ali'a'j'n laŭ'vol'e,—krom se, kompren'ebl'e, li inter'temp'e forges'os la metod'o'n prononc'i “ P y r z q x g l ”.
Tre zorg'e pri'pens'int'e la afer'o'n, li decid'is skrib'i la vort'o'n, kaj la metod'o'n prononc'i ĝi'n, en iu sekret'a lok'o, tiel ke li pov'os trov'i ĝi'n post mult'a'j jar'o'j, sed kie neni'u ali'a iam pov'os trov'i ĝi'n.
Tiu ide'o est'is lert'a, sed kio ĝen'is la mal'jun'a'n Sorĉ'ist'o'n est'is kiel trov'i sekret'a'n lok'o'n. Li vag'is tra la tut'a Pelv'o ĉe la supr'o de Mont'o Manĝto, sed li trov'is neniu'n lok'o'n kie li pov'os skrib'i la sekret'a'n vort'o'n sed kie ali'a'j ver'ŝajn'e ne akcident'e trov'os ĝi'n.
Do fin'e li decid'is ke ĝi dev'os skrib'iĝ'i ie en li'a propr'a dom'o.
Bini Ar'u hav'is edz'in'o'n nom'at'a'n Mops'i Ar'u kiu est'is fam'a pro si'a'j bon'gust'eg'a'j gajlusacaj tort'o'j, kaj li hav'is fil'o'n nom'at'a'n Kik'i Ar'u kiu tut'e ne est'is fam'a. Oni sci'is pri li ke li est'as koler'em'a kaj mal'agrabl'a ĉar li ne est'as feliĉ'a, kaj ke li ne est'as feliĉ'a ĉar li vol'as mal'supr'e'n'ir'i la mont'o'n kaj vizit'i la grand'a'n sub'a'n mond'o'n sed li'a patr'o ne permes'as.
Tut'e neni'u atent'is Kikin Arun, ĉar li est'is tut'e mal- grav'a.
Unu'foj'e dum ĉiu jar'o okaz'is fest'o sur Mont'o Manĝto en kiu part'o'pren'is ĉiu'j Alt'ul'o'j. Oni okaz'ig'is ĝi'n en la centr'o de la pelv'o'form'a land'o, kaj oni dediĉ'is la tut'a'n tag'o'n al festen'o'j kaj gaj'ec'o. La jun'ul'o'j danc'is kaj kant'is; la vir'in'o'j kovr'is la tabl'o'j'n per plaĉ'a'j manĝ'aĵ'o'j, kaj la vir'o'j lud'is muzik'a'j'n instrument'o'j'n kaj rakont'is fe'rakont'o'j'n.
Kik'i Ar'u kutim'e part'o'pren'is en tiu'j fest'o'j kun si'a'j ge'patr'o'j, kaj tie li sid'is paŭt'e ekster la cirkl'o kaj rifuz'is danc'i aŭ kant'i aŭ eĉ parol'i kun la ali'a'j jun'ul'o'j. Do la fest'o ne pli'feliĉ'ig'is li'n pli ol ali'a'j tag'o'j, kaj ĉi'foj'e li dir'is al Bini Ar'u kaj Mops'i Ar'u ke li ne part'o'pren'os. Li prefer'as rest'i ĉe'hejm'e kaj est'i mal'feliĉ'a tut'e sol'e, li dir'is, do ili volont'e las'is li'n.
Sed post kiam oni las'is li'n sol'a Kik'i decid'is en'ir'i la privat'a'n ĉambr'o'n de si'a patr'o, kvankam li est'is mal'permes'it'a en'ir'i ĝi'n, por serĉ'i iu'j'n magi'il'o'j'n kiu'j'n Bini Ar'u uz'ad'is kiam li praktik'is sorĉ'ad'o'n. Dum li en'ir'is li preskaŭ stumbl'is pro unu el la plank'o'tabul'o'j.
Li serĉ'is ĉie sed trov'is neniu'n spur'o'n de la magi'o de si'a patr'o. Ĉio est'is detru'it'a.
Mult'e sen'esper'ig'it'e, li komenc'is re'el'for'ir'i, sed li de'nov'e stumbl'et'is pro la sam'a plank'o'tabul'o. Tio pens'ig'is li'n. Ekzamen'ant'e la tabul'o'n, Kik'i trov'is ke ĝi est'is el'ig'it'a kaj post'e re'en'ig'it'a kaj re'najl'it'a tiel ke ĝi est'is iom'et'e pli alt'a ol la ali'a'j tabul'o'j. Sed kial li'a patr'o el'ig'is la tabul'o'n? Ĉu li kaŝ'is kelk'a'j'n el si'a'j magi'il'o'j sub la plank'o?
Kik'i al'port'is ĉiz'il'o'n kaj el'ig'is la tabul'o'n, sed li trov'is neni'o'n sub ĝi. Li est'is tuj re'met'ont'a la tabul'o'n kiam ĝi glit'is el li'a man'o kaj renvers'iĝ'is, kaj li vid'is i'o'n skrib'it'a'n sur ĝi'a mal'supr'o. La lum'o est'is iom ne'bril'a, do li port'is la tabul'o'n al la fenestr'o kaj ekzamen'is ĝi'n, kaj trov'is ke la skrib'o instru'as preciz'e prononc'i la magi'a'n vort'o'n P y r z q x g l , kiu tuj trans'form'os iu'n ajn en i'o'n ajn, kaj invers'ig'os la trans'form'o'n kiam oni ripet'os la vort'o'n.
Nu, unu'e Kik'i Ar'u ne kompren'is kia mir'ind'a sekret'o est'as trov'it'a; sed li opini'is ke ebl'e ĝi util'os al li do li pren'is paper'pec'o'n kaj skrib'is sur ĝi'n ekzakt'a'n kopi'o'n de la instrukci'o'j por prononc'i P y r z q x g l . Post tio li fald'is la foli'o'n kaj met'is ĝi'n en si'a'n poŝ'o'n, kaj re'met'is la tabul'o'n en la plank'o'n tia'manier'e ke neni'u suspekt'us ke ĝi est'is el'ig'it'a.
Post tio Kir'i en'ir'is la ĝarden'o'n kaj sid'ant'e sub arb'o li zorg'e stud'is la foli'o'n. Li ĉiam vol'is for'ir'i de Mont'o Manĝto kaj vizit'i la grand'a'n mond'o'n—precip'e la Land'o'n Oz—kaj li nun ek'pens'is ke se li pov'os trans'form'i si'n en bird'o'n, li pov'os flug'i kie'n ajn li vol'os kaj re'flug'i kiam ajn li vol'os. Tamen, unu'e neces'os parker'i la metod'o'n ĝust'e prononc'i la magi'a'n vort'o'n, ĉar bird'o ne kapabl'us kun'port'i la foli'o'n sur kiu ĝi est'is skrib'it'a, kaj Kik'i ne pov'us re'gajn'i si'a'n natur'a'n form'o'n se li forges'us la vort'o'n aŭ ĝi'a'n prononc'o'n.
Do li long'e stud'is ĝi'n, ripet'ant'e ĝi'n cent'foj'e en si'a mens'o ĝis li est'is cert'a ke li ne forges'os ĝi'n. Sed por est'i du'obl'e cert'a li met'is la foli'o'n en stan'a'n skatol'o'n en neglekt'it'a part'o de la ĝarden'o kaj kovr'is la skatol'o'n per mal'grand'a'j ŝton'o'j.
Jam far'iĝ'is mal'fru'e en la tag'o kaj Kik'i vol'is prov'i si'a'n unu'a'n trans'form'o'n antaŭ ol li'a'j ge'patr'o'j re'ven'os de la fest'o. Do li star'is sur la antaŭ'a verand'o de si'a hejm'o kaj dir'is: “Mi vol'as far'iĝ'i grand'a fort'a bird'o, kia falk'o— P y r z q x g l !” Li prononc'is ĝi'n ĝust'e, do tuj li sent'is ke li plen'e ali'form'iĝ'is. Li bat'et'is per si'a'j flug'il'o'j, salt'et'is al la balustrad'o kaj dir'is: “Gra-ak! Gra-ak!”
Tiam li ek'rid'is kaj dir'is, du'on'voĉ'e: “Mi supoz'as ke tia bird'o far'as tiu'n kurioz'a'n son'o'n. Sed nun mi prov'u mi'a'j'n flug'il'o'j'n kaj trov'u ĉu mi est'as sufiĉ'e fort'a por flug'i trans la dezert'o'n.”
Ĉar li decid'is unu'a'foj'e vetur'i al la land'o ekster la Land'o Oz. Li ŝtel'is ĉi tiu'n sekret'o'n de trans'form'o kaj li sci'is ke li mal'obe'is la leĝ'o'j'n de Oz pro si'a uz'o de magi'o. Ebl'e Glinda aŭ la Sorĉ'ist'o de Oz trov'os kaj pun'os li'n, do est'os bon'e tut'e for'rest'i de Oz.
Mal'rapid'e Kik'i lev'iĝ'is en la aer'o'n, kaj apog'at'e de si'a'j larĝ'a'j flug'il'o'j li flos'is laŭ graci'a'j cirkl'o'j super la pelv'o'form'a mont'o'supr'o. De si'a alt'o li pov'is vid'i, tre for trans la brul'ant'a'j sabl'o'j de la Mort'ig'a Desert'o, ali'a'n land'o'n kiu'n ebl'e est'os plezur'ig'e esplor'i, do li cel'is tiu'n direkt'o'n, kaj per fort'a'j, regul'a'j flug'il'bat'o'j li komenc'is la long'a'n flug'o'n.
Kik'i nun est'is lac'a, kaj la sun'o nun komenc'is sub'iĝ'i, do li decid'is rest'i tie ĝis la maten'o. De si'a arb'o'supr'o li pov'is vid'i proksim'a'n dom'o'n, kiu aspekt'is tre komfort'a. Vir'o melk'ad'is bov'in'o'n en la kort'o kaj plaĉ'aspekt'a vir'in'o ven'is al la pord'o kaj vok'is li'n por ke li tag'manĝ'u.
Tio est'ig'is demand'o'n en la mens'o de Kik'i pri kia'j est'as la manĝ'aĵ'o'j de falk'o'j. Li sent'is si'n mal'sat'a, sed li ne sci'is kio'n manĝ'i aŭ kie akir'i manĝ'aĵ'o'n. Li ankaŭ pens'is ke lit'o est'us pli komfort'a dorm'ej'o ol la supr'o de arb'o, do li salt'et'is al la ter'o kaj dir'is: “Mi vol'as re'far'iĝ'i Kik'i Ar'u—P y r z q x g l !”
Tuj li re'akir'is si'a'n natur'a'n form'o'n, kaj ir'int'e al la dom'o, li frap'et'is sur la pord'o'n kaj pet'is iom da tag'manĝ'o.
* Ĉi tiu nom'o en la Angl'a original'o est'as vort'lud'o ne'traduk'ebl'a.“Kiu vi est'as?” demand'is la vir'estr'o de la dom'o.
“Fremd'ul'o el la Land'o Oz,” respond'is Kik'i Ar'u.
“Do vi est'as bon'ven'a,” dir'is la vir'o.
Kik'i ricev'is bon'a'n manĝ'o'n kaj bon'a'n lit'o'n, kaj li tre bon'e kondut'is, kvankam li rifuz'is respond'i ĉiu'j'n demand'o'j'n de la bon'a'j hom'o'j de Neni'land'o.
Eskap'int'e de si'a hejm'o kaj trov'int'e metod'o'n vid'i la mond'o'n, la jun'ul'o ne plu est'is mal'feliĉ'a, do li ne plu est'is koler'em'a kaj mal'agrabl'a. La hom'o'j opini'is li'n tre respekt'ind'a person'o kaj don'is al li maten'manĝ'o'n la sekv'a'n maten'o'n, kaj post tio li re'komenc'is si'a'n vetur'o'n sent'ant'e plen'a'n kontent'o'n.
Marŝ'int'e dum unu aŭ du hor'o'j tra la bel'a land'o reg'at'a de Reĝ'o Burĝon’, Kik'i Ar'u decid'is ke li pli rapid'e vetur'os kaj vid'os est'ant'e bird'o, do li trans'form'is si'n en grand'a'n kolomb'o'n kaj vizit'is la grand'a'n urb'o'n Nenilo kaj vid'is la palac'o'n kaj ĝarden'o'j'n de la Reĝ'o kaj mult'a'j'n interes'a'j'n lok'o'j'n. Post'e li flug'is okcident'e'n en la Regn'o'n Iks, kaj post tag'o en la land'o de Reĝ'in'o Ziksi li plu ir'is okcident'e'n en la Land'o'n Ev. Ĉiu'n land'o'n vizit'it'a'n li opini'is mult'e pli agrabl'a ol la pelv'o'land'o de la Alt'ul'o'j, kaj li decid'is ke kiam li ating'os la plej bel'a'n land'o'n li ek'loĝ'os tie kaj plen'ĝu'os si'a'n est'ont'a'n viv'o'n.
En la land'o Ev li re'pren'is si'a'n propr'a'n form'o'n, ĉar la urb'o'j kaj vilaĝ'o'j est'is proksim'a'j unu'j al la ali'a'j kaj li facil'e promen'os de unu al ali'a.
Kiam proksim'iĝ'is la vesper'o li ating'is bon'a'n Hotel'o'n kaj pet'is de la Hotel'estr'o manĝ'o'n kaj tra- nokt'o'n.
“Jes, se vi pov'os pag'i per mon'o,” dir'is la vir'o, “se ne, do vi dev'os ir'i ali'lok'e'n.”
Tio surpriz'is Kikin, ĉar en la Land'o Oz oni tut'e ne uz'as mon'o'n, ĉiu rajt'as pren'i kio'n li dezir'as sen pag'o. Do li ne hav'is mon'o'n, kaj tial li for'turn'is si'n por trov'i gast'ig'ant'o'n ali'lok'e. Tra'rigard'ant'e mal'ferm'a'n fenestr'o'n en la Hotel'o'n, dum li preter'marŝ'is, li vid'is mal'jun'ul'o'n kalkul'ant'a grand'a'n amas'o'n da or'a'j pec'o'j sur tabl'o, kaj Kik'i decid'is ke ili est'as mon'o. Unu el ili aĉet'os por li manĝ'o'n kaj lit'ripoz'o'n, li pens'is, do li trans'form'is si'n en pig'o'n kaj, flug'int'e tra la mal'ferm'a'n fenestr'o'n, li ek'bek'is unu el la or'a'j pec'o'j kaj el'flug'is antaŭ ol la vir'o pov'is halt'ig'i li'n. Efektiv'e, la pri'rab'it'a mal'jun'ul'o est'is tut'e sen'pov'a, ĉar li ne aŭdac'is for'las'i si'a'n amas'o'n da or'o por ĉas'i la pig'o'n, kaj antaŭ ol li pov'is met'i la or'o'n en sak'o'n kaj la sak'o'n en poŝ'o'n la rab'o'bird'o est'is ne plu vid'ebl'a kaj est'us stult'e serĉ'i ĝi'n.
Kik'i Ar'u flug'is al grup'o de arb'o'j kaj, fal'ig'int'e la or'a'n pec'o'n al la ter'o, li re'pren'is si'a'n natur'a'n form'o'n, kaj post'e pren'is la mon'er'o'n kaj met'is ĝi'n en si'a'n poŝ'o'n.
“Vi bedaŭr'os pro tio!” kri'is mal'grand'a voĉ'o tuj super li'a kap'o.
Kik'i supr'e'n'rigard'is kaj vid'is ke paser'o, star'ant'a sur branĉ'o, rigard'as li'n.
“Bedaŭr'os pro kio?” li demand'is.
“Ho, mi vid'is ĉio'n,” asert'is la paser'o. “Mi vid'is vi'n rigard'i la or'o'n tra la fenestr'o, kaj trans'form'i vi'n en pig'o'n kaj ŝtel'i de la kompat'ind'a vir'o, kaj post tio mi vid'is vi'n flug'i ĉi tie'n kaj ŝanĝ'i la bird'o'n en vi'a'n antaŭ'a'n form'o'n. Tio est'as magi'o, kaj magi'o est'as fi'a kaj kontraŭ'leĝ'a; kaj vi ŝtel'is mon'o'n, kaj tio est'as ankoraŭ pli grand'a krim'o. Vi bedaŭr'os, iam.”
“Ne grav'as al mi,” respond'is Kik'i Ar'u, sulk'ant'e si'a'n frunt'o'n.
“Ĉu vi ne tim'as est'i fi'a?” demand'is la paser'o.
“Ne, mi ne sci'is ke mi ag'as fi'e,” dir'is Kik'i, “sed se tiel est'is, mi ĝoj'as pro tio. Mi mal'am'as bon'a'j'n person'o'j'n. Mi de ĉiam vol'as est'i fi'a, sed ĝis nun mi ne sci'is la kiel'o'n.”
“Ha, ha, ha!” rid'is iu mal'antaŭ li, grand'a'voĉ'e; “jen la ĝust'a sent'o, knab'o mi'a! Agrabl'as al mi renkont'i vi'n; prem'u mi'a'n man'o'n.”
La paser'o tim'o'plen'e pep'is kaj for'flug'is.
Li hav'is dik'a'n korp'o'n kaj mal'dik'a'j'n krur'o'j'n kaj brak'o'j'n. Li hav'is grand'a'n rond'a'n vizaĝ'o'n kun dik'a blank'a barb'o kiu pint'iĝ'is sub li'a tali'o, kaj blank'a'n har'ar'o'n kiu pint'iĝ'is sur la supr'o de li'a kap'o. Li sur'port'is mal'hel- griz'a'j'n tre strikt'a'j'n vest'o'j'n, kaj li'a'j poŝ'o'j ŝvel'is kvazaŭ plen'ig'it'e per io.
“Mi ne sci'is ke vi est'as tie,” dir'is Kik'i.
“Mi ven'is nur post vi,” dir'is la strang'a mal'jun- ul'o.
“Kiu vi est'as?” demand'is Kik'i.
“Mi nom'iĝ'as Rugedo. Mi iam est'is la Reĝ'o de la Knomoj; sed oni pel'is mi'n el mi'a land'o kaj nun mi est'as vag'ant'o.”
“Kial oni el'pel'is vi'n?” demand'is la Alt'ul'a knab'o.
“Nu, est'as mod'o nun'temp'e el'pel'i reĝ'o'j'n. Mi est'is sufiĉ'e bon'a Reĝ'o—laŭ mi—sed tiu'j aĉ'a'j Ozuloj rifuz'is las'i mi'n. Do mi dev'is abdik'i.”
“Kio'n tio signif'as?”
“Ĝi signif'as ke oni el'pel'is mi'n. Sed ni parol'u pri io agrabl'a. Kiu est'as vi kaj el kie vi ven'is?”
“Mi nom'iĝ'as Kik'i Ar'u. Iam mi loĝ'is sur Mont'o Manĝto en la Land'o Oz, sed nun mi est'as vag'ant'o kia vi.”
La Reĝ'o de la Knomoj ruz'e rigard'is li'n.
“Mi aŭd'is tiu'n bird'o'n dir'i ke vi trans'form'is vi'n en pig'o'n kaj invers'e. Ĉu tio est'as ver'a?”
Kik'i hezit'is, sed li ne trov'is kial'o'n ne'i la afer'o'n.
Kaj li sent'is ke agnosk'o ŝajn'ig'os li'n pli grav'a.
“Nu—jes,” li dir'is.
“Do vi est'as sorĉ'ist'o?”
“Ne; mi kapabl'as nur trans'form'ad'o'n,” li konfes'is.
“Nu, tamen tio est'as tre util'a magi'o,” deklar'is mal'jun'a Rugedo. “Iam ankaŭ mi kapabl'is tre bon'a'n magi'o'n, sed mi'a'j mal'amik'o'j for'pren'is ĝi'n de mi. Kie'n vi nun ir'as?”
“Mi en'ir'os la Hotel'o'n, por manĝ'o kaj dorm'o,” dir'is Kik'i.
“Ĉu vi hav'as sufiĉ'a'n mon'o'n por pag'i por tio?”
demand'is la Knomo.
“Mi hav'as unu or'a'n pec'o'n.”
“Kiu'n vi ŝtel'is. Tre bon'e. Kaj vi ĝoj'as ke vi est'as fi'a.
Des pli bon'e. Vi plaĉ'as al mi, jun'ul'o, kaj mi en'ir'os kun vi en la Hotel'o'n se vi promes'os ne manĝ'i ov'o'j'n tie.”
“Ĉu al vi ne plaĉ'as ov'o'j?” demand'is Kik'i.
“Mi tim'as ili'n; ili est'as danĝer'a'j!” dir'is Rugedo, iom tim'trem'e.
“Bon'e,” konsent'is Kik'i; “mi ne pet'os ov'o'j'n.”
“Do ven'u,” dir'is la Knomo.
Kiam ili en'ir'is la Hotel'o'n, la estr'o sulk'ig'is si'a'n frunt'o'n pro Kik'i kaj dir'is: “Mi dir'is al vi ke mi ne manĝ'os vi'n krom se vi pag'os.”
Kik'i montr'is al li la or'a'n pec'o'n.
“Kaj vi?” demand'is la estr'o, turn'int'e si'n al Rugedo.
“Ĉu vi hav'as mon'o'n?”
“Mi hav'as i'o'n pli bon'a'n,” respond'is la mal'jun'a Knomo, kaj pren'int'e sak'o'n el unu el si'a'j poŝ'o'j li verŝ'is el ĝi sur la tabl'o'n amas'o'n da bril'ant'a'j gem'o'j— diamant'o'j, rubi'o'j kaj smerald'o'j.
La estr'o est'is tre ĝentil'a al la fremd'ul'o'j post tio. Li don'is al ili bon'eg'a'n manĝ'o'n, kaj dum ili manĝ'is ĝi'n la Alt'ul'a knab'o demand'is al si'a akompan'ant'o: “Kiel vi akir'is tiom da juvel'o'j?”
“Nu, mi dir'os al vi,” respond'is la Knomo. “Kiam tiu'j Ozuloj for'pren'is de mi mi'a'n regn'o'n—nur ĉar ĝi est'is mi'a regn'o kaj mi dezir'is estr'i ĝi'n laŭ mi'a vol'o— ili dir'is ke mi rajt'os kun'pren'i tiom da valor'a'j ŝton'o'j kiom mi pov'os port'i. Do mi kudr'ig'is mult'a'j'n poŝ'o'j'n en mi'a'j vest'o'j kaj plen'ig'is ili'n. Juvel'o'j est'as tre util'a'j kiam oni vetur'as; oni pov'as inter'ŝanĝ'i ili'n por kio ajn.”
“Ĉu pli valor'a'j ol or'a'j pec'o'j?” demand'is Kik'i.
“La plej mal'grand'a el ĉi tiu'j juvel'o'j valor'as cent or'a'j'n pec'o'j'n kia'n vi ŝtel'is de la mal'jun'ul'o.”
“Ne parol'u tiom laŭt'e,” pet'is Kik'i, mal'trankvil'e.
“Iu ali'a ebl'e aŭd'us kio'n vi dir'as.”
Post la manĝ'o ili kun'e promen'is, kaj la eks'reĝ'o de la Knomoj dir'is: “Ĉu vi kon'as la Vil'ul'o'n, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o'n, kaj la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, kaj Doroteon, kaj Ozman, kaj ĉiu'j'n ali'a'j'n Ozulojn?
“Ne,” respond'is la knab'o, “mi neniam est'is for de Mont'o Manĝto antaŭ ol mi trans'flug'is la Mort'ig'a'n Desert'o'n antaŭ ne'long'e en la form'o de falk'o.”
“Do vi neniam vid'is la Smerald'a'n Urb'o'n de Oz?”
“Neniam.”
“Nu,” dir'is la Knomo, “mi kon'is ĉiu'j'n Ozulojn, kaj vi pov'as diven'i ke mi ne am'as ili'n. Dum ĉiu'j mi'a'j vag'ad'o'j mi kontempl'ad'is pri kiel venĝ'i mi'n je ili.
Nun, renkont'int'e vi'n, mi pov'as vid'i metod'o'n konker'i la Land'o'n Oz kaj mem est'i Reĝ'o tie, kaj tio est'as pli bon'a ol est'i Reĝ'o de la Knomoj.”
“Kiel vi pov'os far'i tio'n?” demand'is Kik'i Ar'u, mir'o'plen'e.
“Ne grav'as al vi la kiel'o. Unu'e, mi far'os inter'konsent'o'n kun vi. Dir'u al mi la sekret'o'n kiel far'i trans'form'o'j'n kaj mi don'os al vi poŝ'o'n da juvel'o'j, la plej grand'a'j kaj plej bon'a'j kiu'j'n mi posed'as.”
“Ne,” dir'is Kir'i, kiu kompren'is ke part'o'pren'ig'i ali'a'n person'o'n en si'a potenc'o est'us danĝer'e por li.
“Mi don'os al vi du poŝ'o'j'n da juvel'o'j,” dir'is la Knomo.
“Ne,” respond'is Kik'i.
“Mi don'os al vi ĉiu'n juvel'o'n posed'at'a'n de mi.”
“Ne, ne, ne!” dir'is Kik'i, kiu komenc'is tim'i.
“Nu,” dir'is la Knomo, fi'e rigard'ant'e la knab'o'n, “Mi inform'os la Hotel'ist'o'n ke vi ŝtel'is tiu'n or'a'n pec'o'n kaj li en'karcer'ig'os vi'n.”
Kik'i rid'is pro tio.
“Antaŭ ol li pov'os far'i tio'n,” dir'is li, “mi trans- form'os mi'n en leon'o'n kaj dis'ŝir'os li'n, aŭ en urs'o'n kaj manĝ'os li'n, aŭ en muŝ'o'n kaj for'flug'os kie'n li ne pov'os trov'i mi'n.”
“Ĉu vi ver'e pov'as far'i tia'j'n mir'ind'a'j'n trans- form'o'j'n?” demand'is la mal'jun'a Knomo, rigard'ant'e li'n sci'vol'em'e.
“Kompren'ebl'e,” deklar'is Kik'i. “Mi pov'as trans'form'i vi'n en verg'o'n, rapid'e kiel fulm'o, aŭ en ŝton'o'n, kaj las'i vi'n ĉi tie apud la voj'o.”
La fik'nom'o tim'trem'et'is, aŭd'ant'e tio'n, sed eĉ pli li nun sopir'is posed'i tiu'n grand'a'n sekret'o'n. Post paŭz'o li dir'is: “Jen kio'n mi far'os. Se vi help'os mi'n konker'i Oz'o'n kaj trans'form'i la Ozulojn, kiu'j est'as mi'a'j mal'amik'o'j, en verg'o'j'n aŭ ŝton'o'j'n, dir'ant'e al mi vi'a'n sekret'o'n, mi konsent'os far'i vi'n la Reg'ant'o de la tut'a Oz, kaj mi est'os vi'a Ĉef'ministr'o kaj cert'ig'os ke oni obe'os vi'a'j'n ordon'o'j'n.”
“Mi help'os pri tio,” dir'is Kik'i, “sed mi ne dir'os al vi mi'a'n sekret'o'n.”
La Knomo tiom furioz'is pro tiu rifuz'o ke li salt'ad'is pro koler'eg'o kaj ŝpruc'balbut'is sufok'iĝ'e dum'long'e antaŭ ol pov'i reg'i si'a'n pasi'o'n. Sed tio tut'e ne tim'ig'is la knab'o'n. Li rid'is pro la fi'a mal'jun'a Knomo, kio eĉ pli furioz'ig'is li'n.
“Ni forges'u la plan'o'n,” li propon'is, kiam Rugedo iom trankvil'iĝ'is. “Mi ne kon'as la Ozulojn menci'it'a'j'n de vi, do ili ne est'as mi'a'j mal'amik'o'j. Ke ili pel'is vi'n el vi'a regn'o, nu, jen vi'a afer'o, ne mi'a.”
“Ĉu vi ne dezir'us est'i reĝ'o de tiu bel'eg'a fe'land'o?”
demand'is Rugedo.
“Tio'n mi ja dezir'us,” respond'is Kik'i Ar'u; “sed vi mem vol'as est'i reĝ'o, kaj ni kverel'us pro tio.”
“Ne,” dir'is la Knomo, klopod'ant'e tromp'i li'n. “Post pri'pens'o, mi ne dezir'as est'i Reĝ'o de Oz. Mi eĉ ne dezir'as loĝ'i en tiu land'o. Mi'a unu'a dezir'o est'as venĝ'o.
Se ni pov'os konker'i Oz'o'n, mi akir'os sufiĉ'e da mon'o por konker'i mi'a'n propr'a'n Regn'o'n de la Knomoj, kaj mi re'ir'os kaj loĝ'os en mi'a'j sub'ter'a'j kavern'o'j, kiu'j est'as pli hejm'ec'a'j ol la supr'o de la ter'o. Do jen mi'a propon'o: Help'u mi'n konker'i Oz'o'n kaj venĝ'i mi'n, kaj help'u mi'n for'pren'i la magi'o'n de Glinda kaj la Sorĉ'ist'o, kaj mi permes'os ke vi est'u la Reĝ'o de Oz por ĉiam.”
“Mi pri'pens'os tio'n,” respond'is Kik'i, kaj li rifuz'is dir'i pli dum tiu vesper'o.
Dum la nokt'o kiam ĉiu'j en la Hotel'o dorm'is escept'e de li mem, mal'jun'a Rugedo la Knomo lev'is si'n sen'bru'e de si'a kuŝ'ej'o kaj en'ir'is la ĉambr'o'n de Kik'i Ar'u la Alt'ul'o, kaj serĉ'is ĉie la magi'il'o'n kiu efektiv'ig'is la trans'form'o'j'n. Kompren'ebl'e tia magi'il'o ne ekzist'is, kaj kvankam Rugedo tra'serĉ'is ĉiu'j'n poŝ'o'j'n, li trov'is tut'e neni'o'n magi'a'n. Do li re'en'lit'iĝ'is kaj komenc'is dub'i ke Kik'i ja pov'as far'i trans- form'o'j'n.
La sekv'a'n maten'o'n li dir'is: “Kie'n vi intenc'as vetur'i hodiaŭ?”
“Mi em'as vizit'i la Regn'o'n de Roz'o'j,” respond'is la knab'o.
“Long'a vetur'o,” deklar'is la Knomo.
“Mi trans'form'os mi'n en bird'o'n,” dir'is Kik'i, “do mi pov'os flug'i al la Regn'o de la Roz'o'j dum hor'o.”
“Do trans'form'u ankaŭ mi'n en bird'o'n, kaj mi akompan'os vi'n,” sugest'is Rugedo. “Sed tiu'okaz'e, ni kun'e flug'u al la Land'o Oz, por vid'i kia ĝi aspekt'as.”
Kik'i pri'pens'is tio'n. Kvankam la land'o'j vizit'it'a'j est'is plaĉ'a'j, li ĉie aŭd'is ke la Land'o Oz est'as pli bel'a kaj pli plaĉ'a. Kaj la Land'o Oz est'is li'a propr'a land'o, kaj se ja ekzist'is ebl'o por li far'iĝ'i ĝi'a Reĝ'o, li bezon'os sci'i iom pri ĝi.
Dum Kik'i la Alt'ul'o pens'is, Rugedo la Knomo ankaŭ pens'is. Tiu knab'o posed'is mir'ig'a'n pov'o'n; kaj kvankam tre simpl'a kelk'manier'e, li est'is firm'e decid'int'a ne kon'ig'i si'a'n sekret'o'n. Tamen, se Rugedo pov'os konvink'i li'n transport'i la ruz'a'n mal'jun'a'n Knomon al Oz, kiu'n li ne pov'os ating'i ali'manier'e, ebl'e li tiam pov'os instig'i la knab'o'n plen'um'i li'a'n konsil'o'n kaj part'o'pren'i en la plan'o efektiv'ig'i venĝ'o'n, kio'n li jam plan'is en si'a fi'a kor'o.
“Ekzist'as sorĉ'ist'o'j kaj magi'ist'o'j en Oz,” koment'is Kik'i, post iom da temp'o. “Ebl'e ili trov'os ni'n, malgraŭ ni'a'j trans'form'iĝ'o'j.”
“Ne se ni zorg'e atent'os,” Rugedo cert'ig'is li'n.
“Ozma hav'as Magi'a'n Bild'o'n per kiu ŝi pov'as vid'i kio'n ŝi vol'as vid'i; sed Ozma neni'o'n sci'os pri ni'a vetur'o al Oz, do ŝi ne ordon'os al si'a Magi'a Bild'o montr'i kie ni est'as aŭ kio'n ni far'as. Glinda la Bon'a hav'as Grand'a'n Libr'o'n nom'at'a'n la Libr'o de Arkiv'o'j, en kiu magi'e skrib'iĝ'as ĉio far'at'a de hom'o'j en la Land'o Oz, tuj kiam ili far'as ĝi'n.”
“Sekv'e,” dir'is Kik'i, “ne util'us ni'a prov'o konker'i la land'o'n, ĉar Glinda leg'us en si'a libr'o ĉio'n far'at'a'n de ni, kaj ĉar ŝi'a magi'o est'as pli grand'a ol mi'a, ŝi baldaŭ ĉes'ig'us ni'a'j'n plan'o'j'n.”
“Mi dir'is ‘hom'o'j’, ĉu ne?” koler'e respond'is la Knomo. “La libr'o ne arkiv'ig'as kio'n far'as bird'o'j, aŭ best'o'j. Ĝi nur inform'as pri la ag'ad'o de hom'o'j. Do, se ni flug'os en la land'o'n en bird'a form'o, Glinda neni'o'n sci'os pri tio.”
“Du bird'o'j ne pov'us konker'i la Land'o'n Oz,” asert'is la knab'o, sen'estim'e.
“Ne; vi prav'as,” agnosk'is Rugedo, kaj post tio li frot'is si'a'n frunt'o'n kaj palp'ad'is si'a'n long'a'n pint'a'n barb'o'n kaj pli pens'ad'is.
“Ha, nun mi trov'is ide'o'n!” li deklar'is. “Mi supoz'as ke vi pov'as trans'form'i ni'n en best'o'j'n kaj ne nur bird'o'j'n?”
“Kompren'ebl'e.”
“Kaj ĉu vi pov'as far'i best'o'n el bird'o, kaj de'nov'e ŝanĝ'i tiu'n best'o'n en bird'o'n, sen neces'o ke ĝi est'u hom'o inter la trans'form'o'j?”
“Cert'e,” dir'is Kik'i. “Mi pov'as trans'form'i mi'n aŭ ali'a'j'n en i'o'n ajn kapabl'a'n parol'i. Magi'a vort'o est'as dir'end'a por efektiv'ig'i la trans'form'o'j'n, kaj ĉar best'o'j kaj bird'o'j kaj drak'o'j kaj fiŝ'o'j kapabl'as parol'i en Oz, ni pov'as far'iĝ'i iu ajn el ili laŭ'dezir'e. Tamen, se mi trans'form'us mi'n en arb'o'n, mi por ĉiam rest'us arb'o, ĉar tiu'o'az'e mi ne pov'us parol'i la magi'a'n vort'o'n por ŝanĝ'i la trans'form'o'n.”
“Mi kompren'as; mi kompren'as,” dir'is Rugedo, gest'ant'e per si'a dens'a, blank'a kap'o ĝis la pint'o de li'a har'ar'o flank-al-flank'e balanc'iĝ'is kvazaŭ pendol'o. “Tio akord'as kun mi'a ide'o, preciz'e. Nun, aŭskult'u, kaj mi klar'ig'os al vi mi'a'n plan'o'n. Ni flug'os al Oz kiel bird'o'j kaj sur'ter'iĝ'os en unu el la dik'a'j arb'ar'o'j en la Land'o de la Gilikuloj. Tie vi trans'form'os ni'n en fort'eg'a'j'n best'o'j'n, kaj ĉar Glinda ne atent'as la ag'ad'o'n de best'o'j ni pov'os ag'i sen trov'iĝ'i.”
“Sed kiel du best'o'j pov'us star'ig'i arme'o'n por konker'i la potenc'a'n popol'o'n de Oz?” demand'is Kik'i.
“Facil'e. Sed ne arme'o'n de hom'o'j, kompren'u. Tio tre rapid'e trov'iĝ'us. Kaj dum ni est'os en Oz vi kaj mi neniam re'pren'os ni'a'j'n hom'a'j'n form'o'j'n antaŭ ol konker'i la land'o'n kaj detru'i Glindan, kaj Ozman, kaj la Sorĉ'ist'o'n, kaj Doroteon, kaj ĉiu'j'n ali'a'j'n, tiel ke ni ne bezon'os pli tim'i ili'n.”
“Est'as ne'ebl'e mort'ig'i iu'n en la Land'o Oz,” deklar'is Kik'i.
“Ne neces'as mort'ig'i la Ozulojn,” respond'is Rugedo.
“Do mi ne kompren'as vi'n,” obĵet'is la knab'o. “Kio okaz'os al la Ozuloj, kaj kia'n arme'o'n ni pov'us star'ig'i se ne el hom'o'j?”
“Mi dir'os al vi. La arb'ar'o'j de Oz est'as plen'a'j de best'o'j. Kelk'a'j el ili, en la tre distanc'a'j lok'o'j, est'as sovaĝ'a'j kaj kruel'a'j, kaj volont'e sekv'us estr'o'n egal'e sovaĝ'a'n. Ili neniam mult'e ĝen'is la Ozulojn, ĉar neni'u estr'o urĝ'is ili'n, sed ni ordon'os ke ili help'u ni'n konker'i Oz'o'n kaj kiel rekompenc'o'n ni trans'form'os ĉiu'j'n best'o'j'n en vir'o'j'n kaj vir'in'o'j'n, kaj ili rajt'os loĝ'i en la dom'o'j kaj ĝu'i la mult'a'j'n bon'aĵ'o'j'n, kaj ni trans'form'os ĉiu'j'n Ozulojn en divers'spec'a'j'n best'o'j'n, kaj send'os ili'n loĝ'i en la arb'ar'o'j kaj ĝangal'o'j. Jen bon'eg'a ide'o, cert'e vi agnosk'as tio'n, kaj tiom facil'a ĝi est'as ke neni'a'n ĝen'o'n ni spert'os sukces'ig'ant'e ĝi'n.”
“Ĉu la best'o'j konsent'os, vi kred'as?” demand'is la knab'o.
“Cert'e ili konsent'os. Ni pov'os instig'i ĉiu'n best'o'n en Oz help'i ni'n—escept'e de kelk'a'j mal'mult'a'j kiu'j loĝ'as en la palac'o de Ozma, sed ili ne est'as atent'ind'a'j.”
Rugedo, si'a'vic'e, decid'is ke, per atent'a rigard'ad'o kaj aŭskult'ad'o, li pov'os kaŝ'e trov'i la sekret'o'n de la knab'o, kaj lern'int'e la magi'a'n vort'o'n li trans'form'os Kikin Arun en fask'o'n da lign'o'part'o'j kaj brul'ig'os li'n kaj tiel elimin'os li'n.
Tia'j ĉiam est'as fi'ul'o'j. Ili eĉ ne pov'as fid'i unu la ali'a'n. Rugedo kred'is tromp'i Kikin, kaj Kik'i kred'is tromp'i Rugedon; do ambaŭ sent'is plezur'o'n.
“La voj'o trans la Dezert'o'n est'as long'a,” koment'is la knab'o, “kaj la sabl'o'j est'as varm'eg'a'j kaj supr'e'n- send'as venen'a'j'n vapor'o'j'n. Ni atend'u ĝis la vesper'o kaj trans'flug'u dum la nokt'o kiam est'os mal'pli varm'eg'e.”
La eks'reĝ'o de la Knomoj konsent'is pri tio, kaj la du'o pas'ig'is la ceter'o'n de la tag'o per diskut'ad'o de la plan'o'j. Kiam vesper'iĝ'is ili pag'is al la hotel'ist'o kaj el'marŝ'is al mal'grand'a grup'o de arb'o'j apud'e star'ant'a'j.
“Rest'u ĉi tie dum kelk'a'j minut'o'j kaj mi baldaŭ re'ven'os,” dir'is Kik'i, kaj rapid'e for'marŝ'ant'e li las'is la Knomon star'ant'a en la arb'ar'et'o. Rugedo demand'is al si kie'n li ir'is, sed li star'is sen'mov'e en si'a lok'o ĝis, subit'e, li'a form'o ŝanĝ'iĝ'is al tiu de grand'a agl'o, kaj li far'is penetr'a'n kri'o'n de mir'eg'o kaj bat'is per si'a'j flug'il'o'j pro ia panik'o. Tuj li'a agl'a kri'o trov'is respond'o'n el preter la arb'ar'et'o, kaj ali'a agl'o, eĉ pli grand'a kaj pli potenc'a ol la trans'form'it'a Rugedo, al'flug'is tra la arb'o'j kaj sur'ter'iĝ'is apud li.
“Nun ni est'as pret'a'j por la komenc'o,” dir'is la voĉ'o de Kik'i, ven'ant'e de la agl'o.
Rugedo kompren'is ke ĉi'foj'e li est'is super'ruz'it'a. Li supoz'is ke Kik'i dir'os la magi'a'n vort'o'n dum li'a ĉe'est'o, kaj tiel li sci'iĝ'os pri kio ĝi est'as, sed la knab'o est'is tro ruz'a.
Dum la du agl'o'j lev'iĝ'is alt'e en la aer'o'n kaj komenc'is si'a'n flug'o'n trans la grand'a'n Dezert'o'n kiu apart'ig'as la Land'o'n Oz de la ceter'o de la mond'o, la Knomo dir'is: “Kiam mi est'is Reĝ'o de la Knomoj mi hav'is magi'a'n metod'o'n far'i trans'form'o'j'n kiu'n mi opini'is bon'a, sed ĝi ne est'is kompar'ebl'a kun vi'a sekret'a vort'o.
Mi dev'is hav'i cert'a'j'n il'o'j'n kaj far'i gest'o'j'n kaj dir'i mult'a'j'n mistik'a'j'n vort'o'j'n antaŭ ol mi pov'is trans'form'i iu'n.”
“Kio est'iĝ'is el vi'a'j magi'il'o'j?” demand'is Kik'i.
“La Ozuloj for'pren'is ĉiu'j'n—tiu knab'in'aĉ'o, Doroteo, kaj tiu terur'a fe'in'o, Ozma, la Reg'ant'o de Oz—kiam ili for'pren'is mi'a'n sub'ter'a'n regn'o'n kaj pel'is mi'n supr'e'n en la mal'varm'a'n, sen'kor'a'n mond'o'n.”
“Kial vi permes'is ke ili far'u tio'n?” demand'is la knab'o.
“Nu,” dir'is Rugedo, “mi ne pov'is mal'help'i ili'n. “Ili rul'is ov'o'j'n kontraŭ mi'n—ov'o'j'n—fi'ov'aĉ'o'j'n!—kaj se ov'o tuŝ'as Knomon, li por'etern'e ruin'iĝ'as.”
“Ĉu ia ajn ov'o est'as danĝer'a por Knomo?”
“Ia kaj ĉia. En la tut'a mond'o, nur ov'o'n mi tim'as.”
Foj'foj'e io okaz'as en Oz kiu ĝen'as la feliĉ'ec'o'n de la popol'o dum ne'long'a temp'o, ĉar tiom riĉ'a kaj al'log'a fe'land'o ne'evit'ebl'e envi'ig'as kelk'a'j'n ego'ism'a'j'n kaj avid'a'j'n ekster'ul'o'j'n, kaj tial cert'a'j mis'ag'ul'o'j perfid'e komplot'as konker'i Oz'o'n kaj sklav'ig'i ĝi'a'n popol'o'n kaj detru'i ĝi'a'n knab'in'a'n Reg'ant'o'n, kaj tiel gajn'i la riĉ'o'n de Oz por si. Sed ĝis la temp'o kiam la kruel'a kaj ruz'a Knomo, Rugedo, konspir'is kun Kik'i Ar'o, la Alt'ul'o, ĉiu tia prov'o mal'sukces'is. La popol'o de Oz suspekt'is neni'a'n danĝer'o'n. Viv'o en la plej agrabl'a fe'land'o de la mond'o est'is sen'fin'a cikl'o de gaj'a'j, feliĉ'a'j tag'o'j.
En la centr'o de la Smerald'a Urb'o de Oz, la ĉef'urb'o de la regn'o de Ozma, est'as vast'a kaj bel'a ĝarden'o, kiu'n ĉirkaŭ'as mur'o inkrust'it'a per bril'ant'a'j smerald'o'j, kaj en la centr'o de tiu ĝarden'o star'as la Reĝ'a Palac'o de Ozma, la plej bel'a konstru'aĵ'o iam konstru'it'a. De cent tur'o'j kaj kupol'o'j flirt'is la standard'o'j de Oz, kiu inkluziv'is la Ozmojn, la Manĝtulojn, la Gilikulojn, la Palp'brum'o'j'n kaj la Kvelulojn. La standard'o de la Manĝtuloj est'as blu'a, tiu de la Palp'brum'o'j flav'a; la standard'o de la Gilikuloj est'as purpur'a, kaj tiu de la Kveluloj est'as ruĝ'a. La flag'o de la Smerald'a Urb'o est'as kompren'ebl'e verd'a. La standard'o de Ozma mem hav'as verd'a'n centr'o'n, kaj est'as divid'it'a en kvar egal'a'j'n part'o'j'n. Tiu'j kvar'on'o'j est'as kolor'it'a'j blu'a, purpur'a, flav'a kaj ruĝ'a, indik'ant'e ke ŝi reg'as ĉiu'j'n land'o'j'n de la Land'o Oz.
Tiu fe'land'o, tamen, est'as tiom grand'a ke ĝi'a tut'o ankoraŭ ne est'as kon'at'a de ĝi'a knab'in'a Reg'ant'o, kaj oni dir'as ke en kelk'a'j mal'proksim'a'j part'o'j de la land'o, en arb'ar'o'j kaj mont'ar'a'j fortik'aĵ'o'j, en kaŝ'it'a'j val'o'j kaj dens'a'j ĝangal'o'j, est'as hom'o'j kaj best'o'j kiu'j sci'as tiom mal'mult'e pri Ozma kiom ŝi pri ili. Sed tiu'j ne'kon'at'a'j reg'at'o'j est'as neniel tiom mult'a'j kiom la kon'at'a'j loĝ'ant'o'j de Oz, kiu'j okup'as ĉiu'j'n land'o'j'n proksim'a'j'n al la Smerald'a Urb'o. Efektiv'e, mi est'as cert'a ke post ne'long'e ĉiu'j part'o'j de la fe'land'o Oz est'os esplor'it'a'j kaj ili'a'j loĝ'ant'o'j kon'at'iĝ'os kun si'a Reg'ant'o, ĉar en la palac'o de Ozma est'as plur'a'j amik'o'j ŝi'a'j kiu'j tiom sci'vol'em'as ke ili konstant'e trov'as nov'a'j'n kaj ekster- ordinar'a'j'n lok'o'j'n kaj loĝ'ant'o'j'n.
Unu el la plej aktiv'a'j trov'ant'o'j de tiu'j kaŝ'it'a'j lok'o'j en Oz est'as mal'grand'a knab'in'o el Kansas nom'it'a Doroteo, kiu est'as la plej intim'a amik'in'o de Ozma kaj loĝ'as en luks'a'j ĉambr'o'j en la Reĝ'a Palac'o. Doroteo est'as, efektiv'e, Princ'in'o de Oz, sed al ŝi mal'plaĉ'as est'i nom'at'a princ'in'o, kaj ĉar ŝi est'as simpl'a kaj dolĉ'a kaj ne pretend'as est'i io ali'a ol ordinar'a knab'in'et'o, ĉiu nom'as ŝi'n simpl'e “Doroteo” kaj ŝi est'as la plej popular'a person'o, post Ozma, en la tut'a Land'o Oz.
Unu maten'o'n Doroteo trans'ir'is la koridor'o'n de la palac'o kaj frap'is sur la pord'o'n de ali'a knab'in'o nom'it'a Trot, ankaŭ gast'in'o kaj amik'in'o de Ozma. Petit'e en'ir'i, Doroteo trov'is ke kun Trot est'as amik'o, mal'jun'a vel'ist'o kun unu lign'a krur'o kaj unu viand'a krur'o, kiu sid'is apud la mal'ferm'a fenestr'o fum'ant'e pip'o'n el maiz'spik'o.
Tiu vel'ist'o nom'iĝ'is Kap’tan'o Vilĉjo, kaj li akompan'is Trot'o'n al la Land'o Oz kaj est'is ŝi'a plej mal'nov'a kaj plej fidel'a kamarad'o kaj amik'o. Ankaŭ Doroteo am'is Kap’tan'o'n Vilĉjo, kaj salut'int'e li'n, ŝi dir'is al Trot: “Sci'u, la dat're'ven'o de la nask'iĝ'tag'o de Ozma okaz'os ven'ont'monat'e, kaj mi demand'is al mi kio'n mi pov'os don'i al ŝi kiel nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n. Ŝi est'as komplez'eg'a al ni, kaj cert'e ni dev'us memor'ig'i ŝi'a'n nask'iĝ'tag'o'n.”
“Vi prav'as,” konsent'is Trot. “Ankaŭ mi demand'is al mi kio'n mi pov'os don'i al Ozma. Est'as mal'facil'e decid'i, ĉar ŝi jam hav'as ĉio'n dezir'at'a'n, kaj ĉar ŝi est'as fe'in'o kaj sci'as mult'a'n magi'o'n, ŝi pov'os kontent'ig'i kia'n ajn vol'o'n.”
“Mi sci'as,” respond'is Doroteo, “sed tio ne est'as grav'a. Est'as ver'e ke Ozma neni'o'n bezon'as, sed al ŝi plaĉ'os sci'i ke ni memor'as ŝi'a'n nask'iĝ'tag'o'n. Sed kio'n ni don'u al ŝi?”
Trot sku'is si'a'n kap'o'n sen'esper'e.
“Mi streb'is pens'i, sed mi ne pov'as,” ŝi deklar'is.
“Ankaŭ mi,” dir'is Doroteo.
“Mi kon'as unu afer'o'n kiu plaĉ'us al ŝi,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo, turn'ant'e si'a'n rond'a'n vizaĝ'o'n kun ĝi'a barb'a franĝ'o al la du knab'in'o'j kaj firm'e rigard'ant'e ili'n per si'a'j grand'a'j, pal'blu'a'j okul'o'j larĝ'e mal'ferm'it'a'j.
“Kio est'as tio, Kap’tan'o Vilĉjo?”
“Sorĉ'it'a Flor'o,” dir'is li. “Ĝi est'as bel'a plant'o kiu star'as en or'a flor'pot'o kaj produkt'as ĉi'a'j'n flor'o'j'n, unu post ali'a. Unu minut'o'n ĝi produkt'as bel'a'j'n roz'burĝon- o'j'n kaj flor'o'j'n, post'e tulip'o'n, kaj post'e kriz—kriz—”
“—antem'o'n,” dir'is Doroteo, help'ant'e li'n.
“Tiel; kaj sekv'as dali'o, kaj post'e dafodil'o, kaj ĉi'a'j ali'a'j flor'o'j. Tuj kiam unu mal'freŝ'iĝ'as, ali'a ven'as, ali'spec'a, kaj la parfum'o de ili est'as eg'e bon'odor'a, kaj ili plu flor'ad'as nokt'e kaj tag'e, jar'o'n post jar'o.”
“Mir'ind'e!” kri'et'is Doroteo. “Cert'e ĝi plaĉ'us al Ozma.”
“Sed kie est'as la Magi'a Flor'o, kaj kiel ni akir'os ĝi'n?” demand'is Trot.
“Ne sci'as, ’cize,” mal'rapid'e respond'is Kap’tan'o Vilĉjo. “La Vitr'a Kat'o parol'is al mi pri ĝi nur hieraŭ, kaj dir'is ke ĝi ’stas en iu sol'ec'a lok'o nor’iente* de ĉi tie. La Vitr'a Kat'o tra'ir'as la tut'a'n Oz'o'n, sci'u, kaj la best'et'o vid'as mult'o'n kio'n vid'as neni'u ali'a.”
“Vi prav'as,” dir'is Doroteo, pens'em'e. “Nord'orient'e de ĉi tie dev'as est'i en la Manĝtula Land'o, kaj ebl'e tre mal'proksim'e, do ni pet'u la Vitr'a'n Kat'o'n inform'i ni'n pri kiel ating'i la Magi'a'n Flor'o'n.”
Do la du knab'in'o'j, sekv'at'e de Kap’tan'o Vilĉjo kiu
La Vitr'a Kat'o est'as unu el la plej kurioz'a'j best'o'j en la tut'a Oz. Ĝi'n far'is fam'a magi'ist'o nom'it'a D-ro Pipt antaŭ ol Ozma mal'permes'is ke ŝi'a'j reg'at'o'j magi'e ag'u. D-ro Pipt far'is la Vitr'a'n Kat'o'n por ke ĝi kapt'u mus'o'j'n, sed la Kat'o rifuz'is kapt'i mus'o'j'n kaj oni konsider'is ĝi'n pli kurioz'a ol util'a.
Tiu ekster'ordinar'a kat'o konsist'is sol'e el vitr'o kaj est'is klar'a kaj tra'vid'ebl'a tiel ke oni pov'is tra'vid'i ĝi'n tiel facil'e kiel fenestr'o'n. Tamen en la supr'o de ĝi'a kap'o est'is ar'o da delikat'a'j pal'ruĝ'a'j pilk'et'o'j kiu'j simil'is juvel'o'j'n sed dev'is serv'i kiel cerb'o. Ĝi hav'is kor'o'n el sang'e'ruĝ'a rubi'o. La okul'o'j konsist'is el du grand'a'j smerald'o'j. Sed, apart'e de tiu'j kolor'o'j, la ceter'o de la best'o est'is el klar'a vitr'o, kaj ĝi hav'is ŝpin'vitr'a'n vost'o'n kiu est'is ver'e bel'a.
“He, vek'iĝ'u,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Ni vol'as parol'i kun vi.”
Mal'rapid'e la Vitr'a Kat'o sur'pied'iĝ'is, osced'is kaj post'e rigard'is la tri'o'n star'ant'a'n antaŭ ĝi.
“Kial vi aŭdac'as ĝen'i mi'n?” ĝi demand'is per ir'it'iĝ'em'a voĉ'o. “Hont'u!”
“Forges'u tio'n,” respond'is la Vel'ist'o. “Ĉu vi memor'as ke vi parol'is al mi hieraŭ pri Magi'a Flor'o en Or'a Pot'o?”
“Ĉu vi kred'as mi'n stult'a? Rigard'u mi'a'n cerb'o'n— vi pov'as vid'i ĝi'n funkci'i. Kompren'ebl'e mi memor'as!”
dir'is la kat'o.
“Nu, kie ni pov'os trov'i ĝi'n?”
“Vi ne pov'os. Krom'e, tio tut'e ne rilat'as al mi.
For'ir'u kaj las'u mi'n dorm'i,” konsil'is la Vitr'a Kat'o.
“Atent'u,” dir'is Doroteo; “ni vol'as la Magi'a'n Flor'o'n por don'i ĝi'n al Ozma dum ŝi'a nask'iĝ'tag'o. Vi dezir'as komplez'i al Ozma, ĉu ne?”
“Mi ne est'as cert'a,” respond'is la best'o. “Kial mi vol'us komplez'i iu'n ajn?”
“Vi hav'as kor'o'n, ĉar mi pov'as vid'i ĝi'n en vi,” dir'is Trot.
“Jes; ĝi est'as bel'a kor'o, kaj mi am'as ĝi'n,” dir'is la Kat'o, tord'ant'e si'n por rigard'i si'a'n propr'a'n korp'o'n. “Sed ĝi konsist'as el rubi'o, kaj est'as mal'mol'a kiel najl'o'j.”
“Ĉu vi neniel util'as?” demand'is Trot.
“Jes, mi est'as bel'aspekt'a, kaj oni ne pov'as dir'i tio'n pri vi,” koler'e respond'is la best'o.
Trot rid'is pro tio, kaj Doroto, kiu sufiĉ'e bon'e kompren'is la Vitr'a'n Kat'o'n, dir'is trankvil'ig'e: “Jes, vi ver'e est'as bel'a, kaj se vi pov'os dir'i al Kap’tan'o Vilĉjo kie trov'i la Magi'a'n Flor'o'n, ĉiu'j hom'o'j en Oz laŭd'os vi'a'n lert'ec'o'n. La Flor'o aparten'os al Ozma, sed ĉiu sci'os ke la Vitr'a Kat'o trov'is ĝi'n.”
Tia laŭd'o plaĉ'is al la kristal'a best'o.
“Nu,” ĝi dir'is, dum la pal'ruĝ'a cerb'o vid'ebl'e funkci'is, “mi trov'is la Magi'a'n Flor'o'n en la tre for'a nord'o de la Manĝtula Land'o kie mal'mult'a'j person'o'j loĝ'as nek ir'as tie'n. River'o tie flu'as tra arb'ar'o, kaj en la mez'o de la river'o en la mez'o de la arb'ar'o est'as mal'grand'a insul'o sur kiu star'as la or'a pot'o en kiu kresk'as la Magi'a Flor'o.”
“Kiel vi ating'is la insul'o'n?” demand'is Doroteo.
“Vitr'a'j kat'o'j ne kapabl'as naĝ'i.”
“Ne, sed mi ne tim'as akv'o'n,” est'is la respond'o. “Mi nur tra'marŝ'is la river'o'n sur ĝi'a fund'o.”
“Sub'akv'e?” kri'is Trot.
La Kat'o mal'estim'e rigard'is ŝi'n.
“Ĉu mi pov'us marŝ'i super la akv'o sur la fund'o de la river'o? Se vi est'us tra'vid'ebl'a, ĉiu ajn pov'us vid'i ke vi'a cerb'o ne funkci'as. Sed mi est'as cert'a ke vi sol'a'j neniam pov'us trov'i la lok'o'n. Ĝi est'as de ĉiam kaŝ'it'a for de la Ozuloj.”
“Sed vi, kun vi'a bon'eg'a pal'ruĝ'a cerb'o, pov'us re'trov'i ĝi'n, mi s’poz'as,” koment'is Doroteo.
“Jes, kaj se vi vol'as tiu'n Magi'a'n Flor'o'n por Ozma, mi akompan'os vi'n kaj montr'os al vi la voj'o'n.”
“Vi komplez'eg'as!” deklar'is Doroteo. “Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo ir'os kun vi, ĉar tio dev'os est'i ili'a nask'iĝ'tag'a donac'o al Ozma. Dum vi est'os for mi dev'os trov'i i'o'n ali'a'n don'ot'a'n al ŝi.”
“Bon'e. Ven'u, do, Kap’tan'o,” dir'is la Vitr'a Kat'o, komenc'ant'e for'mov'iĝ'i.
“Atend'u minut'o'n,” pet'is Trot. “Kiom long'e ni for'est'os?”
“Ho, ebl'e semajn'o'n.”
“Do mi met'os kelk'a'j'n kun'pren'ot'aĵ'o'j'n en korb'o'n,”
dir'is la knab'in'o, kaj ŝi kur'is en la palac'o'n por far'i prepar'o'j'n por la vetur'o.
“Mi verk'is kant'o'n por ŝi,” respond'is la strang'a Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kiu kutim'e nom'iĝ'is “Ĉifon'er'o'j”, kaj kiu, kvankam plen'ig'it'a per koton'o, hav'is sufiĉ'a'n kvant'o'n da miks'it'a'j cerb'aĵ'o'j. “Ĝi est'as bon'eg'a kant'o kaj la refren'o est'as ĉi tio: “Mi frenez'as; Vi flor'pez'as; Ozma kar'a; Mi demenc'as; Vi kontent'as; Ozma kar'a; Mi ’stas ĉif'a gaj'a tik'a; Vi ’stas dolĉ'a bel'a ŝik'a; Fest'u ĉiam tre feliĉ'e, Ozma kar'a!”
“Ĉu vi am'as ĝi'n, Doroteo?” demand'is la Miks- ĉifon'a Knab'in'o.
“Ĉu ĝi est'as bon'a poezi'o, Ĉifon'er'o'j?” demand'is Doroteo, dub'o'plen'e.
“Egal'e bon'a kiel ĉiu ordinar'a kant'o,” est'is la respond'o. “Mi ankaŭ don'is al ĝi bon'eg'a'n titol'o'n. Mi nom'os la kant'o'n: ‘Kiam Ozma Fest'as Nask'iĝ'tag'o'n, Ĉiu Nepr'e Gaj'as, ĉar Ŝi ne Kulp'as pri la Fakt'o ke Ŝi Nask'iĝ'is.’ ”
“Tiu titol'o est'as tre long'a, Ĉifon'er'o'j,” dir'is Doroteo.
“Pro tio ĝi est'as mod'a,” respond'is la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, trans'kap'e'n salt'ant'e kaj ek'star'ant'e sur unu plen'ig'it'a pied'o. “Nun'temp'e la titol'o'j est'as oft'e pli long'a'j ol la kant'o'j.”
Doroteo for'ir'is de ŝi kaj marŝ'is mal'rapid'e cel'e la palac'o'n, kie ŝi renkont'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kiu tiu'moment'e supr'e'n'ir'ad'is la antaŭ'ŝtup'o'j'n.
“Kio'n vi don'os al Ozma por ŝi'a nask'iĝ'tag'o?” ŝi demand'is.
“Tio est'as sekret'o, sed mi dir'os al vi,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kiu est'is Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j. “Mi ordon'is al mi'a popol'o pret'ig'i por Ozma bel'a'n zon'o'n inkrust'it'a'n per bel'a'j stan'a'j bul'et'o'j.
Ĉiu'n stan'a'n bul'et'o'n ĉirkaŭ'os smerald'o'j, nur por plej bel'e vid'ig'i ĝi'n. La agraf'o est'os el pur'a stan'o! Bon'eg'a, ĉu ne?”
“Tut'e cert'e ĝi plaĉ'os al ŝi,” dir'is Doroteo. “Ĉu vi sci'as kio'n mi pov'os don'i al ŝi?”
“Mi tut'e ne sci'as, Doroteo. Mi bezon'is tri monat'o'j'n por el'pens'i mi'a'n propr'a'n donac'o'n por Ozma.”
La knab'in'o marŝ'is pens'em'e ĉirkaŭ'e al la mal'antaŭ'o de la palac'o, kaj baldaŭ ŝi ating'is la fam'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n de Oz, kies krur'o'j'n plen'ig'ad'is du el la palac'a'j serv'ist'o'j per freŝ'a pajl'o.
“Kio'n vi don'os al Ozma por ŝi'a nask'iĝ'tag'o?”
demand'is Doroteo.
“Mi vol'as surpriz'i ŝi'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Mi ne dir'os,” promes'is Doroteo.
“Nu, mi pret'ig'as par'o'n da pajl'a'j pantofl'o'j por ŝi— tut'e el pajl'o, sci'u, kaj tre art'ism'e plekt'it'a'j. Ozma de ĉiam admir'as mi'a'n pajl'a'n plen'ig'aĵ'o'n, do mi est'as cert'a ke al ŝi plaĉ'os tiu'j bel'a'j pajl'a'j pantofl'o'j.”
“Al Ozma plaĉ'os kio ajn don'it'a de ŝi'a'j am'ant'a'j amik'o'j,” dir'is la knab'in'o. “Kio ĝen'as mi'n, Bird'o- tim'ig'il'o, est'as kio'n don'i al Ozma kio'n ŝi ne jam hav'as.”
“Tio ĝen'is ankaŭ mi'n, ĝis mi ek'pens'is pri la pantofl'o'j,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Vi dev'os pens'i, Doroteo; jen la sol'a metod'o akir'i bon'a'n ide'o'n. Se mi ne hav'us tiel bon'eg'a'n cerb'o'n, mi tut'e ne el'pens'us tiu'j'n pajl'a'j'n pied'ornam'aĵ'o'j'n.”
Doroteo for'ir'is de li kaj ir'is al si'a ĉambr'o, kie ŝi sid'iĝ'is kaj klopod'eg'is pens'i. Pal'ruĝ'a Kat'id'o est'is volv'iĝ'int'a sur la fenestr'o'bret'o kaj Doroteo demand'is al ŝi: “Kio'n mi pov'os don'i al Ozma kiel ŝi'a'n nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n?”
“Ho, don'u al ŝi iom da lakt'o,” respond'is la Pal'ruĝ'a Kat'id'o; “mi kon'as neni'o'n pli plaĉ'a'n.”
Mal'grand'a vil'a nigr'a hund'o kaŭr'is ĉe la pied'o'j de Doroteo kaj nun rigard'is ŝi'n per inteligent'a'j okul'o'j.
“Dir'u al mi Tot'o,” dir'is la knab'in'o; “kio plej plaĉ'us al Ozma kiel nask'iĝ'tag'a donac'o?”
La nigr'a hund'et'o sving'is si'a'n vost'o'n.
“Vi'a am'o,” dir'is li. “Ozma vol'as am'o'n, plej'e.”
“Sed mi jam am'as ŝi'n, Tot'o!”
“Do dir'u al ŝi ke vi am'as ŝi'n du'obl'e pli ol iam antaŭ'e.”
“Tio ne est'us ver'a,” obĵet'is Doroteo, “ĉar mi de ĉiam am'as ŝi'n kiel ebl'e plej mult'e, kaj, ver'e, Tot'o, mi vol'as don'i al Ozma i'a'n donac'o'n, ĉar ĉiu ali'a don'os al ŝi donac'o'n.”
“Mi pri'pens'u,” dir'is Tot'o. “Kial ne don'i al ŝi tiu'n sen'util'a'n Pal'ruĝ'a'n Kat'id'o'n?”
“Ne, Tot'o; tio ne taŭg'us.”
“Do ses kis'o'j'n.”
“Ne; tio ne est'as donac'o.”
“Nu, mi supoz'as ke vi dev'os el'pens'i por vi mem, Doroteo,” dir'is la hund'et'o. Laŭ mi'a opini'o vi est'as pli postul'em'a ol Ozma.”
Doroteo decid'is ke se iu pov'os help'i ŝi'n, tiu est'os Glinda la Bon'a, la mir'ind'a Sorĉ'ist'in'o de Oz kiu est'is fidel'a reg'at'o kaj amik'o de Ozma. Sed la kastel'o de Glinda est'is en la Kvelula Land'o kaj tre mal'proksim'e de la Smerald'a Urb'o.
Do la knab'in'et'o ir'is al Ozma kaj pet'is permes'o'n uz'i la Lign'a'n Seg'ĉeval'o'n kaj la reĝ'a'n Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n por vizit'i Glindan, kaj la knab'in'a Reg'ant'o kis'is Princ'in'o'n Doroteon kaj graci'e don'is permes'o'n.
La Lign'a Seg'ĉeval'o est'is unu el la plej rimark'ind'a'j best'o'j en Oz. Ĝi'a korp'o est'is mal'grand'a ŝtip'o kaj ĝi'a'j krur'o'j est'is arb'o'branĉ'o'j fiks'it'a'j en ĝi'a'n korp'o'n. Ĝi'a okul'o'j est'is tuber'o'j, ĝi'a buŝ'o est'is seg'it'a en la fin'aĵ'o de ŝtip'o kaj ĝi'a'j orel'o'j est'is du lign'er'o'j. Mal'grand'a branĉ'o est'is las'it'a ĉe la mal'antaŭ'o de la ŝtip'o por est'i vost'o.
Ozma mem, dum unu el si'a'j fru'a'j aventur'o'j, viv'ig'is tiu'n lign'a'n ĉeval'o'n, do ŝi mult'e am'is la strang'a'n best'o'n kaj kovr'ig'is la mal'supr'o'j'n de ĝi'a'j lign'a'j krur'o'j per or'o por ke ili ne triv'iĝ'u. La Seg'ĉeval'o est'is rapid'a kaj volont'a vetur'ist'o, kaj kvankam ĝi pov'is parol'i se neces'is, ĝi mal'oft'e parol'is krom se oni unu'e al'parol'is ĝi'n. Kiam la Seg'ĉeval'o est'is jung'it'a al la Ruĝ'a Ĉar'eg'o ne neces'is uz'i brid'o'n por gvid'i li'n ĉar nur neces'is dir'i al li kie'n ir'i.
Doroteo nun dir'is al li ke li ir'u al la Kastel'o de Glinda kaj la Seg'ĉeval'o port'is ŝi'n tie'n mir'ig'e rapid'e.
“Glinda,” dir'is Doroteo, kiam ŝi'n salut'is la Sorĉ'ist'in'o, kiu est'is alt'a kaj impon'a, kun bel'et'a'j dign'a'j vizaĝ'trajt'o'j kaj vest'it'a per bel'eg'a kaj bon'eg'e tajlor'it'a rob'o, “kio'n vi don'os al Ozma kiel nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n?”
La Sorĉ'ist'in'o rid'et'is kaj respond'is: “Ven'u en mi'a'n kort'et'o'n kaj mi montr'os al vi.”
Do ili en'ir'is lok'o'n kiu est'is ĉirkaŭ'it'a de la al'o'j de la grand'a kastel'o sed ne hav'is tegment'o'n, kaj est'is plen'a de flor'o'j kaj font'o'j kaj elegant'a'j statu'o'j kaj mult'a'j sof'o'j kaj seĝ'o'j el polur'it'a marmor'o aŭ or'a filigran'o. Tie est'is kun'ven'int'a'j kvin'dek bel'a'j jun'ul'in'o'j, serv'ist'in'o'j de Glinda, kiu'j'n ŝi selekt'is el ĉiu'j part'o'j de la Land'o Oz pro ili'a sprit'o kaj bel'ec'o kaj dolĉ'a humor'o. Est'is grand'a honor'o far'iĝ'i serv'ist'in'o de Glinda.
Kiam Doroteo sekv'is la Sorĉ'ist'in'o'n en tiu plaĉ'eg'a'n kort'et'o'n ĉiu'j kvin'dek knab'in'o'j est'is okup'at'a'j per teks'ad'o, kaj ili'a'j navet'o'j est'is plen'a'j de bril'ant'a verd'a ŝpin'it'a vitr'o kia'n neniam antaŭ'e vid'is la knab'in'et'o.
“Kio ĝi est'as, Glinda?” ŝi demand'is.
“Unu el mi'a'j last'a'temp'a'j el'trov'o'j,” klar'ig'is la Sorĉ'ist'in'o. “Mi trov'is metod'o'n far'i faden'o'j'n el smerald'o'j, unu'e oni mol'ig'as la ŝton'o'j'n kaj post'e oni ŝpin'as ili'n en long'a'j'n silk'ec'a'j'n faden'o'j'n. Per tiu'j smerald'a'j faden'o'j ni teks'as ŝtof'o'n por far'i por Ozma bel'eg'a'n kort'eg'a'n rob'o'n por ŝi'a nask'iĝ'tag'o. Rimark'u ke la faden'o'j gard'as la bel'a'n scintil'o'n kaj hel'ec'o'n de la smerald'o'j el kiu'j ili konsist'as, sekv'e la nov'a rob'o de Ozma est'os la plej bel'a kiu'n iam vid'is la mond'o, tut'e taŭg'a por ni'a bel'a Reg'ant'o de la Fe'land'o Oz.”
La okul'o'j de Doroteo est'is preskaŭ blind'ig'it'a'j de la bril'o de la smerald'a ŝtof'o, da kio la knab'in'o'j jam teks'is iom.
“Mi neniam vid'is i'o'n tiel bel'a'n!” ŝi dir'is ĝem'ant'e.
“Sed dir'u al mi, Glinda, kio'n mi pov'os don'i al ni'a bel'a Ozma por ŝi'a nask'iĝ'tag'o?”
La bon'a Sorĉ'ist'in'o pri'pens'is tiu'n demand'o'n long'e antaŭ ol respond'i. Fin'e ŝi dir'is: “Kompren'ebl'e est'os grand'a festen'o en la Reĝ'a Palac'o dum la nask'iĝ'tag'o de Ozma, kaj ĉiu'j ni'a'j amik'o'j ĉe'est'os. Do mi sugest'as ke vi far'u bel'a'n grand'a'n nask'iĝ'tag'a'n kuk'o'n por Ozma, kaj ĉirkaŭ'ig'u ĝi'n per kandel'o'j.”
“Ho, ĉu nur kuk'o'n!” kri'et'is Doroteo, sen- entuziasm'e.
“Neni'o est'as pli agrabl'a por nask'iĝ'tag'o,” dir'is la Sorĉ'ist'in'o.
“Kiom da kandel'o'j est'u sur la kuk'o?” demand'is la knab'in'o.
“Nur vic'o da ili,” respond'is Glinda, “ĉar neni'u sci'as kiom aĝ'a est'as Ozma, kvankam ŝi aspekt'as al ni nur jun'a knab'in'o—freŝ'a kaj bel'a kvazaŭ nur kelk'a'j'n jar'o'j'n viv'int'e.”
“Kuk'o ne ŝajn'as ind'a donac'o,” Doroteo asert'is.
“Ĝi est'u surpriz'kuk'o,” sugest'is la Sorĉ'ist'in'o. “Ĉu vi memor'as la kvar kaj du'dek merl'o'j'n bak'it'a'j'n en tort'o?* Nu, ne neces'os uz'i viv'ant'a'j'n merl'o'j'n en vi'a kuk'o, sed vi pov'us hav'i ali'spec'a'n surpriz'o'n.”
“Kia'n?” demand'is Doroteo, fervor'e.
“Pri'pens'u, kar'a, kaj mi est'as cert'a ke vi pov'os est'ig'i surpriz'o'n kiu mult'e kontribu'os al la ĝoj'o kaj gaj'ec'o de la nask'iĝ'tag'a banked'o de Ozma.”
Doroteo dank'is si'a'n amik'in'o'n kaj en'ir'is la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n kaj pet'is la Seg'ĉeval'o'n re'port'i ŝi'n hejm'e'n al la palac'o en la Smerald'a Urb'o.
Sur'voj'e ŝi serioz'e pri'pens'is far'i surpriz'a'n nask'iĝ- tag'a'n kuk'o'n kaj fin'e decid'is kio'n far'i.
Ating'int'e si'a'n hejm'o'n ŝi tuj ir'is al la Sorĉ'ist'o de Oz, kiu loĝ'is en ĉambr'o prepar'it'a por li en unu el la alt'a'j tur'o'j de la palac'o, kie li stud'is magi'o'n por pov'i far'i sorĉ'o'j'n laŭ ordon'o de Ozma por la bon'o de ŝi'a'j reg'at'o'j.
La Sorĉ'ist'o kaj Doroteo est'is firm'a'j amik'o'j kaj kun'e ili ĝu'is mult'a'j'n strang'a'j'n aventur'o'j'n. Li est'is mal'grand'a vir'o kun kalv'a kap'o kaj akr'a'j okul'o'j kaj rond'a gaj'a vizaĝ'o, kaj ĉar li est'is nek mal'humil'a nek arogant'a li far'iĝ'is mult'e am'at'a de la popol'o de Oz.
“Sorĉ'ist'o,” dir'is Doroteo, “mi vol'as ke vi help'u mi'n prepar'i donac'o'n por la nask'iĝ'tag'o de Ozma.”
“Volont'e mi komplez'os vi'n kaj Ozman,” li respond'is. “Kio'n vi plan'as, Doroteo?”
“Mi prepar'os grand'eg'a'n kuk'o'n, kun suker'aĵ'a kovr'aĵ'o kaj kandel'o'j kaj ĉio tia, sci'u.”
“Tre bon'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
“En la centr'o de tiu kuk'o mi las'os kav'a'n spac'o'n, kiu'n kovr'os nur tegment'o el la suker'aĵ'o,” daŭr'ig'is la knab'in'o.
“Tre bon'e,” ripet'is la Sorĉ'ist'o, konsent'e gest'ant'e per si'a kalv'a kap'o.
“En tiu kav'a lok'o,” dir'is Doroteo, “mi vol'as kaŝ'i ar'o'n da simi'o'j proksim'um'e ok centi'metr'o'j'n alt'a'j, kaj kiam la kuk'o est'os met'it'a sur la banked'o'tabl'o'n, mi vol'as ke la simi'o'j tra'romp'u la suker'aĵ'o'n kaj danc'ad'u sur la tabl'o'tuk'o. Post'e, mi vol'as ke ĉiu simi'o tranĉ'u pec'o'n da kuk'o kaj don'u ĝi'n al gast'o.”
“Jad'i!” kri'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o, dum li gaj'e rid'is.
“Ĉu nur tio'n vi vol'as, Doroteo?”
“Preskaŭ,” dir'is ŝi. “Ĉu vi pov'as propon'i kio'n ali'a'n pov'us la simi'et'o'j ankaŭ far'i?”
“Ne ĝust'e nun,” li respond'is. “Sed kie vi akir'os tia'j'n et'a'j'n simi'o'j'n?”
“Pri tio vi help'os mi'n,” dir'is Doroteo. “En kelk'a'j el tiu'j sovaĝ'a'j arb'ar'o'j en la Gilikula Land'o est'as mult'eg'a'j simi'o'j.”
“Grand'a'j simi'o'j,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
“Nu, vi kaj mi ir'os tie'n, kaj ni akir'os kelk'a'j'n el la grand'a'j simi'o'j, kaj vi mal'grand'ig'os ili'n—ĝis ok centi- metr'o'j da alt'ec'o—per vi'a magi'o, kaj ni met'os la simi- et'o'j'n en korb'o'n kaj port'os ili'n hejm'e'n kun ni. Post tio vi trejn'os ili'n danc'i—ĉi'supr'e en vi'a ĉambr'o, kie neni'u vid'os ili'n—kaj dum la nask'iĝ'tag'o de Ozma ni met'os ili'n en la kuk'o'n kaj ili sci'os jam preciz'e kio'n far'i.”
La Sorĉ'ist'o rigard'is Doroteon kun aprob'a admir'o, kaj de'nov'e rid'is afabl'e.
“Ver'e lert'a ide'o, kar'a, kaj mi tut'e ne sci'as kial ni ne pov'os tio'n far'i, preciz'e kiel vi dir'is, se ni pov'os instig'i la sovaĝ'a'j'n simi'o'j'n konsent'i.”
“Ĉu vi opini'as ke ili obĵet'os?” demand'is la knab'in'o.
“Jes; sed ebl'e ni pov'os persvad'i ili'n. Iu'okaz'e, valor'os prov'i, kaj mi help'os vi'n se vi akcept'os ke tiu Surpriz- kuk'o est'u donac'o por Ozma de kaj vi kaj mi. Mi demand'ad'is al mi kio'n mi pov'us don'i al Ozma, kaj ĉar mi dev'os trejn'i la simi'o'j'n kaj ankaŭ mal'grand'ig'i ili'n, mi opini'as ke vi dev'us partner'ig'i mi'n.”
“Kompren'ebl'e,” dir'is Doroteo, “volont'e mi akcept'as.”
“Do, ni inter'akord'as,” deklar'is la Sorĉ'ist'o. “Tamen ni dev'os tuj ir'i serĉ'i tiu'j'n simi'o'j'n, ĉar temp'o neces'os por trejn'i la simi'o'j'n kaj ni dev'os long'e vetur'i al la Gilikulaj arb'ar'o'j kie ili loĝ'as.”
“Mi jam pret'as,” konsent'is Doroteo. “Ĉu ni pet'u al Ozma ke ŝi permes'u ke ni uz'u la Seg'ĉeval'o'n?”
La Sorĉ'ist'o ne tuj respond'is. Li bezon'is iom da temp'o por pri'pens'i tiu'n sugest'o'n.
“Ne,” li fin'e respond'is, “la Ruĝ'a Ĉar'eg'o ne pov'us tra'ir'i la dens'a'j'n arb'ar'o'j'n kaj est'os iom da danĝer'o por ni pro ir'o tra la sovaĝ'ej'o'j por serĉ'i simi'o'j'n. Do mi propon'as ke ni kun'pren'u la Mal'kuraĝ'a'n Leon'o'n kaj la Mal'sat'a'n Tigr'o'n. Ni pov'os rajd'i ili'a'j'n dors'o'j'n egal'e'facil'e kiel la Ruĝ'a'n Ĉar'eg'o'n, kaj se est'os danĝer'o por ni pro ali'a'j best'o'j, tiu'j du amik'a'j ĉampion'o'j protekt'os ni'n.”
“Bon'eg'a ide'o!” kri'et'is Doroteo. “Ni ir'u nun pet'i la Mal'sat'a'n Tigr'o'n kaj la Mal'kuraĝ'a'n Leon'o'n help'i ni'n. Ĉu ni pet'u for'ir'permes'o'n de Ozma?”
“Mi opini'as ke ne,” dir'is la Sorĉ'ist'o, pren'ant'e si'a'n ĉapel'o'n kaj si'a'n nigr'a'n valiz'o'n en kiu est'is magi'il'o'j.
“Dev'as est'i surpriz'o por ŝi'a nask'iĝ'tag'o, kaj sekv'e ŝi ne sci'u kie'n ni ir'os. Ni nur post'las'u mesaĝ'o'n, por se Ozma demand'os pri ni, ke ni re'ven'os post kelk'a'j tag'o'j.”
Ebl'as trov'i tiu'n lok'o'n se oni rigard'as la Map'o'n de la Land'o Oz.
La Arb'ar'o de Gugu est'as la hejm'o de la plej mult'a'j sovaĝ'a'j best'o'j loĝ'ant'a'j en Oz. Oni mal'oft'e ĝen'as ili'n en ili'a'j foli'plen'a'j lok'o'j ĉar ne ekzist'as kial'o ke la hom'o'j de Oz ir'u tie'n, krom por tre mal'oft'a'j cel'o'j, kaj la plej mult'a'j'n part'o'j'n de la arb'ar'o neniam vid'is okul'o'j krom la okul'o'j de la best'o'j kiu'j loĝ'as tie. La plej grand'a'j best'o'j loĝ'as en la plej grand'a arb'ar'o, dum la mal'pli grand'a'j loĝ'as plej'part'e en la mont'a vepr'o orient'e.
Nu, neces'as sci'i ke ekzist'as leĝ'o'j en la arb'ar'o'j, sam'e kiel en ĉiu ali'a lok'o, kaj tiu'j'n leĝ'o'j'n far'as la best'o'j mem, kaj la leĝ'o'j est'as neces'a'j por ke ili ne batal'u kaj dis'ŝir'u unu la ali'a'n. En la Arb'ar'o Gugu est'as Reĝ'o—enorm'a flav'a leopard'o nom'at'a “Gugu”— laŭ li la arb'ar'o nom'iĝ'is. Kaj tiu Reĝ'o hav'as tri ali'a'j'n best'o'j'n kiu'j konsil'as li'n pri plen'um'ig'o de la leĝ'o'j kaj ekzist'ig'o de ord'o—Bru la Urs'o, Loo la Unu'korn'ul'o kaj Rang'o la Griz'a Simi'o—kiu'j kun'e nom'iĝ'as la Konsil'ist'o'j de la Reĝ'o. Ĉiu'j est'as feroc'a'j best'o'j, kaj hav'as si'a'j'n alt'a'j'n ofic'o'j'n ĉar ili est'as pli inteligent'a'j kaj tim'at'a'j ol ili'a'j kun'best'o'j.
Ek'de kiam Oz far'iĝ'is fe'land'o, neni'u vir'o, vir'in'o aŭ infan'o mort'as en tiu land'o kaj neni'u mal'san'as. Simil'e la arb'ar'a'j best'o'j neniam mort'as, tiel ke long'a'j jar'o'j al'don'as al ili'a ruz'o kaj saĝ'o, kiel ankaŭ al ili'a grand'ec'o kaj fort'o. Ebl'as ke best'o'j—aŭ eĉ hom'o'j— detru'iĝ'u, sed tiu task'o est'as tiom mal'facil'a ke oni mal'oft'e entrepren'as ĝi'n. Part'e pro tio ke ĝi est'as liber'a de mal'san'o kaj mort'o est'as Oz fe'land'o, sed est'as dub'ebl'e ĉu ul'o'j el la ekster'a mond'o, kia'j Doroteo kaj Buton-Bril'o kaj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo kaj la Sorĉ'ist'o, viv'os por ĉiam aŭ ne est'as damaĝ'ebl'a'j. Eĉ Ozma ne est'as cert'a pri tio, do oni ĉiam protekt'as la gast'o'j'n de Ozma el ali'a'j land'o'j kontraŭ ĉia danĝer'o, por mal'ebl'ig'i mis'fortun'o'n.
Malgraŭ la leĝ'o'j de la arb'ar'o'j oft'e okaz'as batal'o'j inter la best'o'j; kelk'a'j el ili perd'is okul'o'n aŭ orel'o'n aŭ eĉ krur'o'n. La Reĝ'o kaj la Konsil'ist'o'j de la Reĝ'o ĉiam pun'as la best'o'j'n kiu'j komenc'as batal'o'n, sed tiom feroc'a est'as la natur'o de kelk'a'j best'o'j ke ili kelk'foj'e batal'as malgraŭ leĝ'o'j kaj pun'o'j.
Super tiu vast'a sovaĝ'a Arb'ar'o de Gugu flug'is du agl'o'j, unu maten'o'n, kaj proksim'e al la centr'o de la ĝangal'o la agl'o'j sub'ir'is sur branĉ'o'n de alt'a arb'o.
“Jen la lok'o kie ni komenc'u ni'a'n labor'o'n,” dir'is unu, kiu est'is Rugedo, la Knomo.
“Ĉu mult'a'j best'o'j loĝ'as ĉi tie?” demand'is Kik'i Ar'u, la ali'a agl'o.
“La Arb'ar'o est'as plen'a de ili,” dir'is la Knomo.
“Est'as sufiĉ'e da best'o'j ĉi tie mem por ebl'ig'i ke ni konker'u la popol'o'n de Oz, se ni pov'os instig'i ili'n kon- sent'i unu'iĝ'i kun ni. Por far'i tio'n ni dev'os ir'i inter ili'n kaj inform'i ili'n pri ni'a'j plan'o'j, do ni dev'as nun decid'i kiu'j'n form'o'j'n ni pren'u por ni'a rest'ad'o en la arb'ar'o.”
“Mi supoz'as ke ni dev'os pren'i la form'o'n de best'o'j?” dir'is Kik'i.
“Kompren'ebl'e. Sed tio postul'as iom da pri'pens'ad'o.
Ĉi'a'j best'o'j loĝ'as ĉi tie, kaj flav'a leopard'o est'as Reĝ'o.
Se ni far'iĝ'os leopard'o'j, la Reĝ'o ĵaluz'os pro ni. Se ni pren'os la form'o'j'n de kelk'a'j ali'a'j best'o'j, ni ne ricev'os adekvat'a'n respekt'o'n.”
“Ĉu ebl'e la best'o'j atak'os ni'n?” demand'is Kik'i.
“Mi est'as Knomo, kaj sen'mort'a, do neni'o pov'os damaĝ'i mi'n,” respond'is Rugedo.
“Mi nask'iĝ'is en la Land'o Oz, do neni'o pov'os damaĝ'i mi'n,” dir'is Kik'i.
“Sed, por efektiv'ig'i ni'a'j'n plan'o'j'n, ni dev'os konsent'ig'i ĉiu'j'n best'o'j'n en la Arb'ar'o.”
“Do kio'n ni far'u?” demand'is Kik'i.
“Ni kun'miks'u la form'o'j'n de plur'a'j best'o'j, tiel ke ni ne aspekt'os sam'a'j kiel iu'j el ili,” propon'is la ruz'a mal'jun'a Knomo. “Ni hav'u la kap'o'j'n de leon'o'j, la korp'o'j'n de simi'o'j, la flug'il'o'j'n de agl'o'j kaj la vost'o'j'n de sovaĝ'a'j azen'o'j, kun or'a'j tuber'o'j ĉe la fin'o'j de la vost'o'j anstataŭ har'aĵ'o'j.”
“Ĉu tio ne far'os strang'a'n kombinaĵ'o'n?” demand'is Kik'i.
“Ju pli strang'a des pli bon'a,” deklar'is Rugedo.
“Bon'e,” dir'is Kik'i. “Vi rest'u ĉi tie, kaj mi for'flug'os al ali'a arb'o kaj trans'form'os ni'n ambaŭ, kaj post'e ni mal'supr'e'n'grimp'os ni'a'j'n arb'o'j'n kaj renkont'iĝ'os en la Arb'ar'o.
“Ne,” dir'is la Knomo, “ni ne apart'iĝ'u. Vi dev'os trans'form'i ni'n dum ni est'as kun'a'j.”
“Mi rifuz'as far'i tio'n,” asert'is Kik'i firm'e. “Vi vol'as ŝtel'i mi'a'n sekret'o'n, kaj mi ne permes'os tio'n.”
La okul'o'j de la ali'a agl'o ard'is pro koler'o, sed Rugedo ne kuraĝ'is insist'i. Se li ofend'us tiu'n knab'o'n, li ebl'e dev'us rest'i agl'o por ĉiam, kaj li ne ŝat'us tio'n.
Iam, li esper'as, li pov'os lern'i la sekret'a'n vort'o'n de la magi'a'j trans'form'o'j, sed ĝust'e nun li dev'as permes'i ke Kik'u ag'u laŭ'dezir'e.
“Bon'e,” li dir'is mal'afabl'e; “ag'u laŭ'vol'e.”
Do Kik'i flug'is al arb'o kiu est'is sufiĉ'e for por ke Rugedo ne pov'u aŭd'i li'n kaj dir'is: “Mi vol'as ke Rugedo, la Knomo, kaj mi hav'u la kap'o'j'n de leon'o'j, la korp'o'j'n de simi'o'j, la flug'il'o'j'n de agl'o'j kaj la vost'o'j'n de sovaĝ'a'j azen'o'j, kun or'a'j tuber'o'j ĉe la fin'o'j de la vost'o'j anstataŭ har'aĵ'o'j—P y r z q x g l !”
Li ĝust'a'manier'e prononc'is la magi'a'n vort'o'n kaj tuj li'a form'o ŝanĝ'iĝ'is en tiu'n petit'a'n. Li etend'is si'a'j'n agl'a'j'n flug'il'o'j'n kaj trov'int'e ke ili est'as sufiĉ'e fort'a'j por sub'ten'i li'a'n simi'a'n korp'o'n kaj leon'a'n kap'o'n li flug'is rapid'e al la arb'o kie li las'is Rugedon. La Knomo ankaŭ est'is trans'form'it'a kaj mal'supr'e'n grimp'ad'is la arb'o'n ĉar la branĉ'o'j ĉirkaŭ li est'is tiom dens'e inter'plekt'it'a'j ke ne est'is sufiĉ'a spac'o inter ili por ke li flug'u.
Kik'i rapid'e ir'is flank'e'n de si'a kamarad'o kaj ili ne bezon'is mult'a'n temp'o'n por ating'i la ter'o'n.
Ĉip'o la Sovaĝ'a Apr'o de'mord'is la vost'o'n de Arks la Ĝiraf'o dum ĉi tiu ten'is si'a'n kap'o'n inter la foli'o'j de arb'o, maten'manĝ'ant'e. Arks bat'is per si'a'j kalkan'o'j kaj traf'is Tiripon, la grand'a'n Kanguru'o'n, kiu port'is nov'a'n beb'o'n en si'a poŝ'o. Tiripo sci'is ke kulp'as la Sovaĝ'a Apr'o, do ŝi renvers'is li'n per unu fort'eg'a bat'o kaj post'e for'kur'is por eskap'i de la akr'a'j korn'o'j de Ĉip'o.
Dum la sekv'a ĉas'o gigant'a histrik'o puŝ'is kvin'dek akr'a'j'n pik'il'o'j'n en la Apr'o'n kaj ĉimpanz'o en arb'o ĵet'is kokos'o'n je la histrik'o kaj tiel puŝ'is ĝi'a'n kap'o'n en ĝi'a'n korp'o'n.
Ĉio ĉi est'is kontraŭ la Leĝ'o'j de la Arb'ar'o, kaj kiam la ekscit'o ĉes'is, Gugu la Reĝ'o de la Leopard'o'j kun- vok'is si'a'j'n reĝ'a'j'n Konsil'ist'o'j'n por decid'i la plej bon'a'n metod'o'n pun'i la ofend'int'o'j'n.
La kvar nobel'o'j de la arb'ar'o solen'e inter'konsil'iĝ'ad'is en mal'grand'a liber'a spac'o kiam ili vid'is du fremd'a'j'n best'o'j'n al'proksim'iĝ'i—best'o'j'n kia'j'n ili neniam antaŭ'e vid'is.
Tamen, neni'u el la kvar de'las'is si'a'n dign'o'n aŭ montr'is per mov'iĝ'et'o perturb'iĝ'o'n. La grand'a Leopard'o kaŭr'is plen'e etend'it'e sur fal'int'a arb'o'trunk'o.
Bru la Urs'o sid'is sur'koks'e antaŭ la Reĝ'o; Rang'o la Griz'a Simi'o star'is kun si'a'j muskol'a'j brak'o'j kun- plekt'it'a'j, kaj Loo la Unu'korn'ul'o kuŝ'is, tre simil'e al ĉeval'o, inter si'a'j kun'konsil'ant'o'j. Unu'akord'e ili silent'is, rigard'ant'e firm'e la en'trud'iĝ'int'o'j'n, kiu'j promen'is en ili'a'n arb'ar'a'n regn'o'n.
“Bon'ven'o'n, Frat'o'j!” dir'is unu el la fremd'a'j best'o'j, halt'ant'e apud la grup'o, dum li'a kamarad'o hezit'em'e post'star'is.
“Ni ne est'as frat'o'j,” respond'is la Griz'a Simi'o sever'e. “Kiu vi est'as, kaj kial vi ven'is en la arb'ar'o'n de Gugu?”
“Ni est'as du Le-Sim-Ag'o'j,” dir'is Rugedo, invent- ant'e la nom'o'n. “Ni'a hejm'o est'as en Ĉiel'insul'o, kaj ni al'ter'iĝ'is por avert'i la arb'ar'a'j'n best'o'j'n ke la Ozuloj pret'as milit'i ili'n kaj sklav'ig'i ili'n, tiel ke ili far'iĝ'os labor'best'o'j por ĉiam kaj obe'os nur la vol'o'n de si'a'j du- krur'a'j estr'o'j.”
Ne'laŭt'a muĝ'o de koler'o lev'iĝ'is de la Koncili'o de Best'o'j.
“Kiu'j far'os tio'n?” demand'is Loo la Unu'korn'ul'o, per alt'a, grinc'a voĉ'o, sam'temp'e sur'pied'iĝ'ant'e.
“La Ozuloj,” dir'is Rugedo.
“Sed kio'n ni far'os?” demand'is la Unu'korn'ul'o.
“Ĝust'e pri tio mi ven'is diskut'i kun vi.”
“Vi ne parol'u! Ni batal'os la Ozulojn!” kri'eg'is la Unu'korn'ul'o. “Ni frakas'os ili'n; ni tret'os ili'n; ni pik'os ili'n; ni—”
“Silent'u!” muĝ'is Gugu la Reĝ'o, kaj Loo obe'is, kvankam li plu trem'is pro koler'o. La mal'varm'a, firm'a rigard'ad'o de la Leopard'o vag'is al la du fremd'a'j best'o'j. “La Ozuloj,” dir'is li, “ne est'as ni'a'j amik'o'j; kaj ili ne est'as ni'a'j mal'amik'o'j. Ili ne ĝen'as ni'n, kaj ni ne ĝen'as ili'n. Ne est'as kial'o por milit'o inter ni. Ili ne hav'as sklav'o'j'n. Ili ne pov'us util'ig'i ni'n kiel sklav'o'j'n se ili konker'us ni'n. Mi kred'as ke vi mensog'as al ni, vi strang'a Le-Sim-Ag'o—kun- miks'it'a best'o kiu est'as nek de unu speci'o nek de ali'a.”
“Ho, mi ĵur'as, mi dir'as la ver'o'n!” protest'is la best'o'form'a Knomo. “Mi nenial mensog'us; mi—”
“Silent'u!” de'nov'e muĝ'is Gugu la Reĝ'o; kaj, ial, eĉ Rugedo hont'iĝ'is kaj obe'is la edikt'o'n.
“Kio'n vi opini'as, Bru?” demand'is la Reĝ'o, turn'int'e si'n al la grand'a Urs'o, kiu ĝis nun dir'is neni'o'n.
“Kiel la Kun'miks'it'a Best'o sci'as ke li'a parol'o est'as ver'a?” demand'is la Urs'o.
“Nu, mi pov'as flug'i, sci'u, ĉar mi hav'as agl'a'j'n flug'il'o'j'n,” klar'ig'is la Knomo. “Mi kaj mi'a jen'a kamarad'o,” indik'ant'e Kikin, “flug'is al arb'ar'et'o en Oz, kaj tie ni aŭd'is la hom'o'j'n parol'i pri kiel ili far'os mult'a'j'n ŝnur'o'j'n por kapt'i vi'n, la best'o'j'n, kaj post'e ili ĉirkaŭ'os ĉi tiu'n arb'ar'o'n, kaj ĉiu'j'n ali'a'j'n arb'ar'o'j'n, kaj kapt'os vi'n. Do ni ven'is ĉi tie'n por avert'i vi'n, ĉar ni mem est'as best'o'j, kvankam ni loĝ'as en la ĉiel'o, kaj ni est'as vi'a'j amik'o'j.”
La lip'o de la Leopard'o kurb'iĝ'is kaj montr'is li'a'j'n enorm'a'j'n dent'o'j'n, akr'a'j'n kiel kudr'il'o'j. Li turn'is si'n al la Griz'a Simi'o.
“Kio'n vi opini'as, Rang'o?” li demand'is.
“For'send'u tiu'j'n kun'miks'it'a'j'n best'o'j'n, vi'a Moŝt'o,”
respond'is la Griz'a Simi'o. “Ili est'as mis'ag'ul'o'j.”
“Ne ag'u tiel—ne ag'u tiel!” kri'is la Unu'korn'ul'o, nervoz'e. “La fremd'ul'o dir'is ke li dir'os al ni kio'n far'i.
Li dir'u al ni, do. Ĉu ni est'as mal'saĝ'ul'o'j kaj ne atent'u la avert'o'n?”
Gugu la Reĝ'o turn'is si'n al Rugedo.
“Parol'u, Fremd'ul'o,” li ordon'is.
“Nu,” dir'is la Knomo, “est'as ĉi tiel: La Land'o Oz est'as bon'eg'a land'o. La hom'o'j de Oz hav'as mult'a'j'n bon'aĵ'o'j'n—dom'o'j'n kun mol'a'j lit'o'j, ĉi'a'j bon'gust'aĵ'o'j, bel'a'j vest'o'j, bel'a'j juvel'o'j, kaj mult'a'j ali'a'j objekt'o'j kiu'j'n tut'e ne kon'as best'o'j. Ĉi tie en la sen'lum'a'j arb'ar'o'j la kompat'ind'a'j best'o'j dev'as mult'e streb'i por akir'i sufiĉ'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj por trov'i lit'o'j'n en kiu'j ripoz'i. Sed la best'o'j est'as pli bon'a'j ol la hom'o'j, kaj kial ili ne hav'u la mult'a'j'n bon'aĵ'o'j'n kiu'j'n hav'as la hom'o'j? Do mi propon'as ke antaŭ ol la Ozuloj hav'os sufiĉ'a'n temp'o'n por far'i la ŝnur'o'j'n per kiu'j ili kapt'os vi'n, ke ĉiu'j ni best'o'j kun'iĝ'u kaj marŝ'u kontraŭ la Ozulojn kaj kapt'u ili'n. Tiam la best'o'j est'os la estr'o'j kaj la hom'o'j est'os ili'a'j sklav'o'j.”
“Kiel tio util'os al ni?” demand'is Bru la Urs'o.
“Ĝi sav'os vi'n de sklav'ec'o, unu'flank'e, kaj vi pov'os ĝu'i ĉiu'j'n bon'aĵ'o'j'n kiu'j'n hav'as la Ozuloj.”
“Sed ni ne sci'us kio'n far'i per hom'aĵ'o'j,” dir'is la Griz'a Simi'o.
“Sed tio est'as nur part'o de mi'a plan'o,” insist'is la Knomo. “Aŭskult'u la ceter'o'n. Ni du Le-Sim-Ag'o'j est'as potenc'a'j magi'ist'o'j. Kiam vi konker'is la Ozulojn ni trans'form'os ili'n ĉiu'j'n en best'o'j'n, kaj send'os ili'n en la arb'ar'o'j'n ke ili loĝ'u tie, kaj ni trans'form'os ĉiu'j'n best'o'j'n en hom'o'j'n, por ke ili ĝu'u ĉiu'j'n mir'ind'a'j'n plezur'aĵ'o'j'n de la Smerald'a Urb'o.”
Dum moment'o neni'u best'o parol'is. Post'e la Reĝ'o dir'is: “Pruv'u.”
“Pruv'u kio'n?” demand'is Rugedo.
“Pruv'u ke vi pov'as trans'form'i ni'n. Se vi est'as magi'ist'o trans'form'u la Unu'korn'ul'o'n en hom'o'n. Tiam ni kred'os vi'n. Se vi mal'sukces'os, ni detru'os vi'n.”
“Bon'e,” dir'is la Knomo. “Sed mi est'as lac'a, do mi las'os ke mi'a kamarad'o efektiv'ig'u la trans'form'o'n.”
Kik'i Ar'u star'is mal'antaŭ la cirkl'o, sed li aŭd'is ĉio'n dir'it'a'n. Li nun kompren'is ke li dev'os plen'um'i la fanfaron'o'n de Rugedo, do li retro'e'n'paŝ'is al la rand'o de la liber'a spac'o kaj flustr'is la magi'a'n vort'o'n.
Tuj la Unu'korn'ul'o far'iĝ'is dik'a, larĝ'a'vang'a vir'et'o, vest'it'a per la purpur'a Gilikula kostum'o, kaj est'is mal'facil'e konstat'i kiu plej mir'is, la Reĝ'o, la Urs'o, la Simi'o aŭ la eks'unu'korn'ul'o.
“Est'as ver'e!” kri'is la hom'o-best'o. “Jad'i, rigard'u kia mi est'as! Est'as mir'ig'e!”
La Reĝ'o de la Best'o'j nun parol'is al Rugedo pli afabl'e: “Ni dev'as kred'i vi'a'n inform'o'n, ĉar vi pruv'is al ni vi'a'n potenc'o'n,” dir'is li. “Sed kial, se vi est'as tiom grand'a magi'ist'o, vi ne pov'os konker'i la Ozulojn sen ni'a help'o, kaj tiel ŝpar'os al ni la pen'o'n?”
“Ve!” respond'is la ruz'a mal'jun'a Knomo, “neni'u magi'ist'o pov'as far'i ĉio'n. La trans'form'o'j est'as facil'a'j por ni, ĉar ni est'as Le-Sim-Ag'o'j, sed ni ne kapabl'as batal'i, aŭ eĉ konker'i febl'ul'o'j'n kia'j est'as la Ozuloj. Sed ni rest'os kun vi kaj konsil'os kaj help'os vi'n, kaj ni trans'form'os ĉiu'j'n Ozulojn en best'o'j'n, kiam la ĝust'a moment'o ven'os, kaj ĉiu'j'n best'o'j'n en hom'o'j'n.”
Gugu la Reĝ'o turn'is si'n al si'a'j Konsil'ist'o'j.
“Kiel ni respond'u al ĉi tiu amik'a fremd'ul'o?” li demand'is.
Loo la eks'unu'korn'ul'o danc'ad'is kaj gimnastik'ad'is kvazaŭ klaŭn'o.
“Jad'i, vi'a Moŝt'o,” li dir'is, “est'as mult'e pli distr'e est'i hom'o ol est'i Unu'korn'ul'o.”
“Vi aspekt'as stult'ul'o,” dir'is la Griz'a Simi'o.
“Nu, mi sent'as mi'n bon'eg'a!” deklar'is la hom'o- best'o.
“Mi kred'as prefer'i est'i Urs'o,” dir'is Grand'a Bru.
“Mi nask'iĝ'is Urs'o, kaj mi sci'as la kondut'o'n de Urs'o.
Do mi est'as kontent'a viv'i kiel Urs'o.”
“Tio,” dir'is la mal'jun'a Knomo, “est'as ĉar vi neni'o'n pli bon'a'n kon'as. Kiam ni konker'is la Ozulojn, kaj vi far'iĝ'os hom'o, vi ĝoj'os.”
La grand'eg'a Leopard'o apog'is si'a'n menton'o'n per la ŝtip'o kaj aspekt'is pens'em'a.
“La best'o'j de la arb'ar'o dev'as decid'i pri ĉi tio por si mem,” li dir'is. “Vi ir'u, Rang'o la Griz'a Simi'o, kaj dir'u al vi'a simi'trib'o ordon'i ke ĉiu'j arb'ar'best'o'j kun'ven'u en la Grand'a Liber'a Spac'o je la sun'lev'iĝ'o morgaŭ. Kiam ni ĉiu'j kun'ven'os, ĉi tiu kun'miks'it'a Best'o kiu est'as magi'ist'o parol'os al ili kaj dir'os al ili kio'n li dir'is al ni.
Tiam, se ili decid'os batal'i la Ozulojn, kiu'j milit'as kontraŭ ni'n, mi komand'os la best'o'j'n en batal'ad'o.”
Rang'o la Griz'a Simi'o si'n turn'is tuj kaj glit'is rapid'e tra la arb'ar'o por si'a misi'o. La Urs'o muĝ'et'is kaj for'marŝ'is. Gugu la Reĝ'o lev'is kaj etend'is si'n. Li dir'is al Rugedo: “Renkont'u ni'n je la sun'lev'iĝ'o morgaŭ,” kaj dign'e paŝ'ant'e li mal'aper'is inter la arb'o'j'n.
La hom'o-unu'korn'ul'o, sol'a kun la fremd'ul'o'j, subit'e ĉes'ig'is si'a'n mal'saĝ'a'n fuŝ'danc'ad'o'n.
“Bon'vol'u re'far'i mi'n Unu'korn'ul'o,” li dir'is. “Al mi plaĉ'as est'i hom'o, sed la arb'ar'a'j best'o'j ne sci'os ke mi est'as ili'a amik'o, Loo, kaj ili ebl'e dis'ŝir'os mi'n antaŭ la maten'o.”
Do Kik'i re'ŝanĝ'is li'n en li'a'n antaŭ'a'n form'o'n, kaj la Unu'korn'ul'o for'ir'is por re'kun'est'i kun si'a popol'o.
Al Rugedo la Knomo mult'e plaĉ'is li'a sukces'o.
“Morgaŭ,” li dir'is al Kik'i Ar'u, “ni konvink'os ĉi tiu'j'n best'o'j'n kaj pret'ig'os ili'n batal'i kaj konker'i la Ozulojn. Tiam mi venĝ'os mi'n kontraŭ Ozma kaj Doroteo kaj ĉiu'j ceter'a'j mal'amik'o'j mi'a'j.”
“Sed mi far'as la tut'a'n labor'o'n,” dir'is Kik'i.
“Ne grav'as; vi est'os Reĝ'o de Oz,” promes'is Rugedo.
“Ĉu la grand'a Leopard'o permes'os ke mi est'u Reĝ'o?” demand'is la knab'o mal'trankvil'e.
La Knomo proksim'iĝ'is al li kaj flustr'is: “Se Gugu la Leopard'o opon'os ni'n, vi trans'form'os li'n en arb'o'n, kaj li est'os sen'pov'a.”
“Kompren'ebl'e,” konsent'is Kik'i, kaj li dir'is al si: “Mi ankaŭ trans'form'os ĉi tiu'n tromp'em'a'n Knomon en arb'o'n, ĉar li mensog'as kaj mi ne pov'as fid'i li'n.”
El arb'o'branĉ'o'j Kap’tan'o Vilĉjo far'is dom'et'o'n ĝust'e sufiĉ'e grand'a'n por ke la knab'in'et'o pov'u en'ramp'i kaj kuŝ'i. Sed unu'e ili manĝ'is iom de la manĝ'aĵ'o'j kiu'j'n Trot port'is en la korb'o.
“Ĉu ankaŭ vi dezir'as iom?” ŝi demand'is al la Vitr'a Kat'o.
“Ne,” respond'is la best'o.
“Mi supoz'as ke vi ĉas'ad'os kaj kapt'os mus'o'n,”
koment'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Mi? Kapt'i mus'o'n! Kial mi far'us tio'n?” demand'is la Vitr'a Kat'o.
“Nu, vi pov'us manĝ'i ĝi'n,” dir'is la Vel'ist'o.
“Bon'vol'u akcept'i la inform'o'n,” respond'is la kristal'a kanjo*, “ke mi ne manĝ'as mus'o'j'n. Mi est'as tra'vid'ebl'a, kaj ĉiu pov'as rigard'i mi'a'n intern'o'n. Mi ja est'us bel'a, ĉu ne, se mi hav'us ordinar'a'n mus'o'n en mi? Sed efektiv'e mi ne hav'as stomak'o'n aŭ ali'a'n mekanism'o'n kiu ebl'ig'us ke mi manĝ'u. La sen'pri'pens'a magi'ist'o kiu far'is mi'n ne supoz'is ke mi bezon'us manĝ'i, ver'ŝajn'e.”
“Ĉu vi neniam mal'sat'as nek soif'as?” demand'is Trot.
“Neniam. Mi ne plend'as, sci'u, pri mi'a konsist'o, ĉar
“Mi sci'vol'em'as,” dir'is Trot pens'em'e, dum ŝi manĝ'is si'a'n pan'o'n kun konfit'aĵ'o, “ĉu mi'a cerb'o rotaci'as sam'manier'e kiel vi'a.”
“Ne; cert'e ne sam'manier'e,” respond'is la Vitr'a Kat'o; “ĉar, tiu'okaz'e, ĝi est'us egal'bon'a kiel mi'a cerb'o, krom ke ĝi est'as kaŝ'it'a sub dik'a, ost'ec'a krani'o.”
“Cerb'o'j,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo, “est'as ĉia'spec'a'j kaj funkci'as divers'manier'e. Sed mi rimark'is ke kiu'j opini'as si'a'n cerb'o'n la plej bon'a oft'e erar'as.”
Trot'o'n iom ĝen'is son'o'j el la arb'ar'o, tiu'nokt'e, ĉar ŝajn'e mult'a'j best'o'j promen'ad'is inter la arb'o'j, sed ŝi fid'is ke Kap’tan'o Vilĉjo protekt'os ŝi'n. Kaj efektiv'e neni'u best'o el'ir'is el la arb'ar'o atak'i ili'n.
Je la maten'iĝ'o ili re'lev'iĝ'is, kaj post simpl'a maten- manĝ'o Kap’tan'o Vilĉjo dir'is al la Vitr'a Kat'o: “Lev'u la ankr'o'n, Maato, kaj ni vetur'u antaŭ'e'n. Mi supoz'as ke ni ne est'as tre for de tiu Magi'a Flor'o, ĉu?”
“Ne tre for,” respond'is la tra'vid'ebl'ul'o, dum ĝi gvid'is ili'n en la arb'ar'o'n, “sed vi ebl'e bezon'os iom long'a'n temp'o'n por ating'i ĝi'n.”
Post ne'long'e ili ating'is la bord'o'n de river'o. Ĝi ne est'is tre larĝ'a, tiu'lok'e, sed dum ili sekv'is la bord'o'n nord'e'n ĝi iom post iom larĝ'iĝ'is.
Subit'e la blu'verd'a'j foli'o'j de la arb'o'j far'iĝ'is purpur'a'j, kaj Trot rimark'is tio'n kaj dir'is: “Kial la kolor'o'j ŝanĝ'iĝ'is tiel?”
“Ĉar ni el'ir'is la Manĝtulan land'o'n kaj en'ir'is la Gilikulan Land'o'n,” klar'ig'is la Vitr'a Kat'o. “Ankaŭ tio sign'as ke ni'a vetur'o preskaŭ komplet'iĝ'is.”
La river'o ek'turn'iĝ'is, kaj ir'int'e ĉirkaŭ la kurb'iĝ'o'n la vetur'ant'o'j vid'is ke la river'o nun far'iĝ'is larĝ'a kiel mal'grand'a lag'o, kaj en la centr'o de la Lag'o ili vid'is mal'grand'a'n insul'o'n, ne pli ol dek kvin metr'o'j'n diametr'e. Io bril'is en la mez'o de tiu insul'et'o, kaj la Vitr'a Kat'o halt'is sur la bord'o kaj dir'is: “Jen la or'a flor'pot'o kiu en'hav'as la Magi'a'n Flor'o'n, kiu est'as tre kurioz'a kaj bel'a. Se vi pov'os ating'i la insul'o'n, vi'a task'o fin'iĝ'os—krom ke vi dev'os re'port'i ĝi'n hejm'e'n kun vi.”
Kap’tan'o Vilĉjo rigard'is la larĝ'o'n de la akv'o kaj komenc'is fajf'i ne'laŭt'a'n, trem'ant'a'n melodi'o'n. Trot sci'is ke la fajf'o signif'as ke Kap’tan'o Vilĉjo pens'as, kaj la mal'jun'a vel'ist'o ne rigard'is la insul'o'n tiom kiom la arb'o'j'n sur la bord'o kie ili star'as. Baldaŭ li pren'is el la grand'a poŝ'o de si'a mantel'o hak'il'o'kling'o'n, vind'it'a'n en mal'nov'a tuk'o por ke la akr'a rand'o ne tranĉ'u li'a'j'n vest'o'j'n. Post'e, per grand'a poŝ'tranĉ'il'o li tranĉ'is mal- grand'a'n branĉ'o'n de arb'o kaj ĉiz'is ĝi'n por far'i el ĝi ten'il'o'n por la hak'il'o.
“Sid'iĝ'u, Trot,” li konsil'is la knab'in'o'n, dum li labor'is. “Mi hav'as iom grand'a'n task'o'n nun, ĉar mi dev'as konstru'i por ni flos'o'n.”
“Por kio ni bezon'as flos'o'n, Kap’tan'o?”
“Nu, por port'i ni'n al la insul'o. Ni ne pov'as marŝ'i sub'akv'e, sur la river'bed'o, kiel la Vitr'a Kat'o, do ni dev'os flos'i sur la akv'o.”
“Ĉu vi pov'as far'i flos'o'n, Kap’tan'o Vilĉjo?”
“Kompren'ebl'e, Trot, se vi atend'os sufiĉ'e long'e.”
La knab'in'et'o sid'iĝ'is sur ŝtip'o kaj rigard'ad'is la Insul'o'n de la Magi'a Flor'o. Neni'o ali'a, laŭ'vid'e, kresk'is sur la mal'grand'a insul'o. Neni'u arb'o, nek arbust'o, nek eĉ herb'o, kiom ŝi pov'is vid'i je tia distanc'o. Sed la or'a pot'o bril'is en la radi'o'j de la sun'o, kaj Trot pov'is rimark'i bril'ant'a'j'n kolor'o'j'n super ĝi, dum la Magi'a Flor'o ŝanĝ'iĝ'is de unu speci'o al ali'a.
“Kiam mi est'is ĉi tie antaŭ'e,” koment'is la Vitr'a Kat'o, pigr'e kuŝ'ant'e ĉe la pied'o'j de la knab'in'o, “mi vid'is du Kolizulojn sur ĉi tiu sam'a bord'o, kie'n ili ven'is trink'i.”
“Kio est'as Kolizuloj?” demand'is la knab'in'o.
“La plej fort'a'j kaj feroc'a'j best'o'j en la tut'a Oz. Ĉi tiu arb'ar'o est'as ili'a precip'a hejm'o, kaj pro tio mal'mult'a'j ali'a'j best'o'j trov'iĝ'as ĉi tie escept'e de simi'o'j.
La simi'o'j est'as sufiĉ'e vigl'a'j por for'ten'i si'n de la feroc'a'j Kolizuloj, kiu'j atak'as ĉiu'j'n ali'a'j'n best'o'j'n kaj oft'e batal'as inter si.”
“Ĉu ili vol'is batal'i vi'n kiam vi vid'is ili'n?” demand'is Trot, tre ekscit'iĝ'ant'e.
“Jes. Ili salt'is sur mi'n tuj'tuj'e; sed mi kuŝ'is plat'a sur la ter'o, por ke la grand'a pez'o de la best'o'j ne romp'u mi'a'j'n krur'o'j'n, kaj kiam ili pen'is mord'i mi'n mi rid'is kaj mok'is ili'n ĝis ili frenez'iĝ'is pro koler'eg'o, ĉar ili preskaŭ romp'is si'a'j'n dent'o'j'n pro mi'a mal'mol'a vitr'o.
Do post kelk'a temp'o ili trov'is ke ili ne pov'as damaĝ'i mi'n, kaj for'ir'is. Est'is tre amuz'e.”
“Mi esper'as ke ili ne re'ven'os trink'i ĉi tie,—ne dum ni ĉe'est'os,” respond'is la knab'in'o, “ĉar mi ne konsist'as el vitr'o, nek Kap’tan'o Vilĉjo, kaj se tiu'j fi'best'o'j mord'os ni'n ili ja damaĝ'os ni'n.”
Kap’tan'o Vilĉjo per'hak'e farad'is long'a'j'n stang'o'j'n el la arb'o'j, far'ant'e ili'n pint'e akr'a'j ĉe unu fin'o kaj las'ant'e hok'a'n form'o'n ĉe la ali'a. Ili est'is por kun'lig'i la fin'o'j'n de la flos'ŝtip'o'j. Li pret'ig'is plur'a'j'n kaj est'is fin'ant'a ali'a'n kiam la Vitr'a Kat'o kri'is: “Atent'u! Kolizulo ven'as antaŭ ni'n.”
Trot ek'salt'is, tim'ego'plen'e, kaj rigard'is la terur'a'n best'o'n kvazaŭ fascin'at'e de ĝi'a'j feroc'a'j okul'o'j, ĉar ankaŭ la Kolizulo rigard'as ŝi'n, kaj ĝi'a rigard'o ne est'as amik'a. Sed Kap’tan'o Vilĉjo kri'is al ŝi: “Vad'u en la river'o'n, Trot, ĝis la genu'o'j—kaj rest'u tie!” kaj ŝi tuj obe'is li'n. La vel'ist'o lam'is antaŭ'e'n, kun stang'o en unu man'o kaj hak'il'o en la ali'a, kaj ir'is inter la knab'in'o'n kaj la best'o'n, kiu ĵet'is si'n je li muĝ'ant'e defi'o'n.
Kelk'foj'e Kap’tan'o Vilĉjo mov'is si'n iom mal'rapid'e, sed nun li est'is pli rapid'a ol fulm'o. Dum la Kolizulo ĵet'is si'n je li li etend'is si'a'n lign'a'n krur'o'n kaj ĝi'a pint'o frap'is la best'o'n inter la okul'o'j kaj puŝ'is ĝi'n rul'iĝ'i sur la ter'o. Antaŭ ol ĝi pov'is re'lev'i si'n la vel'ist'o puŝ'is la akr'a'n stang'o'n rekt'e tra ĝi'a'n korp'o'n kaj per la plat'a flank'o de la hak'il'o li martel'is la stang'o'n en la ter'o'n kiel ebl'e plej firm'e. Tiel li kapt'is la grand'a'n best'o'n kaj sen'danĝer'ig'is ĝi'n, ĉar, ne'grav'e kiom ĝi pen'is, ĝi ne pov'is de'ir'i de la stang'o kiu ten'is ĝi'n.
Kap’tan'o sci'is ke li ne pov'os mort'ig'i la Kolizulon, ĉar neni'u viv'ant'o en Oz est'as mort'ig'ebl'a, do li retro'e'n'star'is kaj rigard'is la best'o'n sku'i si'n kaj muĝ'i kaj grat'i la ter'o'n per si'a'j akr'a'j ung'o'j, kaj tiam, cert'a ke ĝi ne pov'os eskap'i, li dir'is al Trot ke ŝi re'ven'u el la akv'o kaj sek'ig'u si'a'j'n mal'sek'a'j'n ŝu'o'j'n kaj ŝtrump'o'j'n en la sun'lum'o.
“Ĉu vi est'as cert'a ke li ne pov'os liber'ig'i si'n?” ŝi demand'is.
“Mi vet'us biskvit'o'n pri tio,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo, do Trot al'ter'iĝ'is kaj de'pren'is si'a'j'n ŝu'o'j'n kaj ŝtrump'o'j'n kaj stern'is ili'n sur la ŝtup'o por sek'iĝ'o, dum la vel'ist'o re'komenc'is si'a'n labor'o'n pri la flos'o.
La Kolizulo, konsci'ant'e post mult'a barakt'ad'o ke ĝi ne pov'os eskap'i, nun kviet'iĝ'is, sed ĝi dir'is per mal- agrabl'a, minac'a voĉ'o: “Mi supoz'as ke vi opini'as vi'n lert'a, ĉar vi tiel fiks'is mi'n al la ter'o. Sed kiam mi'a'j amik'o'j, la ali'a'j Kolizuloj, ven'os ĉi tie'n, ili dis'ŝir'os vi'n ĉar vi tiel trakt'as mi'n.”
“Ebl'e,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo, trankvil'e, dum li hak'ad'is la ŝtip'o'j'n, “kaj ebl'e ne. Kiam vi'a'j parenc'o'j do ven'os ĉi tie'n?”
“Mi ne sci'as,” agnosk'is la Kolizulo. “Sed kiam ili ja ven'os, vi ne pov'os eskap'i ili'n.”
“Se ili sufiĉ'e long'e prokrast'os, mi'a flos'o jam est'os pret'a,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Kio'n vi far'os per flos'o?” demand'is la best'o.
“Ni trans'ir'os al tiu insul'o, por akir'i la Magi'a'n Flor'o'n.”
La grand'eg'a best'o rigard'is li'n surpriz'it'e dum moment'o, kaj post'e ek'rid'is. La rid'o tre simil'is al muĝ'eg'o, kaj ĝi hav'is kruel'a'n kaj mok'a'n son'o'n, tamen ĝi ja est'is rid'o.
“Bon'e!” dir'is la Kolizulo. “Bon'e! Tre bon'e! Mi'n plezur'ig'as ke vi ir'os akir'i la Magi'a'n Flor'o'n. Sed kio'n vi far'os pri ĝi?”
“Ni port'os ĝi'n al Ozma, kiel nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n.”
La Kolizulo de'nov'e rid'is; post'e ĝi serioz'iĝ'is. “Se vi pov'os ating'i la ter'o'n per vi'a flos'o antaŭ ol mi'a popol'o kapt'os vi'n,” ĝi dir'is, “vi est'os sekur'a. Ni pov'as naĝ'i kiel anas'o'j, do la knab'in'o ne pov'us eskap'i de mi per en'akv'iĝ'o, sed Kolizuloj ne trans'ir'as al tiu insul'o.”
“Kial ne?” demand'is Trot.
La best'o silent'is.
“Dir'u al ni la kial'o'n,” urĝ'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Nu, la kial'o est'as la Insul'o de la Magi'a Flor'o,”
respond'is la Kolizulo, “kaj ni ne est'as tre komfort'a'j rilat'e al magi'o. Se vi ne hav'us magi'a'n krur'o'n, anstataŭ viand'a'n, vi ne pov'us tiel facil'e renvers'i mi'n per bat'o kaj pik'i mi'n per tiu lign'a kejl'o.”
“Mi jam est'is sur la Magi'a Insul'o,” dir'is la Vitr'a Kat'o, “kaj mi rigard'is la Magi'a'n Flor'o'n matur'iĝ'i, kaj mi est'as cert'a ke ĝi est'as tro bel'a por las'iĝ'i en tiu sol'ec'a lok'o kie nur best'o'j serĉ'as pred'o'n kaj neni'u ali'a vid'as ĝi'n. Do ni for'port'os ĝi'n al la Smerald'a Urb'o.”
“Ne grav'as al mi,” la best'o respond'is per mal'afabl'a ton'o. “Ni la Kolizuloj est'us sam'e kontent'a'j se neni'u flor'o ekzist'us en ni'a arb'ar'o. Kiel ili util'as?”
“Ĉu ne plezur'ig'as vi'n bel'aĵ'o'j?” demand'is Trot.
“Ne.”
“Tamen vi dev'us admir'i mi'a'n pal'ruĝ'a'n cerb'o'n,”
deklar'is la Vitr'a Kat'o. “Ĝi est'as bel'a kaj vi pov'as vid'i ĝi'n funkci'i.”
La best'o nur muĝ'et'is respond'e, kaj Kap’tan'o Vilĉjo, kiu nun jam tranĉ'is ĉiu'j'n si'a'j'n ŝtip'o'j'n laŭ ĝust'a'j dimensi'o'j, komenc'is rul'i ili'n al la rand'o de la akv'o kaj kun'lig'i ili'n.
“Mult'e grand'a ĝi ne ’stas,”
dir'is la mal'jun'a Vel'ist'o, “sed mi ne'mult'e pez'as, kaj vi, Trot, apenaŭ pez'as du'on'e kiel mi, kaj la vitr'a kanjo ne kalkul'ind'as.”
“Sed ĝi est'as sen'danĝer'a, ĉu ne?” demand'is la knab'in'o.
“Jes; ĝi est'as sufiĉ'e bon'a por port'i ni'n al la insul'o kaj re'port'i ni'n, kaj neni'o'n pli ni rajt'as esper'i.”
Dir'int'e tio'n, Kap’tan'o Vilĉjo puŝ'is la flos'o'n en la akv'o'n, kaj kiam ĝi flos'is, li paŝ'is sur ĝi'n kaj etend'is si'a'n man'o'n al Trot, kiu rapid'e sekv'is li'n. La Vitr'a Kat'o la plej last'a sur'ir'is la flos'o'n.
La vel'ist'o jam tranĉ'is long'a'n stang'o'n, kaj ankaŭ ĉiz'is plat'a'n rem'il'o'n, kaj per ili li facil'e mov'is la flos'o'n trans la river'o'n. Dum ili proksim'iĝ'is al la insul'o, la Mir'ind'a Flor'o far'iĝ'is pli klar'e vid'ebl'a, kaj ili rapid'e decid'is ke la Vitr'a Kat'o ne tro alt'e laŭd'is ĝi'n. La kolor'o'j de la flor'o'j kiu'j aper'is rapid'e si'n'sekv'e est'is rimark'ind'e bril'a'j kaj bel'a'j, kaj la form'o'j de la flor'o'j est'is vari'a'j kaj kurioz'a'j. Efektiv'e ili tut'e ne simil'is al ordinar'a'j flor'o'j.
Ĉar tiom fiks'e Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo rigard'ad'is la Or'a'n Flor'pot'o'n en kiu est'is la Magi'a Flor'o, ili apenaŭ rimark'is la insul'o'n mem ĝis la flos'o sur'sabl'iĝ'is. Sed tiam la knab'in'o kri'et'is: “Est'as tre strang'e, Kap’tan'o Vilĉjo, ke neni'o ali'a kresk'as ĉi tie, nur la Magi'a Flor'o.”
Tiam la vel'ist'o rigard'is la insul'o'n kaj vid'is ke ĝi est'as nur nud'a ter'o, sen herb'o'j, sen ŝton'o'j, sen eĉ foli'o da gres'o. Trot, fervor'a ekzamen'i de pli proksim'e la Flor'o'n, salt'is de la flos'o kaj supr'e'n'kur'is la dekliv'et'o'n ĝis ating'i la Or'a'n Flor'pot'o'n. Tie ŝi star'is apud ĝi sen'mov'e kaj mir'o'plen'e. Kap’tan'o Vilĉjo apud'iĝ'is, pli mal'rapid'e, kaj ankaŭ li star'is silent'e admir'ant'e dum kelk'a temp'o.
“Al Ozma plaĉ'os ĉi tio,” koment'is la Vitr'a Kat'o, kiu sid'iĝ'is por rigard'i la ŝanĝ'iĝ'ant'a'j'n kolor'o'j'n de la flor'o'j.
“Mi cert'as ke neni'u ali'a don'os al ŝi egal'e bel'a'n nask'iĝ- tag'a'n donac'o'n.”
“Ĉu vi s’poz'as ke ĝi est'as tre pez'a, Kap’tan'o? Kaj ĉu ni pov'os port'i ĝi'n hejm'e'n sen romp'i ĝi'n?”
demand'is Trot mal'trankvil'e.
“Nu, mi jam lev'is mult'e pli grand'a'j'n objekt'o'j'n,” li respond'is; “sed ni trov'u kiom ĝi pez'as.”
Li pen'is antaŭ'e'n'paŝ'i, sed li ne pov'is lev'i si'a'n viand'a'n pied'o'n de la ter'o. Li'a lign'a krur'o ŝajn'is sufiĉ'e liber'a, sed la ali'a rifuz'is mov'iĝ'i.
“Ŝajn'e mi fiks'iĝ'is, Trot,” li dir'is, perpleks'e rigard- ant'e si'a'n pied'o'n. “Ne ’stas kot'o, kaj ne ’stas glu'o, sed io ne'ebl'ig'as mov'iĝ'o'n.”
La knab'in'o pen'is lev'i si'a'j'n propr'a'j'n pied'o'j'n, por pli'proksim'iĝ'i al si'a amik'o, sed la ter'o firm'e ten'is ili'n sam'e kiel la pied'o'n de Kap’tan'o Vilĉjo. Ŝi pen'is glit'ig'i ili'n, aŭ turn'i ili'n, sed est'is sen'util'e; ŝi pov'is mov'i la pied'o'j'n eĉ ne on'o'n da mili'metr'o.
“Strang'e!” ŝi kri'is. “Kio okaz'is al ni, laŭ vi'a supoz'o, Kap’tan'o Vilĉjo?”
“Mi pen'as kompren'i,” li respond'is. “De'pren'u vi'a'j'n ŝu'o'j'n, Trot. Ebl'e nur la led'a'j pland'um'o'j fiks'iĝ'is al la ter'o.”
Ŝi klin'is si'n kaj mal'laĉ'is si'a'j'n ŝu'o'j'n, sed ŝi trov'is ke ŝi ne pov'as el'tir'i si'a'j'n pied'o'j'n. La Vitr'a Kat'o, kiu ĉirkaŭ'marŝ'ad'is tut'e natur'e, kiel ĉiam, nun dir'is: “Vi'a pied'o hav'as radik'o'j'n, Kap’tan'o. kaj mi pov'as vid'i la radik'o'j'n en'ir'i la ter'o'n, kie ili dis'etend'iĝ'as ĉiu'direkt'e. Est'as sam'e pri Trot. Tial vi ne pov'as mov'i vi'n. La radik'o'j fiks'e ten'as vi'n.”
Kap’tan'o Vilĉjo est'is iom dik'a kaj ne pov'is bon'e vid'i si'a'j'n pied'o'j'n, sed li kaŭr'iĝ'is kaj ekzamen'is la pied'o'j'n de Trot kaj decid'is ke la Vitr'a Kat'o prav'as.
“Ver'a mis'fortun'o,” li deklar'is, per voĉ'o kiu montr'is ke li est'as ne'komfort'a pro la trov'o. “Ni ’stas kapt'it'a'j, Trot, sur ĉi tiu kurioz'a insul'o, kaj mi demand'as al mi kiel ni pov'os liber'iĝ'i, por pov'i re'ir'i hejm'o'n.”
“Nun mi sci'as kial la Kolizulo rid'is pro ni,” dir'is la knab'in'o, “kaj kial li dir'is ke neniu'j best'o'j iam ven'as al ĉi tiu insul'o. La best'aĉ'o sci'is ke ni kapt'iĝ'os, kaj ne vol'is avert'i ni'n.”
Inter'temp'e, la Kolizulo, kvankam fiks'it'a al la ter'o per la palis'o de Kap’tan'o Vilĉjo, front'is al la insul'o, kaj nun la mal'afabl'a mien'o kiu kovr'is ĝi'a'n vizaĝ'o'n kiam ĝi defi'is kaj mok'is Kap’tan'o'n Vilĉjon kaj Trot'o'n ŝanĝ'iĝ'is al amuz'iĝ'o kaj sci'vol'em'o. Kiam ĝi vid'is ke la aventur'ant'o'j jam ating'is la insul'o'n kaj star'as apud la Magi'a Flor'o, ĝi el'spir'eg'is kontent'e—long'a, profund'a spir'o kiu ŝvel'ig'is ĝi'a'n profund'a'n brust'o'n ĝis la best'o pov'is sent'i ke la palis'o ten'ant'a li'n mov'iĝ'as iom'et'e, kvazaŭ tir'ant'e si'n el la ter'o.
“Ha!” murmur'is la Kolizulo, “iom pli da tio liber'ig'os mi'n kaj permes'os mi'n eskap'i!”
Do li komenc'is spir'i kiel ebl'e plej fort'e, laŭ'ebl'e puf'ig'ant'e si'a'n brust'o'n per ĉiu en'spir'o, kaj far'ant'e tio'n li sukces'is lev'i la palis'o'n per ĉia potenc'a spir'eg'o, ĝis fin'e la Kolizulo—uz'ant'e la muskol'o'j'n de si'a'j kvar krur'o'j kiel ankaŭ si'a'j'n profund'a'j'n spir'o'j'n—trov'is si'n liber'a de la sabl'a grund'o. La palis'o tamen plu tra'pik'is li'n, do li trov'is rok'o'n profund'e fiks'it'a'n en la bord'o'n kaj prem'is la akr'a'n pint'o'n de la palis'o sur la surfac'o'n de tiu rok'o ĝis li plen'e puŝ'is ĝi'n tra si'a'n korp'o'n. Post tio, implik'ant'e la palis'o'n inter kelk'a'j dorn'a'j arbust'o'j, kaj tord'ant'e si'a'n korp'o'n, li sukces'is plen'e el'tir'i ĝi'n.
“Jen!” li kri'et'is, “rest'as tiu'j du tru'o'j en mi, sed mi est'as preskaŭ egal'e bon'a kiel antaŭ'e; sed mi dev'as agnosk'i ke tiu mal'jun'a lign'o'krur'ul'o sav'is kaj si'n kaj la knab'in'o'n per mi'a kapt'iĝ'o.”
Nu, la Kolizuloj, kvankam la plej mal'agrabl'a'j ul'o'j en la Land'o Oz, est'is tamen magi'a'j loĝ'ant'o'j de magi'a Fe'land'o, kaj en ili'a natur'o iom da bon'o est'is miks'it'a kun la mal'bon'o. Ĉi tiu kolizulo ne est'is tre venĝ'em'a, kaj nun, kiam li'a'j eks'mal'amik'o'j ver'ŝajn'e pere'os, li'a koler'o pri ili fad'is.
“Ni'a propr'a Kolizula Reĝ'o,” li pens'is, “hav'as cert'a'j'n propr'a'j'n magi'a'j'n pov'o'j'n. Ebl'e li sci'pov'as ŝtop'i tiu'j'n du tru'o'j'n en mi'a korp'o.”
Do sen pli atent'i Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon ol ili atent'as li'n, li en'ir'is la arb'ar'o'n kaj trot'is laŭ sekret'a voj'o kiu konduk'is al la kaŝ'ej'o de ĉiu'j Kozizuloj.
Dum la Kolizulo sukces'is eskap'i Kap’tan'o Vilĉjo pren'is si'a'n pip'o'n el si'a poŝ'o kaj plen'ig'is ĝi'n per tabak'o kaj brul'ig'is ĝi'n. Post'e, dum li el'blov'is la fum'o'n, li pen'is el'pens'i kio'n far'i.
“Ŝajn'e la Vitr'a Kat'o est'as liber'a,” li dir'is, “kaj ankaŭ mi'a lign'a krur'o ne radik'iĝ'is. Do nur karn'o kapt'iĝ'as.”
“Magi'o kaŭz'as tio'n, Kap’tan'o!”
“Mi sci'as, Trot, kaj tio perpleks'as mi'n. Ni loĝ'as en magi'a land'o, sed neni'u el ni sci'pov'as magi'o'n do ni ne pov'as help'i ni'n.”
“Ĉu ebl'e la Sorĉ'ist'o de Oz pov'us help'i ni'n—aŭ Glinda la Bon'a?” demand'is la knab'in'et'o.
“Ha, nun ni komenc'as rezon'ad'i,” li respond'is.
“Ver'ŝajn'e mi mem el'pens'us tio'n, post pli'a minut'o.
Bon'fortun'e la Vitr'a Kat'o est'as liber'a, do ĝi pov'os re'kur'i al la Smerald'a Urb'o kaj inform'i la Sorĉ'ist'o'n pri ni'a problem'o, kaj pet'i li'n ven'i help'i ni'n liber'iĝ'i.”
“Ĉu vi ir'os?” Trot demand'is la kat'o'n, parol'ant'e tre serioz'e.
“Mi ne est'as mesaĝ'ist'o, kiu'n oni send'as tie'n kaj tie'n,” asert'is la kurioz'a best'o per paŭt'a voĉ'ton'o.
“Nu,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo, “vi dev'os iam re'ir'i hejm'e'n, ĉar mi supoz'as ke vi ne dezir'as rest'i ĉi tie.
Kaj, ating'int'e la hejm'o'n, ne mult'e ĝen'us vi'n dir'i al la Sorĉ'ist'o kio okaz'is al ni.”
“Vi prav'as,” dir'is la Kat'o, sid'ant'e sur si'a'j koks'o'j kaj pigr'e lav'ant'e si'a'n vizaĝ'o'n per unu vitr'a pied'o. “Ne ĝen'os mi'n inform'i la Sorĉ'ist'o'n—kiam mi re'ir'os hejm'o'n.”
“Ĉu vi bon'vol'os ir'i nun?” pet'eg'is Trot. “Ni ne vol'as rest'i ĉi tie pli long'e ol neces'os, kaj ĉiu'j en Oz interes'iĝ'os pri vi kaj nom'os vi'n hero'o kaj dir'os bel'a'j'n vort'o'j'n pri vi ĉar vi help'is vi'a'j'n kapt'it'a'j'n amik'o'j'n.”
Est'is plej bon'e tiel trakt'i la Vitr'a'n Kat'o'n, kiu tiom vant'e am'is laŭd'iĝ'i.
“Mi tuj re'ir'os hejm'o'n,” dir'is la best'o, “kaj mi pet'os la Sorĉ'ist'o'n ven'i help'i vi'n.”
Dir'int'e tio'n, ĝi paŝ'is al la akv'o kaj mal'aper'is sub la surfac'o'n. Ĉar ĝi ne kapabl'is sol'a manipul'i la flos'o'n, la Vitr'a'kat'o marŝ'is sur la fund'o de la river'o kiel kiam ĝi antaŭ'e marŝ'is vizit'ant'e la insul'o'n, kaj baldaŭ ili vid'is ĝi'n aper'i sur la trans'a bord'o kaj trot'i en la arb'ar'o'n, kie ĝi rapid'e ne'vid'ebl'iĝ'is inter la arb'o'j.
Tiam Trot profund'e el'spir'is.
“Kap’tan'o,” dir'is ŝi, “ni'a problem'o est'as sever'a.
Est'as neni'o ĉi tie manĝ'ebl'a, kaj ni eĉ ne pov'as kuŝ'iĝ'i por dorm'i. Se la Vitr'a Kat'o ne rapid'os, kaj la Sorĉ'ist'o ne rapid'os, mi ne sci'as kio okaz'os al ni!”
Rang'o, la Griz'a Simi'o, eĉ vok'is si'a'j'n simi'a'j'n sentinel'o'j'n de la rand'o de la arb'ar'o, kaj ĉiu best'o, mal'grand'a kaj grand'a, est'is en la grand'a liber'a spac'o kie okaz'is kun- ven'o'j tre grav'a'j.
En la centr'o de la liber'a spac'o star'is grand'a bret'rok'o, kun plat'a, klin'it'a surfac'o, kaj sur tio sid'is la dign'a Leopard'o Gugu, kiu est'is la Reĝ'o de la Arb'ar'o. Sur la ter'o sub li kaŭr'is Bru la Urs'o, Loo la Unu'korn'ul'o, kaj Rang'o la Griz'a Simi'o, la tri Konsil'ist'o'j de la Reĝ'o, kaj antaŭ ili star'is la du strang'a'j best'o'j kiu'j nom'is si'n Le-Sim-Ag'o'j, sed ver'e est'is la trans'form'iĝ'int'a'j Knomo Rugedo kaj la Alt'ul'o Kir'i Ar'u.
Mal'antaŭ ili est'is la best'o'j—vic'o'j kaj vic'o'j kaj vic'o'j da ili! La plej mal'grand'a'j best'o'j est'is plej proksim'a'j al la rok'a tron'o de la Reĝ'o; mal'antaŭ ili est'is vulp'o'j kaj lup'o'j, linksoj kaj hien'o'j, kaj simil'a'j best'o'j; mal'antaŭ ili grup'iĝ'is la simi'trib'o'j, kiu'j'n oni mal'facil'e ord'ig'is ĉar ili am'is incit'i la ali'a'j'n best'o'j'n kaj est'is tre petol'em'a'j.
Mal'antaŭ la simi'o'j est'is la pum'o'j, jaguar'o'j, tigr'o'j kaj leon'o'j, kaj simil'a'j best'o'j; mal'antaŭ ili la urs'o'j, ĉiu- dimensi'a'j kaj ĉia'kolor'a'j; mal'antaŭ ili bizon'o'j, sovaĝ'a'j azen'o'j, zebr'o'j kaj unu'korn'ul'o'j; post'e la rinocer'o'j kaj hipopotam'o'j, kaj ĉe la for'a rand'o de la arb'ar'o, proksim'e al la arb'o'j kiu'j ĉirkaŭ'is la liber'a'n spac'o'n, est'is vic'o de dik'haŭt'a'j elefant'o'j, sen'mov'a'j kiel statu'o'j, sed kun okul'o'j bril'ant'a'j kaj inteligent'a'j.
Mult'a'j ali'a'j speci'o'j de best'o'j, tro mult'e'nombr'a'j por menci'o, est'is tie, kaj kelk'a'j est'is mal'simil'a'j al ĉiu'j best'o'j kiu'j'n ni vid'as en la menaĝeri'o'j kaj zoologi'a'j ĝarden'o'j en ni'a land'o. Kelk'a'j est'is de la mont'o'j okcident'e de la arb'ar'o, kaj kelk'a'j de la eben'aĵ'o'j orient'e, kaj kelk'a'j de la river'o; sed ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j akcept'is la estr'ec'o'n de Gugu, kiu de mult'a'j jar'o'j reg'as ili'n saĝ'e kaj dev'ig'as ke ĉiu'j obe'u la leĝ'o'j'n.
Kiam la best'o'j jam pren'is si'a'j'n lok'o'j'n en la liber'a spac'o kaj la lev'iĝ'ant'a sun'o komenc'is el'send'i si'a'j'n unu'a'j'n bril'ant'a'j'n radi'o'j'n trans la arb'o'supr'o'j'n, Reĝ'o Gugu lev'is si'n sur si'a tron'o. La gigant'a form'o de la Leopard'o, tur'ant'e super ĉiu'j ali'a'j, trud'is subit'a'n ĉit'o'n al la ĉe'est'ant'ar'o.
“Frat'o'j,” li dir'is per si'a bas'a voĉ'o, “fremd'ul'o ven'is inter ni'n, kurioz'form'a best'o kiu est'as grand'a magi'ist'o kaj kapabl'as ŝanĝ'i la form'o'j'n de hom'o'j aŭ best'o'j laŭ'vol'e. Tiu fremd'ul'o ven'is al ni, kun ali'a sam'spec'ul'o, el la ĉiel'o, por avert'i pri danĝer'o kiu minac'as ni'n ĉiu'j'n, kaj por propon'i al ni metod'o'n eskap'i de tiu danĝer'o. Li dir'as ke li est'as ni'a amik'o, kaj li pruv'is al mi kaj al mi'a'j Konsil'ist'o'j si'a'n magi'a'j'n pov'o'j'n. Ĉu vi aŭskult'os tio'n kio'n li dir'os al vi—la mesaĝ'o'n kiu'n li al'port'is de la ĉiel'o?”
“Li parol'u!” ven'is en grand'a kri'eg'o de la grand'a grup'o de ĉe'est'ant'a'j best'o'j.
Do la Knomo Rugedo salt'is sur la plat'a'n rok'o'n apud la Reĝ'o Gugo, kaj ali'a muĝ'o, afabl'a nun, montr'is kiom mir'as la best'o'j pro li'a kurioz'a form'o.
Li'a'n leon'vizaĝ'o'n ĉirkaŭ'is pur'e blank'a har'ar'o, li'a'j agl'o'flug'il'o'j est'is fiks'it'a'j al la ŝultr'o'j de li'a simi'korp'o kaj est'is tiom long'a'j ke ili preskaŭ tuŝ'is la ter'o'n; li hav'is fort'eg'a'j'n brak'o'j'n kaj krur'o'j'n krom la flug'il'o'j'n, kaj ĉe la fin'o de li'a long'a fort'a vost'o est'is or'a pilk'o.
Neniam antaŭ'e iu best'o vid'is tiel kurioz'a'n best'o'n, do la aspekt'o mem de la fremd'ul'o, kiu laŭ'dir'e est'is grand'a magi'ist'o, plen'ig'is ĉiu'j'n ĉe'est'ant'o'j'n per respekt'o kaj mir'o.
Kik'i rest'is sub'e kaj, du'on'e kaŝ'at'e de la rok'a bret'o, est'is apenaŭ rimark'at'a. La knab'o sci'is ke la mal'jun'a Knomo est'as sen'pov'a sen li'a magi'a pov'o, sed li ankaŭ sci'is ke Rugedo est'as la plej bon'a parol'ist'o. Do li volont'e konsent'is ke la Knomo est'u la por- parol'ant'o.
“Best'o'j de la Arb'ar'o de Gugu,” komenc'is la Knomo Rugedo, “mi'a kamarad'o kaj mi est'as vi'a'j amik'o'j. Ni est'as magi'ist'o'j, kaj de ni'a hejm'o en la ĉiel'o ni pov'as sub'rigard'i en la Land'o'n Oz kaj vid'i ĉio'n okaz'ant'a'n. Ankaŭ ni pov'as aŭd'i kio'n la sub'a'j hom'o'j dir'as. Tiel ni aŭd'is Ozman, kiu reg'as la Land'o'n Oz, dir'i al si'a popol'o: ‘La best'o'j en la Arb'ar'o de Gugu est'as pigr'a'j kaj tut'e ne util'as al ni. Ni ir'u al ili'a arb'ar'o kaj kapt'u ili'n ĉiu'j'n. Ni lig'u ili'n per ŝnur'o'j, kaj bat'u ili'n per verg'o'j, ĝis ili labor'os por ni kaj volont'e far'iĝ'os ni'a'j sklav'o'j.’ Kaj kiam la popol'o aŭd'is Ozman de Oz dir'i tio'n, ili ĝoj'is kaj laŭt'e kri'is kaj dir'is: ‘Ni far'os tio'n! Ni sklav'ig'os la best'o'j'n de la Arb'ar'o de Gugu!’”
La fik'nom'o mal'jun'a ne pov'is pli parol'i, ĝust'e tiam, ĉar feroc'a muĝ'o de koler'eg'o aŭd'iĝ'is el la ar'o da best'o'j kaj ĝi dron'ig'is li'a'n voĉ'o'n. Fin'e la muĝ'o silent'iĝ'is, kvazaŭ la son'o de mal'proksim'a tondr'o, kaj la Knomo Rugedo daŭr'ig'is si'a'n parol'ad'o'n.
“Aŭd'int'e la Ozulojn komplot'i kontraŭ vi'a liber'ec'o, ni atend'is por vid'i kio'n ili far'os, kaj ni vid'is ili'n ĉiu'j'n komenc'i far'i ŝnur'o'j'n—ŝnur'o'j'n long'a'j'n kaj mal'long'a'j'n—per kiu'j ili intenc'as kapt'i ni'a'j'n amik'o'j'n la best'o'j'n. Vi koler'as, sed ankaŭ ni koler'is, ĉar kiam la Ozuloj far'iĝ'is la mal'amik'o'j de la best'o'j ili ankaŭ far'iĝ'is ni'a'j mal'amik'o'j; ĉar ankaŭ ni est'as best'o'j, kvankam ni loĝ'as en la ĉiel'o. Kaj mi'a kamarad'o kaj mi dir'is: ‘Ni sav'os ni'a'j'n amik'o'j'n kaj venĝ'os kontraŭ la Ozuloj’, do ni ven'is ĉi tie'n por inform'i vi'n pri la danĝer'o kaj pri ni'a plan'o sav'i vi'n.”
“Ni pov'as mem sav'i ni'n,” kri'is mal'jun'a Elefant'o.
“Ni pov'as batal'i.”
“La Ozuloj est'as fe'o'j, kaj vi ne pov'as batal'i kontraŭ magi'o se vi ne ankaŭ hav'as magi'o'n,” respond'is la Knomo.
“Dir'u al ni vi'a'n plan'o'n!” kri'is la grand'eg'a Tigr'o, kaj la ali'a'j best'o'j eĥ'is li'a'j'n vort'o'j'n, kri'ant'e: “Dir'u al ni vi'a'n plan'o'n.”
“Mi'a plan'o est'as simpl'a,” respond'is Rugedo. “Per ni'a magi'o ni trans'form'os vi'n ĉiu'j'n, la best'o'j'n, en vir'o'j'n kaj vir'in'o'j'n—kia'j la Ozuloj—kaj ni trans'form'os ĉiu'j'n Ozulojn en best'o'j'n. Vi pov'os tiam loĝ'i en la bel'a'j dom'o'j de la Land'o Oz, kaj manĝ'i la bon'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n de la Ozuloj, kaj sur'port'i ili'a'j'n bel'a'j'n vest'o'j'n, kaj kant'i kaj danc'i kaj feliĉ'i. Kaj la Ozuloj, far'iĝ'int'e best'o'j, dev'os loĝ'i ĉi tie en la arb'ar'o kaj ĉas'i kaj batal'i por akir'i manĝ'aĵ'o'j'n, kaj oft'e mal'sat'i, sam'e kiel vi nun'temp'e, kaj hav'i neni'a'n dorm'o'lok'o'n escept'e de lit'o el foli'o'j aŭ tru'o en la ter'o. Far'iĝ'int'e vir'o'j kaj vir'in'o'j, vi la best'o'j hav'os ĉi'a'n dezir'at'a'n komfort'o'n, kaj far'iĝ'int'e best'o'j la Ozuloj est'os tre mizer'a'j. Jen ni'a plan'o, kaj se vi konsent'os pri ĝi, ni tuj marŝ'os en la Land'o'n Oz kaj rapid'e konker'os ni'a'j'n mal'amik'o'j'n.”
Kiam la fremd'ul'o ĉes'is parol'i, grand'a silent'o traf'is la grup'o'n, ĉar la best'o'j pri'pens'is kio'n li dir'is. Fin'e unu el la rosmar'o'j demand'is: “Ĉu vi ver'e pov'as trans'form'i best'o'j'n en hom'o'j'n, kaj hom'o'j'n en best'o'j'n?”
“Li pov'as—li pov'as!” kri'is Loo la Unu'korn'ul'o.
danc'ant'e tie'n kaj tie'n ekscit'it'e. “Li trans'form'is mi'n, jam hieraŭ vesper'e, kaj li pov'as trans'form'i ni'n ĉiu'j'n.”
Gugu la Reĝ'o nun antaŭ'e'n'paŝ'is.
“Vi aŭd'is la fremd'ul'o'n parol'i,” dir'is li, “kaj nun vi dev'os respond'i li'n. Vi'a est'os la decid'o. Ĉu ni akcept'u tiu'n plan'o'n, aŭ ne?”
“Jes!” kri'is kelk'a'j best'o'j.
“Ne!” kri'is ali'a'j.
Kaj kelk'a'j silent'is.
Gugu rigard'is la grand'a'n cirkl'o'n da best'o'j.
“Uz'u pli da temp'o por pens'ad'o,” li sugest'is. “Vi'a respond'o est'as tre grav'a. Ĝis nun neniom ĝen'is ni'n la Ozuloj, sed ni est'as fier'a'j kaj liber'a'j, kaj neniam ni far'iĝ'os sklav'o'j. Pri'pens'u zorg'e, kaj kiam vi est'os pret'a'j respond'i, mi aŭskult'os vi'n.”
La Knomo Rugedo sving'is si'a'j'n brak'o'j'n kaj flirt'ig'is si'a'j'n flug'il'o'j'n pen'ant'e aŭskult'i ili'n de'nov'e, sed la best'o'j rifuz'is atent'i. Kelk'a'j vol'is batal'i la Ozulojn, kelk'a'j vol'is trans'form'iĝ'i, kaj kelk'a'j vol'is far'i tut'e neni'o'n.
La muĝ'ad'o kaj konfuz'o eĉ pli grand'iĝ'is sed subit'e silent'o kvazaŭ fulm'e traf'is ĉiu'j'n best'o'j'n, la kverel'o'j ĉes'is aŭd'iĝ'i, kaj ĉiu'j mir'o'plen'e rigard'is strang'a'n vid'aĵ'o'n.
Ĉar en la cirkl'o'n paŝ'is grand'a Leon'o—pli grand'a kaj pli fort'a ol ĉiu ali'a leon'o ĉe'est'ant'a—kaj sur li'a dors'o rajd'is knab'in'et'o kiu rid'et'is sen'tim'e al la ar'eg'o da best'o'j. Kaj post la Leon'o kaj la knab'in'et'o ven'is ali'a best'o—monstr'a Tigr'o, kiu port'is sur si'a dors'o kurioz- aspekt'a'n vir'et'o'n kiu hav'is nigr'a'n valiz'o'n. Preter la vic'o'j'n de mir'ant'a'j best'o'j la strang'a'j best'o'j marŝ'is, antaŭ'e'n'ir'ant'e ĝis ili star'is tuj antaŭ la rok'a tron'o de Gugu.
La knab'in'et'o kaj la kurioz'a vir'et'o de'ir'is de la best'o'j, kaj la Leon'o demand'is per laŭt'a voĉ'o: “Kiu est'as Reĝ'o en ĉi tiu arb'ar'o?”
“Mi!” respond'is Gugu, rigard'ant'e firm'e la ali'a'n.
“Mi est'as Gugu la Leopard'o, kaj mi est'as Reĝ'o de ĉi tiu arb'ar'o.”
“Do kun grand'a respekt'o mi salut'as Vi'a'n Moŝt'o'n,”
dir'is la Leon'o. “Ebl'e vi aŭd'is pri mi, Gugu. Mi nom'iĝ'as la ‘Mal'kuraĝ'a Leon'o,’ kaj mi est'as Reĝ'o de ĉiu'j Best'o'j en la tut'a mond'o.”
La okul'o'j de Gugu fulm'e koler'is.
“Jes,” dir'is li, “mi aŭd'is pri vi. Vi de'long'e pretend'as est'i Reĝ'o de Best'o'j, sed neni'u best'a mal'kuraĝ'ul'o pov'as reg'i mi'n.”
“Li ne est'as mal'kuraĝ'ul'o, Vi'a Moŝt'o,” asert'is la knab'in'et'o, “li est'as nur mal'kuraĝ'a, nur tia.”
Gugu rigard'is ŝi'n. Ĉiu'j ali'a'j best'o'j ankaŭ rigard'is ŝi'n.
“Kiu vi est'as?” demand'is la Reĝ'o.
“Mi? Nu, mi est'as nur Doroteo,” ŝi respond'is.
“Kiel vi kuraĝ'as ven'i ĉi tie'n?” muĝ'is la Reĝ'o.
“Nu, mi ne tim'as i'e'n ir'i se la Mal'kuraĝ'a Leon'o est'as kun mi,” ŝi dir'is. “Mi sufiĉ'e bon'e kon'as li'n, do mi pov'as fid'i li'n. Li ĉiam tim'as, kiam ni en'danĝer'iĝ'as, kaj tial li est'as mal'kuraĝ'a; sed li est'as terur'a batal'ist'o, kaj tial li ne est'as mal'kuraĝ'ul'o. Li ne am'as batal'i, sci'u, sed kiam li dev'as batal'i, neni'u viv'ant'a best'o pov'as venk'i li'n.”
Gugu la Reĝ'o rigard'is la grand'a'n, fort'eg'a'n form'o'n de la Mal'kuraĝ'a Leon'o, kaj sci'is ke ŝi dir'as la ver'o'n.
Ankaŭ la ali'a'j Leon'o'j de la arb'ar'o nun antaŭ'e'n'paŝ'is kaj klin'is si'n antaŭ la fremd'a Leon'o.
“Ni bon'ven'ig'as Vi'a'n Moŝt'o'n,” dir'is unu. “Ni kon'is vi'n antaŭ mult'a'j jar'o'j, antaŭ ol vi komenc'is loĝ'i en la Smerald'a Urb'o, kaj ni vid'is vi'n batal'i la terur'a'j'n Kolizulojn kaj venk'i ili'n, do ni sci'as ke vi est'as la Reĝ'o de ĉiu'j Best'o'j.”
“Vi prav'as,” respond'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o; “sed mi ne ven'is ĉi tie'n por reg'i la best'o'j'n de ĉi tiu arb'ar'o.
Gugu est'as Reĝ'o ĉi tie, kaj mi kred'as li'n bon'a Reĝ'o kaj just'a kaj saĝ'a. Mi ven'is kun mi'a'j amik'o'j por est'i gast'o de Gugu, kaj mi esper'as ke ni est'as bon'ven'a'j.”
Tio plaĉ'is al la grand'a Leopard'o, kiu dir'is tre rapid'e: “Jes; almenaŭ vi est'as bon'ven'a en mi'a arb'ar'o. Sed kiu'j est'as la fremd'ul'o'j kun vi?”
“Doroteo jam kon'ig'is si'n,” respond'is la Leon'o, “kaj nepr'e vi am'os ŝi'n kiam vi pli bon'e kon'os ŝi'n. Ĉi tiu vir'o est'as la Sorĉ'ist'o de Oz, amik'o mi'a kiu pov'as far'i mir'ig'a'j'n truk'o'j'n de magi'o. Kaj jen mi'a fidel'a kaj pruv'it'a amik'o, la Mal'sat'a Tigr'o, kiu loĝ'as kun mi en la Smerald'a Urb'o.”
“Ĉu li ĉiam mal'sat'as?” demand'is Loo la Unu'kor'n- ul'o.
“Jes,” respond'is la Tigr'o, mem respond'ant'e. “Mi ĉiam mal'sat'as dezir'ant'e manĝ'i dik'a'j'n beb'o'j'n.”
“Ĉu vi ne pov'as trov'i manĝ'ebl'a'j'n dik'a'j'n beb'o'j'n en Oz?” demand'is Loo la Unu'korn'ul'o.
“Est'as mult'a'j tia'j, kompren'ebl'e,” dir'is la Tigr'o, “sed domaĝ'e mi'a konscienc'o est'as tiom delikat'a ke ĝi ne permes'as mi'n manĝ'i beb'o'j'n. Do mi ĉiam mal'sat'as je ili kaj neniam pov'as manĝ'i ili'n, ĉar mi'a konscienc'o ne permes'as.”
Nu, el ĉiu'j surpriz'it'a'j best'o'j en tiu liber'a spac'o est'is neni'u pli surpriz'it'a de la subit'a aper'o de tiu'j kvar fremd'ul'o'j ol Rugedo la Knomo. Li ankaŭ tim'is, ĉar li re'kon'is ke ili est'as li'a'j plej potenc'a'j mal'amik'o'j; sed li ankaŭ kompren'is ke ili ne pov'as sci'i ke li est'as la eks'reĝ'o de la Knomoj, pro la best'a form'o kiu'n li hav'as, kiu mask'as li'n tre efik'e. Do li kuraĝ'iĝ'is kaj decid'is ke la Sorĉ'ist'o kaj Doroteo nepr'e ne fiask'ig'u li'a'j'n plan'o'j'n.
Ankoraŭ est'is mal'facil'e sci'i kio'n opini'as la best'o'grup'o pri la nov'e'ven'int'o'j. Kelk'a'j rigard'is tre koler'e al ili, sed pli da ili aspekt'is sci'vol'em'a'j kaj demand'em'a'j. Ĉiu'j sent'is interes'iĝ'o'n tamen kaj ili zorg'e silent'is kaj aŭskult'is atent'e ĉio'n dir'at'a'n.
Kik'i Ar'u, kiu rest'is ne'rimark'at'e en la ombr'o de la rok'o, unu'e est'is pli alarm'it'a de la al'ven'o de la fremd'ul'o'j ol eĉ Rugedo, kaj la knab'o dir'is al si ke se li ne rapid'e ag'os sen atend'i por pet'i konsil'o'n de la mal'jun'a Knomo, ili'a konspir'o ver'ŝajn'e trov'iĝ'os kaj ĉiu'j ili'a'j plan'o'j konker'i kaj reg'i Oz'o'n ver'ŝajn'e fiask'os.
Kik'i ankaŭ ne am'is la manier'o'n de la ag'ad'o de Rugedo, ĉar la eks'reĝ'o de la Knomoj vol'is far'i ĉio'n si'a'manier'e, kaj dev'ig'is la knab'o'n, kiu sol'a posed'is la pov'o'n far'i trans'form'o'j'n, obe'i li'a'j'n ordon'o'j'n kvazaŭ sklav'o.
Krom'e ĝen'is Kikin Arun la fakt'o ke real'a Sorĉ'ist'o al'ven'is, kiu laŭ'dir'e hav'as mult'a'j'n magi'a'j'n pov'o'j'n, kaj tiu Sorĉ'ist'o kun'port'as si'a'j'n il'o'j'n en nigr'a valiz'o, kaj est'as amik'o de la Ozuloj, do ver'ŝajn'e klopod'os mal'ebl'ig'i la milit'o'n inter la arb'ar'a'j best'o'j kaj la Ozuloj.
Ĉio ĉi tra'pas'is la mens'o'n de la Alt'ul'a knab'o dum la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj Gugu la Reĝ'o inter'parol'is, kaj tial li nun komenc'is far'i plur'a'j'n strang'a'j'n ag'o'j'n.
Li trov'is lok'o'n proksim'a'n al la punkt'o kie li star'is, kie est'as profund'a niĉ'o en la rok'o, do li met'is si'a'n vizaĝ'o'n en tiu'n niĉ'o'n kaj flustr'is ne'laŭt'e, por ke oni ne aŭd'u li'n: “Mi vol'as ke la Sorĉ'ist'o de Oz far'iĝ'u vulp'o— P y r z q x g l !”
La Sorĉ'ist'o, kiu ĝis tiam star'is rid'et'ant'e apud si'a'j amik'o'j, subit'e sent'is si'a'n form'o'n ŝanĝ'iĝ'i al tiu de vulp'o, kaj li'a nigr'a valiz'o fal'is sur la ter'o'n. Kik'i etend'is brak'o'n kaj pren'is la valiz'o'n, kaj la Vulp'o kri'is laŭ'ebl'e plej laŭt'e: “Perfid'o! Est'as perfid'ul'o ĉi tie kun magi'a'j pov'o'j!”
Ĉiu'n alarm'is tiu kri'o, kaj Doroteo, vid'ant'e la mis'iĝ'o'n de si'a mal'nov'a amik'o, kri'eg'is: “Jad'i!”
Sed jam tuj la form'o de la knab'in'et'o ŝanĝ'iĝ'is en tiu'n de ŝaf'id'o kun fel'o el blank'a lan'o, kaj Doroteo sent'is tiom da perpleks'o ke ŝi nur pov'is ĉirkaŭ'rigard'i mir'o'plen'e.
La okul'o'j de la Mal'kuraĝ'a Leon'o nur ard'is; li kaŭr'iĝ'is kaj bat'eg'is la ter'o'n per si'a vost'o kaj li ĉirkaŭ'rigard'is por trov'i kiu pov'as est'i la perfid'a magi'ist'o. Sed Kik'i, kiu ten'is si'a'n vizaĝ'o'n proksim'a al la rok'a niĉ'o, de'nov'e flustr'is la magi'a'n vort'o'n, kaj la grand'a leon'o ek'mal'aper'is kaj anstataŭ li star'is knab'et'o vest'it'a per la Manĝtula kostum'o. La Manĝtula knab'et'o est'is koler'a sam'e kiel la Leon'o, sed li est'is mal'grand'a kaj sen'pov'a.
Rugedo la Knomo vid'is kio okaz'as kaj tim'is ke Kik'i fiask'ig'os ĉiu'j'n li'a'j'n plan'o'j'n, do li klin'iĝ'is trans la rok'o'n kaj kri'is: “Ĉes'u, Kik'i—ĉes'u!”
Tamen Kik'i rifuz'is ĉes'i ag'i. Anstataŭ'e, li trans'form'is la Knomon en anser'o'n, kio terur'is kaj sen'esper'ig'is Rugedon. Sed la Mal'sat'a Tigr'o vid'is ĉiu'j'n trans'form'o'j'n, kaj li atent'e rigard'is por vid'i kiu ĉe'est'ant'o kulp'as. Kiam Rugedo parol'is al Kik'i, la Mal'sat'a Tigr'o ek'sci'is ke li est'as la magi'ist'o, do li ek'salt'is kaj ĵet'is si'a'n grand'a'n korp'o'n sur la form'o'n de la Le-Sim-Ag'o kaŭr'ant'a sur la rok'o.
Kik'i ne vid'is la tigr'o'n ven'i ĉar li'a vizaĝ'o ankoraŭ est'is en la niĉ'o, kaj la pez'a korp'o de la tigr'o puŝ'is li'n sur la ter'o'n ĝust'e kiam li dir'is “P y r z q x g l !”
la kvin'a'n foj'o'n.
Do nun la tigr'o kiu prem'eg'as li'n far'iĝ'is kunikl'o, kaj, nun liber'a de ĝi'a pez'o, Kik'i ek'salt'is kaj, etend'int'e si'a'j'n agl'a'j'n flug'il'o'j'n, flug'is inter la branĉ'o'j'n de arb'o, kie neni'u best'o pov'os facil'e ating'i li'n. Li neniom tro rapid'is pri tio, ĉar Gugu la Reĝ'o jam kaŭr'iĝ'is sur la rand'o de la rok'o por ĵet'i si'n sur la knab'o'n.
El si'a arb'o Kik'i trans'form'is Gugun en dik'a'n vir'in'o'n Gilikulan, kaj rid'is vid'ant'e kiel la vir'in'o salt'et'ad'as pro furioz'o, kaj kiel mir'eg'as ĉiu'j best'o'j pro la nov'a form'o de ili'a Reĝ'o.
La best'o'j ankaŭ tim'is, ĉar ili tim'is ke ili ankaŭ sufer'os la fat'o'n de Gugu, do alarm'it'e ili komenc'is komun'a'n for'kur'o'n. Unu'e Rang'o la Griz'a Simi'o for'salt'is en la arb'ar'o'n, kaj Bru la Urs'o kaj Loo la Unu'korn'ul'o sekv'is li'n laŭ'ebl'e plej rapid'e. La elefant'o'j retro'e'n'paŝ'is en la arb'ar'o'n, kaj ĉiu'j ali'a'j best'o'j, grand'a'j kaj mal'grand'a'j, rapid'is sekv'i ili'n, dis'ir'ant'e tra la ĝangal'o'j'n ĝis la liber'a spac'o est'is long'e mal'antaŭ ili. La simi'o'j grimp'is en la arb'o'j'n kaj sving'is si'n de branĉ'o al branĉ'o, por ke la pli grand'a'j best'o'j ne sur'tret'u ili'n, kaj ili tiom rapid'is ke ili antaŭ'e'n'ir'is ĉiu'j'n ali'a'j'n. Timpaniko ŝajn'e kovr'is la arb'ar'ul'ar'o'n kaj ili laŭ'ebl'e plej for'distanc'ig'is si'n de la terur'a Magi'ist'o.
Sed la trans'form'it'o'j rest'is en la liber'a spac'o, ĉar ili tiom mir'is kaj perpleks'iĝ'is pro si'a'j nov'a'j form'o'j ke ili nur pov'is rigard'i unu la ali'a'n sen'kompren'e kaj sen'pov'e, kvankam ĉiu mult'e ĉagren'iĝ'is pro si'a ruz'a super'fort'iĝ'o.
“Kiu vi est'as?” la Manĝtula knab'o demand'is al la Kunikl'o; kaj “Kiu vi est'as?” la Vulp'o demand'is al la Ŝaf'id'o; kaj “Kiu vi est'as?” la Kunikl'o demand'is al la dik'a Gilikulino.
“Mi est'as Doroteo,” dir'is la lan'har'a Ŝaf'id'o.
“Mi est'as la Sorĉ'ist'o,” dir'is la Vulp'o.
“Mi est'as la Mal'kuraĝ'a Leon'o,” dir'is la Manĝtula knab'o.
“Mi est'as la Mal'sat'a Tigr'o,” dir'is la Kunikl'o.
“Mi est'as la Reĝ'o Gugu,” dir'is la Dik'ul'in'o.
Sed kiam ili demand'is al la Anser'o kiu li est'as, la Knomo Rugedo rifuz'is inform'i ili'n.
“Mi est'as nur Anser'o,” li respond'is, “kaj kio mi est'is antaŭ'e, tio'n mi ne pov'as memor'i.”
Do li pend'ig'is la nigr'a'n valiz'o'n de la Sorĉ'ist'o sur branĉ'o de la arb'o kaj post'e mal'supr'e'n grimp'is al la mal'pli alt'a'j branĉ'o'j por vid'i kio'n far'as la viktim'o'j de la trans'form'ad'o.
Ĉiu'j est'is sur la supr'o de la plat'a rok'o, inter'parol'ant'e per ton'o'j tiom ne'laŭt'a'j Kik'i ne pov'is aŭd'i kio'n ili dir'as.
“Ĉi tio cert'e est'as mis'fortun'o,” koment'is la Sorĉ'ist'o en la form'o de la Vulp'o, “sed ni'a'j trans- form'iĝ'o'j est'as spec'o de sorĉ'o kiu est'as tre facil'e nul'ig'ebl'a—kiam oni sci'as la kiel'o'n kaj hav'as la taŭg'a'j'n il'o'j'n. La il'o'j est'as en mi'a Nigr'a Valiz'o; sed kie est'as la Valiz'o?”
Neni'u sci'is, ĉar neni'u vid'is Kikin Arun for'flug'i kun ĝi.
“Ni serĉ'u ĝi'n,” propon'is Doroteo la Ŝaf'id'o.
Do ili for'ir'is de la rok'o, kaj ili ĉiu'j pri'serĉ'is la tut'a'n liber'a'n spac'o'n sen trov'i la Valiz'o'n da Magi'il'o'j.
La Anser'o serĉ'is egal'e fervor'e kiel la ali'a'j, ĉar se li pov'os trov'i ĝi'n, li intenc'is kaŝ'i ĝi'n kie la Sorĉ'ist'o neniam pov'os trov'i ĝi'n, ĉar se la Sorĉ'ist'o re'trans'form'os li'n en li'a'n natur'a'n form'o'n, kun la ali'a'j, oni tiam re'kon'os ke li est'as Rugedo la Knomo, kaj oni pel'os li'n el la Land'o Oz kaj tiel fiask'ig'os ĉiu'j'n li'a'j'n esper'o'j'n konker'i.
Rugedo ne ver'e bedaŭr'is, nun kiam li pri'pens'is la afer'o'n, ke Kik'i trans'form'is la Ozulojn. La arb'ar'a'j best'o'j, est'as ver'e, tiom tim'as ke ili nun neniam konsent'os trans'form'iĝ'i en hom'o'j'n, sed Kik'i pov'os trans'form'i ili'n malgraŭ tio, kaj kiam ili jam hav'os hom'a'j'n form'o'j'n, ne est'os ne'ebl'e instig'i ili'n konker'i la Ozulojn.
Do ne ĉio fuŝ'iĝ'is, pens'is la mal'jun'a Knomo, kaj plej bon'e est'os re'kun'iĝ'i kun la Alt'ul'a knab'o kiu posed'as la trans'form'o'sekret'o'n. Do, cert'iĝ'int'e ke la valiz'o de la Sorĉ'ist'o ne est'as en la liber'a spac'o, la Anser'o for'vag'is inter la arb'o'j'n kiam la ali'a'j ne atent'is li'n, kaj kiam li est'is sufiĉ'e for por ke ili ne pov'u aŭd'i li'n, li komenc'is vok'i, “Kik'i Ar'u! Kik'i Ar'u! Kvak— kvak! Kik'i Ar'u!”
La Knab'o kaj la Vir'in'o, la Vulp'o, la Ŝaf'id'o kaj la Kunikl'o, ne pov'int'e trov'i la valiz'o'n, re'ir'is al la rok'o, kaj ĉiu el ili hav'is tre strang'a'n sent'o'n pri si.
“Kie est'as la Anser'o?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Evident'e li for'kur'is,” respond'is Doroteo. “Interes'us sci'i kiu li est'is.”
“Mi opini'as,” dir'is Gugu la Reĝ'o, kiu est'is la Dik'ul'in'o, “ke la Anser'o est'is la fremd'ul'o kiu propon'is ke ni batal'u la Ozulojn. Se tiel, li'a trans'form'o est'is nur ruz'o por tromp'i ni'n, kaj li nun ir'is re'kun'iĝ'i kun si'a kamarad'o, tiu fi'a Le-Sim-Ag'o kiu obe'is ĉiu'j'n li'a'j'n ordon'o'j'n.”
“Kio'n ni far'u nun?” demand'is Doroteo. “Ĉu ni re'ir'u al la Smerald'a Urb'o, kun ni'a'j aktual'a'j form'o'j, kaj vizit'u Glindan la Bon'a'n kaj pet'u ŝi'n nul'ig'i la sorĉ'o'j'n?”
“Mi opini'as ke jes,” respond'is la Sorĉ'ist'o-Vulp'o.
“Kaj ni kun'pren'u Gugun la Reĝ'o'n, kaj Glinda re'don'u al li li'a'n natur'a'n form'o'n. Sed mi mal'volont'e post'las'us mi'a'n Valiz'o'n da Magi'il'o'j, ĉar sen ĝi mi perd'us la plej'part'o'n de mi'a kapabl'o est'i Sorĉ'ist'o. Ankaŭ, se mi re'ir'us al la Smerald'a Urb'o en la form'o de Vulp'o, la popol'o de Oz kred'us mi'n fuŝ'sorĉ'ist'o kaj ne plu respekt'us mi'n.”
“Ni de'nov'e serĉ'u vi'a'j'n il'o'j'n,” sugest'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o, “kaj post'e, se ni ne sukces'os trov'i la Nigr'a'n Valiz'o'n ie en ĉi tiu arb'ar'o, ni dev'os re'ir'i hejm'e'n en ni'a'j nun'a'j form'o'j.”
“Kial vi ven'is ĉi tie'n?” demand'is Gugu.
“Ni vol'is prunt'e'pren'i dek'du'o'n da simi'o'j, por util'ig'o dum la nask'iĝ'tag'o de Ozma,” klar'ig'is la Sorĉ'ist'o. “Ni plan'is mal'grand'ig'i ili'n, kaj lern'ig'i al ili lert'aĵ'o'j'n, kaj met'i ili'n en la nask'iĝ'tag'a'n kuk'o'n de Ozma.”
“Nu,” dir'is la Reĝ'o de la Arb'ar'o, “vi dev'os akir'i konsent'o'n de Rang'o la Griz'a Simi'o, por far'i tio'n. Li komand'as ĉiu'j'n trib'o'j'n de simi'o'j.”
“Est'as nun jam tro mal'fru'e,” dir'is Doroteo, bedaŭr'e.
“La plan'o est'is bel'eg'a, sed ni hav'as propr'a'j'n problem'o'j'n, kaj al mi tut'e ne plaĉ'as est'i ŝaf'id'o.”
“Vi est'as tre plaĉ'e lanug'a,” dir'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o.
“Ne grav'as,” deklar'is Doroteo. “Mi neniam tre fier'is, sed mi prefer'us est'i kia mi nask'iĝ'is ol io ajn ali'a en la tut'a mond'o.”
La Vitr'a Kat'o, kvankam ĝi hav'is kelk'a'j'n ne'agrabl'a'j'n kutim'o'j'n kaj em'o'j'n, tamen kompren'is ke Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo est'as ĝi'a'j amik'o'j, do ĝi'n ĉagren'is la embaras'o en kiu'n ĝi met'is ili'n per si'a konduk'o de ili al la Insul'o de la Magi'a Flor'o. La rubi'a kor'o de la Vitr'a Kat'o est'is mal'varm'a kaj mal'mol'a, tamen ĝi ja est'is kor'o, kaj hav'i kor'o'n, ne'grav'e kia'n, signif'as ke oni hav'as iom da kompat'o al ali'ul'o'j. Sed la kurioz'a tra'vid'ebl'a best'o ne vol'is ke Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo sci'u ke ĝi kompat'as ili'n, tial ĝi tre mal'rapid'e mov'is si'n ĝis ĝi trans'ir'is la river'o'n kaj est'is ne'vid'ebl'a inter la arb'o'j de la arb'ar'o. Post'e ĝi rekt'e cel'is la Smerald'a'n Urb'o'n, kaj tiel rapid'e trot'is ke ĝi est'is kvazaŭ kristal'a nebul'aĵ'et'o trans'ir'ant'a la val'o'j'n kaj eben'aĵ'o'j'n. Ĉar ĝi konsist'is el vitr'o, la kat'o est'is ne'lac'ig'ebl'a, kaj ĉar ĝi ne hav'is kaŭz'o'n prokrast'i, ĝi ating'is la palac'o'n de Ozma mir'ig'e rapid'e.
“Kie est'as la Sorĉ'ist'o?” ĝi demand'is al la Pal'ruĝ'a Kat'id'o, kiu est'is volv'iĝ'int'a en la sun'bril'o sur la plej mal'alt'a ŝtup'o de la en'ir'ej'o de la palac'o.
“Ne ĝen'u mi'n,” pigr'e respond'is la Pal'ruĝ'a Kat'id'o, kies nom'o est'is Heŭreka.
“Mi dev'as tuj trov'i la Sorĉ'ist'o'n!” dir'is la Vitr'a Kat'o.
“Do serĉ'u li'n,” konsil'is Heŭreka, kaj ĝi re'en'dorm- iĝ'is.
La Vitr'a Kat'o rapid'is supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o kaj trov'is Tot'o'n, la mal'grand'a'n nigr'a'n hund'o'n de Doroteo.
“Kie est'as la Sorĉ'ist'o?” demand'is la Kat'o.
“For'vetur'is kun Doroteo,” respond'is Tot'o.
“Kiam kaj kie'n ili for'ir'is?” demand'is la Kat'o.
“Ili for'ir'is hieraŭ, kaj mi aŭd'is ili'n dir'i ke ili ir'os al la Grand'a Arb'ar'o en la Manĝtula Land'o.”
“Ve,” dir'is la Vitr'a Kat'o; “tre long'a vetur'o.”
“Sed ili rajd'as la Mal'sat'a'n Tigr'o'n kaj la Mal- kuraĝ'a'n Leon'o'n,” klar'ig'is Tot'o, “kaj la Sorĉ'ist'o kun'port'as si'a'n Nigr'a'n Valiz'o'n da Magi'il'o'j.”
La Vitr'a Kat'o bon'e kon'is la Grand'a'n Arb'ar'o'n de Gugu, ĉar ĝi jam mult'foj'e vetur'is tra tiu arb'ar'o dum ĝi tra'vetur'is la Land'o'n Oz. Kaj ĝi memor'is ke la Arb'ar'o de Gugu est'as pli proksim'a al la Insul'o de la Magi'a Flor'o ol est'as la Smerald'a Urb'o, kaj tial, se ĝi sukces'os trov'i la Sorĉ'ist'o'n, ĝi pov'os gvid'i li'n trans la Gilikulan Land'o'n al kie Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo est'as kapt'it'a'j. Ĝi est'as sovaĝ'a land'o kaj mal'mult'e tra'vetur'at'a, sed la Vitr'a Kat'o kon'is ĉiu'j'n voj'o'j'n. Do tre mal'mult'a temp'o est'os perd'it'a, efektiv'e.
Sen halt'i por demand'i pli, la Kat'o kur'is el la palac'o for de la Smerald'a Urb'o, sekv'ant'e la plej rekt'a'n voj'o'n al la Arb'ar'o de Gugu. De'nov'e la best'o fulm'is tra la land'o kvazaŭ lum'bril'o, kaj surpriz'us vi'n sci'i kiom rapid'e ĝi ating'is la rand'o'n de la Grand'a Arb'ar'o.
Ne est'is simi'gard'ist'o'j inter la arb'o'j por kri'i avert'o'n, kaj tio est'is tiom ne'kutim'a ke la Vitr'a Kat'o mir'is. Pli en'ir'int'e la arb'ar'o'n ĝi baldaŭ renkont'is lup'o'n, kiu unu'e for'kur'is pro terur'iĝ'o. Sed, vid'int'e ke ĝi est'as nur Vitr'a Kat'o, la Lup'o halt'is, kaj la Kat'o pov'is vid'i ĝi'n trem'i, kvazaŭ pro grand'eg'a tim'o.
“Kio okaz'as?” demand'is la Kat'o.
“Terur'a Magi'ist'o ven'is inter ni'n!” klar'ig'is la Lup'o, “kaj li ŝanĝ'as la form'o'j'n de la best'o'j—fulm'rapid'e— kaj sklav'ig'as ĉiu'j'n.”
La Vitr'a Kat'o rid'et'is kaj dir'is: “Nu, tio est'as nur la Sorĉ'ist'o de Oz. Li sen'dub'e lud'as per vi la arb'ar'an'o'j, sed la Sorĉ'ist'o nenial damaĝ'us best'o'n.”
“Mi ne parol'as pri la Sorĉ'ist'o,” klar'ig'is la Lup'o.
“Kaj se la Sorĉ'ist'o de Oz est'as tiu strang'a vir'et'o kiu rajd'is grand'a'n Tigr'o'n en la liber'a'n spac'o'n, li'n ankaŭ trans'form'is la terur'a Magi'ist'o.”
“Trans'form'is la Sorĉ'ist'o'n? Ho, tio est'as ne'ebl'a,”
deklar'is la Vitr'a Kat'o.
“Ne est'as ne'ebl'e. Per mi'a'j propr'a'j okul'o'j mi vid'is li'n trans'form'iĝ'i en la form'o'n de Vulp'o, kaj la knab'in'o kiu est'is kun li trans'form'iĝ'is en lan'kovr'it'a'n Ŝaf'id'o'n.”
Tio ver'e surpriz'is la Vitr'a'n Kat'o'n.
“Kiam tio okaz'is?” ĝi demand'is.
“Antaŭ ne'long'e en la liber'a spac'o. Ĉiu'j best'o'j kun'iĝ'is tie, sed ili for'kur'is kiam la Magi'ist'o komenc'is trans'form'ad'i, kaj mi est'as dank'em'a ke mi mem eskap'is en mi'a natur'a form'o. Sed mi ankoraŭ tim'as, kaj mi kaŝ'os mi'n ie.”
Dir'int'e tio'n la Lup'o for'kur'is, kaj la Vitr'a Kat'o, kiu sci'is kie est'as la grand'a liber'a spac'o, marŝ'is cel'ant'e ĝi'n. Sed nun ĝi marŝ'is mal'pli rapid'e, kaj ĝi'a pal'ruĝ'a cerb'o rul'iĝ'is kaj rotaci'is rapid'eg'e ĉar ĝi pri'pens'is la mir'ig'a'n inform'o'n dir'it'a'n de la Lup'o.
Kiam la Vitr'a Kat'o ating'is la liber'a'n spac'o'n, ĝi vid'is Vulp'o'n, Ŝaf'id'o'n, Kunikl'o'n, Manĝtulan knab'o'n kaj dik'a'n Gilikulinon, kiu'j ĉiu'j vag'ad'as kvazaŭ- hazard'e, ĉar de'nov'e ili serĉ'as la Nigr'a'n Valiz'o'n de Magi'il'o'j.
La Kat'o rigard'is ili'n dum moment'o kaj post'e ĝi marŝ'is mal'rapid'e en la liber'a'n spac'o'n. Tuj la Ŝaf'id'o kur'is cel'e ĝi'n, kri'ant'e: “Ho, Sorĉ'ist'o, ven'is la Vitr'a Kat'o!”
“Kie, Doroteo?” demand'is la Vulp'o.
“Ĉi tie!”
La Knab'o kaj la Vir'in'o kaj la Kunikl'o nun ir'is al la Vulp'o kaj la Ŝaf'id'o, kaj ili ĉiu'j star'is antaŭ la Vitr'a Kat'o kaj sam'temp'e parol'ant'e, preskaŭ kiel ĥor'o, ili demand'is: “Ĉu vi vid'is la Nigr'a'n Valiz'o'n?”
“Oft'e,” respond'is la Vitr'a Kat'o, “sed ne last'a'temp'e.”
“Ĝi est'as perd'it'a,” dir'is la Vulp'o, “kaj ni dev'as trov'i ĝi'n.”
“Ĉu vi est'as la Sorĉ'ist'o?” demand'is la Kat'o.
“Jes.”
“Kaj kiu'j est'as la ali'a'j?”
“Mi est'as Doroteo,” dir'is la Ŝaf'id'o.
“Mi est'as la Mal'kuraĝ'a Leon'o,” dir'is la Manĝtula knab'o.
“Mi est'as la Mal'sat'a Tigr'o,” dir'is la Kunikl'o.
“Mi est'as Gugu, Reĝ'o de la Arb'ar'o,” dir'is la Dik'ul'in'o.
La Vitr'a Kat'o sid'is sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j kaj ek'rid'is. “Jad'i, kia rid'ind'a grup'o!” kri'is la Best'o. “Kiu tiel lud'as per vi?”
“Tut'e ne tem'as pri lud'o,” deklar'is la Sorĉ'ist'o.
“Tem'as pri kruel'a, fi'a trans'form'o, kaj la Magi'ist'o far'int'a tio'n hav'as leon'a'n kap'o'n, simi'a'n korp'o'n, agl'a'j'n flug'il'o'j'n kaj rond'a'n pilk'o'n sur la fin'aĵ'o de si'a vost'o.”
La Vitr'a Kat'o de'nov'e rid'is. “La Magi'ist'o do aspekt'as pli rid'ind'a ol vi,” ĝi dir'is. “Kie li nun est'as?”
“Ie en la arb'ar'o,” dir'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o. “Li simpl'e salt'is en tiu'n alt'a'n acer'o'n tie, ĉar li pov'as grimp'i kiel simi'o kaj flug'i kiel agl'o, kaj post'e li mal'aper'is en la arb'ar'o'n.”
“Kaj est'is ali'a Magi'ist'o tut'e simil'a al li, kiu est'is li'a amik'o,” al'don'is Doroteo, “sed ili ver'ŝajn'e kverel'is, ĉar la plej fi'a ŝanĝ'is si'a'n amik'o'n en la form'o'n de Anser'o.”
“Kaj kie est'as la Anser'o?” demand'is la Kat'o, ĉirkaŭ'rigard'ant'e.
“Sen'dub'e li for'ir'is por trov'i si'a'n amik'o'n,” respond'is Gugu la Reĝ'o. “Sed Anser'o ne pov'as rapid'e vetur'i, do ni pov'us facil'e trov'i li'n se ni dezir'us.”
“Plej mal'bon'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “est'as ke mi'a Nigr'a Valiz'o perd'iĝ'is. Ĝi mal'aper'is kiam mi trans- form'iĝ'is. Se mi pov'us trov'i ĝi'n mi pov'us facil'e nul'ig'i la sorĉ'o'j'n per mi'a magi'o, kaj ni re'ricev'us ni'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n. Ĉu vi help'os ni'n serĉ'i la Nigr'a'n Valiz'o'n, Amik'o Kat'a?”
“Kompren'ebl'e,” respond'is la Vitr'a Kat'o. “Sed ver'ŝajn'e la fremd'a Magi'ist'o for'port'is ĝi'n kun si. Se li est'as magi'ist'o, li sci'as ke vi bezon'as tiu'n Valiz'o'n, kaj ebl'e li tim'as vi'a'n magi'o'n. Do li ver'ŝajn'e kun'port'is la Valiz'o'n, kaj vi nur re'vid'os ĝi'n se vi trov'os la Magi'ist'o'n.”
“Tio son'as prav'a,” komenc'is la Ŝaf'id'o, kiu est'is Doroteo. “Tiu pal'ruĝ'a cerb'o vi'a evident'e bon'e funkci'as hodiaŭ.”
“Se la Vitr'a Kat'o ja est'as prav'a,” dir'is la Sorĉ'ist'o solen'a'voĉ'e, “mult'a'j problem'o'j renkont'os ni'n. Tiu Magi'ist'o est'as danĝer'a, kaj se ni proksim'iĝ'os al li li ebl'e trans'form'os ni'n mal'pli plaĉ'e.”
“Mi ne kompren'as kiel pov'us est'i mal'pli plaĉ'e,”
grumbl'is Gugu, indign'a ĉar li dev'is aper'i en la form'o de dik'a vir'in'o.
“Ĉiu'okaz'e,” dir'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o, “ni'a plej bon'a plan'o est'as trov'i la Magi'ist'o'n kaj streb'i for'pren'i de li la Nigr'a'n Valiz'o'n. Ebl'e ni sukces'os ŝtel'i ĝi'n, aŭ ebl'e ni pov'os persvad'i li'n re'don'i ĝi'n al ni.”
“Kial ne unu'e trov'i la Anser'o'n?” demand'is Dor'o- te'o. “La Anser'o koler'os pro la Magi'ist'o, kaj ebl'e li pov'os help'i ni'n.”
“Ne mal'bon'a ide'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Ven'u, Amik'o'j; ni trov'u tiu'n Anser'o'n. Ni dis'ir'u kaj serĉ'u divers'direkt'e, kaj kiu la unu'a trov'os la Anser'o'n konduk'u li'n ĉi tie'n, kie ni ĉiu'j re'renkont'iĝ'os post unu hor'o.”
Do la Knomo tim'is si'n mem kaj tim'is ĉio'n ĉirkaŭ li. Se ov'o tuŝ'us li'n li pov'us detru'iĝ'i, kaj preskaŭ ĉiu best'o renkont'ot'a en la arb'ar'o pov'us facil'e konker'i li'n. Kaj tiel fin'iĝ'us mal'jun'a Rugedo la Knomo.
Apart'e de tiu'j tim'o'j, tamen, li'n plen'ig'is koler'o kontraŭ Kik'i, kiu'n li intenc'is kapt'i per lert'a ŝtel'o for de li de la Magi'a Vort'o. Sen'dub'e la knab'o frenez'iĝ'int'e fuŝ'is ĉio'n, sed Rugedo sci'is ke la al'ven'o de la Sorĉ'ist'o tim'ig'is Kikin, kaj li ne bedaŭr'is ke la knab'o trans'form'is la Sorĉ'ist'o'n kaj Doroteon kaj sen'pov'ig'is ili'n. Li'a propr'a trans- form'iĝ'o ĉagren'is li'n kaj indign'ig'is li'n, do li kur'is tra la arb'ar'o serĉ'ant'e Kikin, por akir'i pli bon'a'n form'o'n kaj kaĵol'i la knab'o'n plen'um'i la plan'o'j'n konker'i la Land'o'n Oz.
Kik'i Ar'u ne for'ir'is tre mal'proksim'e'n, ĉar li surpriz'is si'n kaj ne nur la ali'a'j'n per la rapid'a'j trans'form'o'j kaj ne klar'e sci'is kio'n far'i. Rugedo la Knomo est'is arogant'a kaj ruz'a, kaj Kik'i sci'is ke ne ebl'as de'pend'i de li; sed la Knomo pov'is plan'i kaj komplot'i, kaj la Alt'ul'a knab'o ne est'is sufiĉ'e saĝ'a por far'i tio'n, do, kiam li sub'rigard'is tra la branĉ'o'j de arb'o kaj vid'is Anser'o'n anser'paŝ'ad'i sur la ter'o kaj aŭd'is ĝi'n kri'i, “Kik'i Ar'u! Kvak—kvak!
Kik'i Ar'u!” la knab'o respond'is ne'laŭt'a'voĉ'e, “Jen mi,” kaj sving'is si'n al la plej mal'alt'a branĉ'o de la arb'o.
La Anser'o supr'e'n rigard'is kaj vid'is li'n.
“Vi fuŝ'is ĉio'n terur'e!” kri'is la Anser'o. “Kial vi far'is tio'n?”
“Ĉar mi vol'is,” respond'is Kik'i. “Vi ag'is kvazaŭ mi est'as vi'a sklav'o, kaj mi vol'is montr'i al tiu'j arb'ar'ul'o'j ke mi est'as pli potenc'a ol vi.”
La Anser'o sibl'is mal'laŭt'e, sed Kik'i ne aŭd'is tio'n.
Mal'jun'a Rugedo rapid'e re'saĝ'ig'is si'n kaj murmur'is al si: “Ver'e anser'mens'a est'as tiu knab'o, kvankam mi hav'as la anser'a'n form'o'n. Mi mild'e trakt'os li'n nun, kaj feroc'e kiam mi super'fort'os li'n.” Li per'voĉ'e dir'is al Kik'i: “Nu, de nun mi kontent'e agnosk'os ke vi est'as la mastr'o. Vi fuŝ'is ĉio'n, kiel mi dir'is, sed ni ankoraŭ pov'os konker'i Oz'o'n.”
“Kiel?” demand'is la knab'o.
“Unu'e re'don'u al mi la form'o'n de la Le-Sim-Ag'o, kaj post'e ni pov'os pli facil'e inter'parol'i,” sugest'is la Knomo.
“Atend'u moment'o'n, do,” dir'is Kik'i, kaj li grimp'is iom pli supr'e'n en la arb'o. Tie li flustr'is la Magi'a'n Vort'o'n kaj la Anser'o far'iĝ'is Le-Sim-Ag'o, kiel antaŭ'e.
“Bon'e!” dir'is la Knomo, al kiu tio mult'e plaĉ'is, dum Kik'i al'flank'iĝ'is al li salt'ant'e de la arb'o. “Nun ni trov'u trankvil'a'n lok'o'n kie ni pov'os parol'i kaj la best'o'j ne pov'os aŭd'i ni'n.”
Do la du'o ek'marŝ'is kaj trans'ir'is la arb'ar'o'n ĝis ili ating'is lok'o'n kie la arb'o'j ne est'is tiom alt'a'j nek tiom proksim'a'j unu'j al la ali'a'j, kaj inter tiu'j dis'a'j arb'o'j est'is ali'a liber'a spac'o, ne tiel grand'a kiel la unu'a kie la best'o'j kun'renkont'iĝ'is. Star'ant'e ĉe la rand'o de tiu liber'a spac'o kaj trans'rigard'ant'e, ili vid'is la arb'o'j'n ĉe la trans'a flank'o plen'a'j je simi'o'j, kiu'j inter'babil'ad'is tre vigl'e pri la event'o'j kiu'j'n ili vid'is dum la kun'ven'o.
La mal'jun'a Knomo flustr'is al Kik'i ke li ne en'ir'u la liber'a'n spac'o'n nek las'u ke la simi'o'j vid'u li'n.
“Kial ne?” demand'is la knab'o, re'tir'ant'e si'n.
“Ĉar tiu'j simi'o'j est'os ni'a arme'o—la arme'o konker'ont'a Oz'o'n,” dir'is la Knomo. “Sid'iĝ'u kun mi, Kik'i, kaj silent'u, kaj mi klar'ig'os al vi mi'a'n plan'o'n.”
Nu, nek Kik'i Ar'u nek Rugedo rimark'is ke ruz'a Lup'o sekv'is ili'n jam de la arb'o kie la Anser'o est'is trans'form'it'a en Le-Sim-Ag'o'n. Efektiv'e, tiu Lup'o, kiu ja est'is la Sorĉ'ist'o de Oz, vid'is la trans'form'iĝ'o'n de la Anser'o kaj nun decid'is rigard'i la sekv'o'n kaj trov'i kio'n ili post'e far'os.
Lup'o pov'as tra'ir'i arb'ar'o'n tre rapid'e, sen far'i bru'o'n, do la mal'amik'o'j de la Sorĉ'ist'o ne suspekt'is li'a'n ĉe'est'o'n. Sed kiam ili sid'iĝ'is apud la rand'o de la liber'a spac'o, por parol'i, kun si'a'j dors'o'j kontraŭ li, la Sorĉ'ist'o ne sci'is ĉu risk'i vid'iĝ'o'n, per al'ramp'o al pli proksim'a pozici'o por aŭd'i ili'a'j'n parol'o'j'n, aŭ ĉu est'us prefer'ind'e kaŝ'i si'n ĝis ili for'mov'iĝ'os.
Dum li pri'pens'is tiu'n demand'o'n li trov'is apud si grand'a'n arb'o'n kiu hav'as kav'a'n trunk'o'n, kaj est'as rond'a tru'o en tiu arb'o, ĉirkaŭ metr'o'n super la ter'o.
La Sorĉ'ist'o-Lup'o decid'is ke est'os pli sekur'e por li kaŝ'i si'n intern'e de la kav'a arb'o, do li salt'is en la tru'o'n kaj kaŭr'iĝ'is en la kav'o, tiel ke li'a'j okul'o'j ĝust'e ating'is la rand'o'n de la tru'o per kiu li en'ir'is, kaj de tie li rigard'is la form'o'j'n de la du Le-Sim- Ag'o'j.
“Jen mi'a plan'o,” dir'is la Knomo al Kik'i, parol- ant'e tiel mal'laŭt'e ke la Sorĉ'ist'o nur pov'is aŭd'i la bru'o'n de li'a voĉ'o. “Ĉar vi pov'as trans'form'i i'o'n ajn en kiu'n ajn form'o'n laŭ'vol'e, ni trans'form'os tiu'j'n simi'o'j'n en arme'o'n, kaj per tiu arme'o ni konker'os la Ozulojn.”
“La simi'o'j ne far'os grand'a'n arme'o'n,” obĵet'is Kik'i.
“Ni bezon'as fort'a'n arme'o'n, sed ne mult'e- nombr'a'n,” respond'is la Knomo. “Vi trans'form'os ĉiu'n simi'o'n en gigant'a'n vir'o'n, vest'it'a'n per bel'a uniform'o kaj arm'it'a'n per akr'a glav'o. Est'as kvin'dek simi'o'j tie kaj kvin'dek gigant'o'j est'os sufiĉ'e grand'a arme'o.”
“Kio'n ili far'os per la glav'o'j?” demand'is Kik'i.
“Neni'o pov'as mort'ig'i la Ozulojn.”
“Vi prav'as,” dir'is Rugedo. “La Ozuloj ne est'as mort'ig'ebl'a'j, sed ebl'as dis'tranĉ'i ili'n en er'et'o'j'n, kaj kvankam ĉiu er'et'o est'os viv'ant'a, ni pov'os dis'ŝut'i la er'o'j'n tiel ke ili est'os tut'e sen'pov'a'j. Tial la Ozuloj tim'os la glav'o'j'n de ni'a arme'o, kaj ni facil'e konker'os ili'n.”
“Tio son'as bon'a ide'o,” respond'is la knab'o, aprob'e.
“Kaj tiu'okaz'e ni ne bezon'os ĝen'i ni'n pri la ali'a'j best'o'j de la arb'ar'o.”
“Prav'e; vi tim'ig'is la best'o'j'n, kaj ili ne plu konsent'us help'i ni'n konker'i Oz'o'n. Sed tiu'j simi'o'j est'as mal'saĝ'ul'o'j, kaj trans'form'it'e en Gigant'o'j'n ili ag'os preciz'e kiel ni vol'os kaj obe'os ni'a'j'n ordon'o'j'n.
Ĉu vi pov'os trans'form'i ili'n ĉiu'j'n sam'temp'e?”
“Ne; mi dev'os trans'form'i ili'n unu'op'e,” dir'is Kik'i.
“Sed la kvin'dek trans'form'o'j est'os far'ebl'a'j dum ĉirkaŭ unu hor'o. Rest'u ĉi tie, Rugedo, kaj mi ŝanĝ'os la unu'a'n simi'o'n—tiu'n mal'dekstr'e, ĉe la fin'aĵ'o de la branĉ'o—en Gigant'o'n kun glav'o.”
“Kie'n vi ir'os?” demand'is la Knomo.
“Mi dev'as nepr'e ne parol'i la Magi'a'n Vort'o'n dum ĉe'est'as ali'a person'o,” deklar'is Kik'i, kiu firm'e decid'is ne permes'i ke li'a perfid'em'a kun'ul'o lern'u li'a'n sekret'o'n, “do mi ir'os al lok'o kie vi ne pov'os aŭd'i mi'n.”
Rugedo la Knomo ĉagren'iĝ'is, sed li ankoraŭ esper'is surpriz'trov'i la knab'o'n kaj kapt'i el li la Magi'a'n Vort'o'n. Do li nur gest'is jes'e per si'a leon'kap'o, kaj Kik'i lev'is si'n kaj en'ir'is iom'et'e la arb'ar'o'n. Tie li rimark'is kav'a'n arb'o'n, kaj hazard'e ĝi est'is la sam'a kav'a arb'o en kiu la Sorĉ'ist'o de Oz, nun hav'ant'a form'o'n de Vulp'o, kaŝ'is si'n.
Dum Kik'i kur'is al la arb'o la Vulp'o mal'lev'is si'a'n kap'o'n tiel ke ĝi est'is ne'vid'ebl'a en la obskur'a kav'o sub la tru'o, kaj post'e Kik'i met'is si'a'n vizaĝ'o'n en la tru'o'n kaj flustr'is: “Mi vol'as ke tiu simi'o sur la mal'dekstr'a branĉ'o far'iĝ'u Gigant'o dek kvin metr'o'j'n alt'a, vest'it'a per uniform'o kaj kun akr'a glav'o—P y r z q x g l !”
Post tio li re'kur'is al Rugedo, sed la Sorĉ'ist'o-Vulp'o tut'e klar'e aŭd'is ĉiu'n vort'o'n dir'it'a'n de li.
La simi'o tuj trans'form'iĝ'is en la Gigant'o'n, kaj la Gigant'o est'is tiom grand'a ke dum li star'is sur la ter'o li'a kap'o est'is pli alt'a ol la arb'o'j de la arb'ar'o. La simi'o'j mult'e bru'is sed ŝajn'e ne kompren'is ke la Gigant'o est'as unu el ili mem.
“Bon'e!” kri'is la Knomo. “Rapid'u, Kik'i, trans'form'u la ali'a'j'n.”
Do Kik'i re'kur'is al la arb'o kaj met'int'e si'a'n vizaĝ'o'n al la kav'o, flustr'is: “Mi vol'as ke la sekv'a simi'o est'u preciz'e kia la unu'a—P y r z q x g l !”
De'nov'e la Sorĉ'ist'o-Vulp'o aŭd'is la Magi'a'n Vort'o'n, kaj preciz'e kiel ĝi est'as prononc'end'a. Sed li sid'is sen'mov'e en la kav'o kaj atend'is por de'nov'e aŭd'i ĝi'n, tiel ke ĝi est'os gravur'it'a sur li'a mens'o kaj li ne forges'os ĝi'n.
Kik'i ripet'e kur'is al la rand'o de la arb'ar'o kaj re'e'n al la kav'a arb'o ĝis li flustr'is la Magi'a'n Vort'o'n ses'foj'e kaj ses simi'o'j est'is trans'form'it'a'j en ses grand'eg'a'j'n gigant'o'j'n. Tiam la Sorĉ'ist'o decid'is eksperiment'i kaj mem uz'i la Magi'a'n Vort'o'n. Do, dum Kik'i re'kur'is al la Knomo, la Vulp'o puŝ'is si'a'n kap'o'n el la kav'o kaj dir'is ne'laŭt'e: “Mi vol'as ke tiu best'o kiu kur'as far'iĝ'u hikori'nuks'o—P y r z q x g l !”
Tuj la Le-Sim-Ag'a form'o de Kik'i Ar'u la Alt'ul'o mal'aper'is kaj mal'grand'a hikori'nuks'o rul'iĝ'is sur la ter'o dum moment'o kaj post'e kviet'iĝ'is.
La Sorĉ'ist'o mult'e ĝoj'is, kaj salt'is el la kav'o ĝust'e kiam Rugedo ĉirkaŭ'rigard'is por vid'i kio okaz'is al Kik'i. La Knomo vid'is la Vulp'o'n sed ne Kikin, do li rapid'e sur'pied'iĝ'is. La Sorĉ'ist'o ne sci'is kiom potenc'a la kurioz'a best'o est'as, do li decid'is neniu'n risk'o'n ebl'ig'i.
“Mi vol'as ke tiu best'o far'iĝ'u jugland'o— P y r z q x g l !” li dir'is laŭt'e. Sed li ne tut'e ĝust'e prononc'is la Magi'a'n Vort'o'n, kaj la form'o de Rugedo ne ŝanĝ'iĝ'is. Sed la Knomo tuj kompren'is ke “P y r z q x g l !” est'as la Magi'a Vort'o, do li kur'is direkt'e al la Vulp'o kri'ant'e: “Mi vol'as ke vi far'iĝ'u Anser'o—P y r z q x g l !”
Sed ankaŭ la Knomo mis'prononc'is la vort'o'n, ĉar ĝi ja nur unu'foj'e aŭd'is ĝi'n parol'at'a, kaj tiam la prononc'manier'o est'is erar'a. Do la Vulp'o ne trans- form'iĝ'is, sed ĝi dev'is for'kur'i por ne kapt'iĝ'i de la koler'a Knomo.
Rugedo nun komenc'is prononc'i la Magi'a'n Vort'o'n laŭ ĉiu manier'o kiu'n li pov'is el'pens'i, esperant'e trov'i la ĝust'a'n, kaj la Vulp'o, kaŝ'it'e de arbust'o, iom tim'is ke ebl'e li sukces'os. Tamen, la Sorĉ'ist'o, kiu kutim'is je magi'a'j art'o'j, rest'is trankvil'a kaj baldaŭ memor'is preciz'e kiel Kik'i Ar'u prononc'is la vort'o'n. Do li ripet'is la fraz'o'n kiu'n li jam antaŭ'e dir'is kaj Rugedo la Knomo far'iĝ'is ordinar'a jugland'o.
La Sorĉ'ist'o nun ramp'is de mal'antaŭ la arbust'o kaj dir'is: “Mi vol'as re'hav'i mi'a'n natur'a'n form'o'n— P y r z q x g l !”
Tuj li est'is la Sorĉ'ist'o de Oz, kaj pren'int'e la hikori'nuks'o'n kaj la jugland'o'n, kaj zorg'e met'int'e ili'n en si'a'n poŝ'o'n, li re'kur'is al la grand'a liber'a spac'o.
Doroteo la Ŝaf'id'o blek'is pro ĝoj'o kiam ŝi vid'is si'a'n mal'nov'a'n amik'o'n kun li'a natur'a form'o de'nov'e. La ali'a'j est'is ĉiu'j tie, ĉar ili ankoraŭ ne trov'is la Anser'o'n.
La dik'a Gilikulino, la Manĝtula knab'o, la Kunikl'o kaj la Vitr'a Kat'o tuj kur'is al la Sorĉ'ist'o kaj demand'is pri kio okaz'is.
Antaŭ ol klar'ig'i al ili i'o'n pri si'a'j aventur'o'j, li trans'form'is ĉiu'j'n—escept'e de la Vitr'a Kat'o, kompren'ebl'e—en ili'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n, kaj kiam ili'a ĝoj'o permes'is ke ili trankvil'iĝ'u iom'et'e, li parol'is pri kiel li hazard'e trov'is la sekret'o'n de la Magi'ist'o kaj pov'is ŝanĝ'i la du Le-Sim-Ag'o'j'n en form'o'j'n ne kapabl'a'j'n parol'i, tiel ke ili ne pov'os help'i si'n. Kaj la mal'grand'a Sorĉ'ist'o montr'is al si'a'j mir'ant'a'j amik'o'j la hikori'nuks'o'n kaj la jugland'o'n por pruv'i ke li parol'is la ver'o'n.
“Sed—atent'u!”—kri'is Doroteo. “Kio okaz'is al tiu'j Gigant'a'j Soldat'o'j kiu'j antaŭ'e est'is simi'o'j?”
“Mi tut'e forges'is ili'n!” agnosk'is la Sorĉ'ist'o; “sed mi supoz'as ke ili ankoraŭ star'as en la arb'ar'o.”
“Ĉu vi mal'sat'eg'as?”
demand'is la knab'in'et'o, profund'e ĝem'ant'e, ĉar ŝi jam star'is tie dum mult'a'j hor'o'j.
“Nu,” respond'is la vel'ist'o, “mi n’ dir'as ke mi ne pov'us manĝ'i, Trot—se manĝ'o est'us dispon'ebl'a—sed mi supoz'as ke mal'jun'ul'o'j ne tiom mal'sat'as kiom jun'ul'o'j.”
“Mi mal'cert'as pri tio, Kap’tan'o Vilĉjo,” ŝi dir'is pens'em'e. “Ebl'e aĝ'o kaŭz'as dif ’rencon, sed mi opini'as ke grand'ec'o far'as pli grand'a'n dif ’rencon. Ĉar vi est'as du'obl'e pli grand'a ol mi, vi dev'us est'i du'obl'e pli mal'sat'a.”
“Mi esper'as ke jes,” li respond'is, “ĉar mi pov'os el'ten'i iom pli long'e. Mi ja esper'as ke la Vitr'a Kat'o rapid'os, kaj mi esper'as ke la Sorĉ'ist'o ne prokrast'os ven'i al ni.”
Trot de'nov'e ĝem'is kaj rigard'is la mir'ind'a'n Magi'a'n Flor'o'n, ĉar neni'o ali'a est'is far'ebl'a. Ĝust'e nun bel'a grup'o da pal'ruĝ'a'j peoni'o'j burĝon'is kaj flor'is, sed baldaŭ ili fad'is, kaj amas'o da mal'hel'blu'a'j lili'o'j anstataŭ'is ili'n. Post'e kelk'a'j flav'a'j krizantem'o'j flor'is sur la plant'o, kaj kiam ili plen'e mal'ferm'is si'a'j'n petal'o'j'n kaj perfekt'iĝ'is, ili ced'is al ar'o da blank'a'j flor'a'j bul'o'j kun karmezin'a'j makul'o'j—flor'o kia'n neniam antaŭ'e vid'is Trot.
“Sed mi'n eg'e ted'as rigard'i flor'o'j'n kaj flor'o'j'n kaj flor'o'j'n,” ŝi dir'is sen'pacienc'e.
“Ili est'as ver'e bel'a'j,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Mi sci'as; kaj se ebl'us ven'i kaj rigard'i la Magi'a'n Flor'o'n nur kiam oni vol'as, est'us tre bon'e, sed dev'i star'i kaj rigard'i ĝi'n ne'grav'e ĉu aŭ ne oni vol'as, ne est'as tre plaĉ'e. Mi vol'eg'as, Kap’tan'o Vilĉjo, ke tiu plant'o iom frukt'u anstataŭ flor'i.”
Apenaŭ ŝi parol'is kiam la blank'a'j bul'o'j kun karmezin'a'j makul'o'j fad'is kaj amas'o da bel'a'j matur'a'j persik'o'j anstataŭ'is ili'n. Kun kri'o de miks'it'a'j surpriz'o kaj ĝoj'o Trot etend'is brak'o'n kaj pluk'is persik'o'n de la arbust'o kaj komenc'is manĝ'i ĝi'n. Ŝi trov'is ĝi'n tre bon'gust'a. Kap’tan'o'n Vilĉjon iom sen'kompren'ig'is la tuj'a plen'um'iĝ'o de la vol'o de la knab'in'o, do antaŭ ol li pov'is pluk'i persik'o'n ili fad'is kaj banan'o'j anstataŭ'is ili'n. “Pren'u, Kap’tan'o!” kri'is Trot, kaj ankoraŭ dum ŝi manĝ'is la persik'o'n ŝi pren'is banan'o'n per si'a ali'a man'o kaj ŝir'is ĝi'n de la arbust'o.
La mal'jun'a vel'ist'o ankoraŭ est'is sen'kompren'a. Li ja etend'is man'o'n, sed li tro mal'fru'is, ĉar jam la banan'o'j mal'aper'is kaj limon'o'j anstataŭ'is ili'n.
“Pŝa!” kri'is Trot. “Ne ebl'as manĝ'i tiu'j'n; sed atent'u, Kap’tan'o, io nov'a aper'os.”
Kokos'o'j sekv'is, sed Kap’tan'o Vilĉjo kap'ne'is.
“N’ pov'as mal'ferm'i ili'n,” li koment'is, “ĉar ni hav'as neni'o'n per kiu bat'i ili'n.”
“Tamen pren'u,” konsil'is Trot; sed jam mal'aper'is la kokos'o'j, kaj mal'hel'e purpur'a'j pir'form'a'j frukt'o'j kiu'j'n ambaŭ ne kon'is anstataŭ'is ili'n. De'nov'e Kap’tan'o Vilĉjo hezit'is, kaj Trot dir'is al li: “Vi dev'us pren'i persik'o'n kaj banan'o'n, sam'e kiel mi. Se vi ne atent'os, Kap’tan'o, vi neni'o'n pren'os. Nu, mi divid'os kun vi mi'a'n banan'o'n.”
Jam dum ŝi parol'is la Magi'a Plant'o kovr'iĝ'is per grand'a'j ruĝ'a'j pom'o'j kiu'j kresk'is sur ĉiu branĉ'o.
Kap’tan'o Vilĉjo ne plu hezit'is. Li pren'is per du man'o'j, pluk'ant'e du pom'o'j'n, sed Trot trov'is nur sufiĉ'e da temp'o por pluk'i unu antaŭ ol ili mal'aper'is.
“Kurioz'e,” koment'is la vel'ist'o, dum li maĉ'is si'a'n pom'o'n, “tiu'j frukt'o'j est'as tre bon'e manĝ'ebl'a'j kiam oni pren'is ili'n, sed ek'mal'aper'as se ili rest'as sur la arbust'o.”
“Ĉio est'as kurioz'a,” deklar'is la knab'in'o, “kaj ne pov'us okaz'i en ali'a land'o ol ĉi tiu kie magi'o est'as kutim'a. Jen citron'o'j. Ne pluk'u ili'n, ĉar ili mal'dolĉ'ig'as la buŝ'o'n kaj—Ho! jen prun'o'j!” ŝi puŝ'is si'a'n pom'o'n en la poŝ'o'n de si'a antaŭ'vest'aĵ'o kaj pren'is tri prun'o'j'n—ĉiu preskaŭ grand'a kiel ov'o—antaŭ ol ili mal'aper'is. Ankaŭ Kap’tan'o Vilĉjo pren'is kelk'a'j'n, sed ambaŭ est'is tro mal'sat'a'j por pli da manĝ'o'prokrast'o, do ili komenc'is manĝ'i si'a'j'n pom'o'j'n kaj prun'o'j'n dum la magi'a arbust'o aper'ig'is ĉi'a'j'n frukt'o'j'n, unu post la ali'a. La Kap’tan'o ĉes'is manĝ'i ne'long'e por pluk'i bel'a'n kantalup'o'n, kiu'n li ten'is sub la brak'o, kaj Trot, fin- manĝ'int'e si'a'j'n prun'o'j'n, pren'is man'plen'o'n da ĉeriz'o'j kaj oranĝ'o'n; sed kiam preskaŭ ĉiu speci'o de frukt'o'j jam aper'is sur la arbust'o, la rikolt'o ĉes'is kaj nur flor'o'j aper'is sur ĝi, kiel antaŭ'e.
“Kial ĝi re'komenc'is flor'i?” medit'is Trot, al kiu tio ne ĉagren'is ĉar ŝi jam manĝ'is sufiĉ'a'j'n frukt'o'j'n por sat'iĝ'i.
“Nu, vi nur vol'is ke ĝi ‘iom’ frukt'u,” dir'is la vel'ist'o, “do tiel est'is. Ebl'e se vi dir'us ‘ĉiam’, Trot, ĉiam est'us frukt'o'j.”
“Sed kial ĝi plen'um'as mi'a'n dezir'o'n?” demand'is la knab'in'o. “Mi ne est'as fe'in'o aŭ sorĉ'ist'in'o aŭ ia magi'ul'in'o.”
“Ver'ŝajn'e,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo, “ĉi tiu insul- et'o est'as magi'a insul'o, kaj kiu ajn sur ĝi pov'as ordon'i al la arbust'o kio'n ĝi produkt'u, kaj ĝi produkt'as tio'n.”
“Ĉu ebl'e mi pov'us vol'i i'o'n ali'a'n, Kap’tan'o'n, kaj ĝi produkt'us ĝi'n?” ŝi demand'is fervor'e.
“Pri kio vi pens'as, Trot?”
“Ke mi vol'u ke tiu'j radik'o'j sur ni'a'j pied'o'j mal'aper'u kaj ni liber'iĝ'u.”
“Prov'u, Trot.”
Do ŝi prov'is, sed la vol'o tut'e ne efik'is.
“Mem prov'u, Kap’tan'o,” ŝi propon'is.
Do Kap’tan'o dir'is tiu'n vol'o'n, sen pli bon'a rezult'o.
“Ne,” dir'is li, “ne util'as; vol'o'j dev'as rilat'i al la Magi'a Plant'o; sed mi'n ĝoj'ig'as ke ni pov'as instig'i ĝi'n produkt'i frukt'o'j'n, ĉar nun ni sci'as ke ni ne mal'sat'os antaŭ ol la Sorĉ'ist'o ating'os ni'n.”
“Sed mi'n lac'ig'as tiom long'e star'i ĉi tie,” plend'is la knab'in'o. “Se mi nur pov'us lev'i unu pied'o'n por ripoz'ig'i ĝi'n, mi hav'us pli bon'a'n sent'o'n.”
“Ankaŭ mi, Trot. Mi jam rimark'is ke se oni dev'as far'i i'o'n, kaj ne pov'as ne far'i ĝi'n, ĝi far'iĝ'as ne'dezir'at'a tre rapid'e.”
“Kiu ne pov'as lev'i la pied'o'j'n ne sci'as kia ben'o tio est'as,” dir'is Trot pens'em'e. “Mi neniam antaŭ'e sci'is kiom plezur'ig'e est'as lev'i unu pied'o'n kaj post'e ali'a'n, kiam ajn oni dezir'as.”
“Pri mult'a'j afer'o'j oni ne konsci'as pri la plezur'o,”
respond'is la vel'ist'o. “Se io preskaŭ ĉes'ig'us spir'ad'o'n, oni kred'us ke liber'a spir'ad'o est'as la plej bel'a ag'o en la viv'o. Kiam oni san'as, oni ne konsci'as kia ĝu'o tio est'as, sed kiam oni mal'san'as oni memor'as pri kiam oni san'is, kaj dezir'eg'as la re'ven'o'n de tio. La plej mult'a'j person'o'j forges'as dank'i al Di'o ĉar Li don'is al ili du bon'a'j'n krur'o'j'n, ĝis ili perd'as krur'o'n, kiel mi; kaj est'as tiam tro mal'fru'e, oni nur pov'as laŭd'i Di'o'n ĉar Li las'is unu krur'o'n.”
“Vi'a lign'a krur'o est'as sufiĉ'e bon'a, Kap’tan'o,” ŝi koment'is, rigard'ant'e ĝi'n atent'e. “Ĉiu'kaz'e, ĝi ne radik'iĝ'as sur Magi'a Insul'o, kiel ni'a'j viand'a'j krur'o'j.”
“Mi ne plend'as,” dir'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Kio naĝ'as nidirekten, Trot?” li demand'is, trans'rigard'ant'e la Magi'a'n Flor'o'n kaj la akv'o'n.
La knab'in'o ankaŭ rigard'is kaj respond'is: “Ia bird'o. Kia anas'o, sed mi neniam vid'is anas'o'n tiom mult'e'kolor'a'n.”
La bird'o naĝ'is rapid'e kaj graci'e cel'e la Magi'a'n Insul'o'n, kaj, dum ĝi proksim'iĝ'is ĝi'a bel'eg'e kolor'it'a plum'ar'o mir'ig'is ili'n. La plum'o'j est'is de mult'a'j spec'o'j de bril'ant'a'j verd'o'j kaj blu'o'j kaj purpur'o'j, kaj ĝi hav'is flav'a'n kap'o'n kun ruĝ'a plum'o, kaj pal'ruĝ'o, blank'o kaj viol'o en la vost'o. Kiam ĝi ating'is la Insul'o'n, ĝi sur'ter'iĝ'is kaj proksim'iĝ'is al ili, paŝ'ant'e mal'rapid'e kaj turn'ant'e si'a'n kap'o'n unu'e al unu flank'o kaj post'e al la ali'a, por vid'i la knab'in'o'n kaj la vel'ist'o'n pli bon'e.
“Vi est'as fremd'ul'o'j,” dir'is la bird'o, halt'int'e apud ili, “kaj vi'n kapt'is la Magi'a Insul'o.”
“Jes,” respond'is Trot, ĝem'ant'e; “ni radik'iĝ'is. Sed mi esper'as ke ni ne kresk'os.”
“Vi mal'grand'iĝ'os,” dir'is la Bird'o. “Vi pli mal'grand'iĝ'os ĉiu'tag'e, ĝis post kelk'a temp'o neniom da vi rest'os. Tiel est'as kutim'e, sur ĉi tiu Magi'a Insul'o.”
“Kiel vi sci'as tio'n, kaj kiu vi est'as, do?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Mi est'as la Sol'ec'a Anas'o,” respond'is la bird'o. “Mi supoz'as ke vi aŭd'is pri mi, ĉu?”
“Ne,” dir'is Trot, “efektiv'e ne. Kial vi est'as sol'ec'a?”
“Nu, mank'as al mi famili'o kaj parenc'o'j,”
respond'is la Anas'o.
“Ĉu vi ne hav'as amik'o'j'n?”
“Neni'a'n amik'o'n. Kaj mi kon'as neni'o'n far'ind'a'n.
Mi jam long'e viv'is, kaj mi dev'os viv'i por ĉiam, ĉar mi aparten'as al la Land'o Oz, kie neni'u viv'ant'o mort'as. Pri'pens'u tio'n: oni ekzist'as jar'o'n post jar'o, sen amik'o'j, sen famili'o, kun neni'o far'ind'a! Ĉu mir'ig'as vi'n ke mi est'as sol'ec'a?”
“Kial vi ne amik'ig'as kelk'ul'o'j'n, kaj trov'as i'o'n far'ind'a'n?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Mi ne pov'as amik'iĝ'i, ĉar ĉiu renkont'at'o—bird'o, best'o aŭ person'o—mal'agrabl'as al mi. Post kelk'a'j minut'o'j mi ne plu pov'os toler'i vi'a'n kun'est'o'n, kaj mi for'ir'os kaj for'las'os vi'n,” dir'is la Sol'ec'a Anas'o. “Kaj pri far'ind'aĵ'o'j—nu, ne util'as. Kiam ajn mi renkont'as ul'o'n, tiu far'as i'o'n, do mi decid'is ke tio est'as banal'a kaj sen'interes'a kaj mi prefer'as rest'i sol'ec'a.”
“Ĉu ne neces'as ke vi ĉas'u manĝ'aĵ'o'j'n?” demand'is Trot.
“Ne. En mi'a diamant'a palac'o, iom for laŭ la river'o, manĝ'aĵ'o'j magi'e produkt'iĝ'as por mi; sed mi mal'oft'e manĝ'as, ĉar tio est'as tre banal'a.”
“Klar'e vi est'as Magi'ist'a Anas'o,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Kial?”
“Nu, ordinar'a'j anas'o'j ne hav'as diamant'a'j'n palac'o'j'n kaj magi'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, kiel vi.”
“Ver'e; kaj ankaŭ pro tio mi est'as sol'ec'a.
Memor'u ke mi est'as la sol'a Anas'o en la Land'o Oz, kaj mi ne simil'as al iu ali'a anas'o en la ekster'a mond'o.”
“Ŝajn'as al mi ke al vi plaĉ'as est'i sol'ec'a,” rimark'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Mi ne pov'as dir'i ke ver'e plaĉ'as,” respond'is la Anas'o, “sed ĉar ŝajn'e tia est'as mi'a sort'o, mi iom fier'as pro ĝi.”
“Ĉu vi sci'as kial unu'nur'a, sol'a Anas'o est'as en la Land'o Oz?” demand'is Trot, sci'vol'em'e.
“Iam mi sci'is la kial'o'n, antaŭ mult'a'j jar'o'j, sed mi plen'e forges'is,” deklar'is la Anas'o. “La kial'o de io neniam est'as egal'e grav'a kiel la afer'o mem, do ne util'as memor'i i'o'n pli ol ke mi est'as sol'ec'a.”
“Mi kred'as ke vi est'us pli feliĉ'a se vi prov'us far'i i'o'n,” asert'is Trot. “Kvankam vi pov'as far'i neni'o'n por vi mem, vi pov'as far'i i'o'n por ali'a'j, kaj tiel vi akir'us mult'a'j'n amik'o'j'n kaj ne plu est'us sol'ec'a.”
“Nun vi far'iĝ'as mal'agrabl'a,” dir'is la Sol'ec'a Anas'o, “kaj mi dev'os for'ir'i kaj for'las'i vi'n.”
“Ĉu vi tut'e ne pov'as help'i ni'n?” pet'eg'is la knab'in'o. “Se est'as ia magi'o pri vi, ebl'e vi pov'os help'i ni'n eskap'i el ĉi tiu aĉ'a situaci'o.”
“Mi ne hav'as sufiĉ'e fort'a'n magi'o'n por liber'ig'i vi'n de la Magi'a Insul'o,” respond'is la Sol'ec'a Anas'o. “Mi posed'as nur tre simpl'a'n magi'o'n, sed ĝi sufiĉ'as por mi'a'j propr'a'j bezon'o'j.”
“Se nur ni pov'us sid'i iom, ni pov'us pli bon'e el'ten'i,” dir'is Trot, “sed ni hav'as neni'o'n sur kiu sid'i.”
“Do vi dev'os el'ten'i,” dir'is la Sol'ec'a Anas'o.
“Ebl'e vi hav'as sufiĉ'a'n magi'o'n por don'i al ni du taburet'o'j'n,” sugest'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Anas'o ja ne sci'us por kio util'as taburet'o'j,” est'is la respond'o.
“Sed vi est'as mal'simil'a al ĉiu'j ali'a'j anas'o'j.”
“Est'as ver'e.” La strang'a best'o ŝajn'e pens'is dum moment'o, rigard'ant'e ili'n akr'e per si'a'j rond'a'j nigr'a'j okul'o'j. Post'e ĝi dir'is: “Kelk'foj'e, kiam la sun'bril'o est'as varm'eg'a, mi kresk'ig'as agarik'o'n por ŝirm'i mi'n de ĝi'a'j radi'o'j. Ebl'e vi pov'us sid'i sur agarik'o'j.”
“Nu, se ili est'us sufiĉ'e fort'a'j, ili taŭg'us,” respond'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Do antaŭ ol for'ir'i mi don'os al vi du'o'n da ili,”
dir'is la Sol'ec'a Anas'o, kaj ĝi komenc'is paŝ'ad'i laŭ mal'grand'a cirkl'o. Ĝi ĉirkaŭ'ir'is la cirkl'o'n dekstr'e'n tri'foj'e, kaj post'e mal'dekstr'e'n tri'foj'e. Post tio ĝi retro'e'n'salt'et'is tri'foj'e kaj antaŭ'e'n'salt'et'is tri'foj'e.
“Kio'n vi far'as?” demand'is Trot.
“Ne inter'romp'u. Tem'as pri sorĉ'kant'o,” respond'is la Sol'ec'a Anas'o, sed nun ĝi komenc'is far'i si'n'sekv'o'n da ne'laŭt'a'j bru'et'o'j kiu'j son'is kvak'e kaj ŝajn'e signif'is tut'e neni'o'n. Kaj ĝi daŭr'ig'is tiu'j'n son'o'j'n tiom long'e ke Trot fin'e kri'is: “Ĉu ebl'e vi pov'os rapid'e fin'i tiu'n sorĉ'aĵ'o'n? Se vi bezon'os la tut'a'n somer'o'n por far'i du'o'n da agarik'o'j, vi est'as ne tre lert'a magi'ist'o.”
“Mi dir'is ke vi ne inter'romp'u,” dir'is la Sol'ec'a Anas'o sever'e. “Se vi far'iĝ'os tro mal'agrabl'a, vi for'pel'os mi'n antaŭ ol mi fin'os ĉi tiu'n sorĉ'kant'o'n.”
Trot silent'is post la riproĉ'o, kaj la Anas'o daŭr'ig'is la kvak'a'n murmur'ad'o'n. Kap’tan'o Vilĉjo rid'et'is iom al si, kaj koment'is al Trot per flustr'o: “Tiu sen'okup'a bird'o Solecanasa mult'eg'e daŭr'ig'as la sorĉ'ad'o'n. Kaj mi tut'e ne cert'as ke la agarik'o'j valor'os la sid'o'n.”
Tamen eĉ dum li parol'is la vel'ist'o sent'is i'o'n tuŝ'i li'n mal'antaŭ'e, kaj, turn'int'e si'a'n kap'o'n, li trov'is ke grand'a agarik'o est'as preciz'e ĝust'a'lok'e kaj ĝust'a- dimensi'a por sid'o. Ankaŭ trov'iĝ'is simil'aĵ'o mal'antaŭ Trot, kaj kun kri'o de plezur'o la knab'in'et'o apog'is si'n per ĝi kaj trov'is ĝi'n tre komfort'a sid'il'o—solid'a, tamen preskaŭ kia kusen'o. Eĉ la pez'eg'o de Kap’tan'o Vilĉjo ne romp'is li'a'n agarik'o'n, kaj kiam ambaŭ jam sid'is, ili trov'is ke la Sol'ec'a Anas'o for'paŝ'is kaj nun est'as ĉe la bord'o de la akv'o.
“Dank'eg'o'n,” kri'is Trot, kaj la vel'ist'o kri'is: “Ni mult'e dank'as vi'n!”
Sed la Sol'ec'a Anas'o tut'e ne atent'is. Ne eĉ re'rigard'int'e ili'n la bunt'a bird'o en'ir'is la akv'o'n kaj graci'e for'naĝ'is.
Kompren'ebl'e, Kik'i mal'saĝ'e ag'is kiam li far'is si'a'j'n soldat'o'j'n tiel grand'a'j, ĉar nun ili ne pov'is ir'i el la arb'ar'o. Efektiv'e, ili ne pov'is far'i eĉ unu paŝ'o'n, ĉar ili'n kapt'is la arb'o'j. Eĉ se ili est'us en la mal'grand'a liber'a spac'o ili ne pov'us ir'i el ĝi, sed ili est'is iom preter la liber'a spac'o. Unu'e la ali'a'j simi'o'j, ne'sorĉ'it'a'j, tim'is la soldat'o'j'n, kaj rapid'e for'las'is tiu'n lok'o'n, sed baldaŭ ili trov'is ke la grand'ul'o'j star'as tut'e sen'mov'e, kvankam ili muĝ'as indign'e pro si'a trans'form'iĝ'o, do la band'o da simi'o'j re'ir'is al la lok'o kaj rigard'is ili'n sci'vol'em'e, ne diven'ant'e ke efektiv'e ili est'as simi'o'j, ili'a'j propr'a'j amik'o'j.
La soldat'o'j ne pov'is vid'i ili'n, ĉar ili'a'j kap'o'j est'is super la arb'o'j; ili eĉ ne pov'is lev'i si'a'j'n brak'o'j'n aŭ el'tir'i si'a'j'n akr'a'j'n glav'o'j'n, ĉar ili'n tiel firm'e kun'ten'is la foli'o'plen'a'j branĉ'o'j. Do la simi'o'j, trov'int'e la gigant'o'j'n sen'pov'a'j, komenc'is grimp'ad'i sur ili'a'j korp'o'j, kaj baldaŭ la tut'a band'o sid'is sur la ŝultr'o'j de la gigant'o'j kaj rigard'is ili'a'j'n vizaĝ'o'j'n.
“Mi est'as Ebu, vi'a patr'o,” kri'is unu soldat'o al simi'o kiu sid'is sur li'a mal'dekstr'a orel'o, “sed iu kruel'a person'o sorĉ'is mi'n.”
“Mi est'as vi'a Onkl'o Peeker,” dir'is ali'a soldat'o al ali'a simi'o.
Do tre baldaŭ ĉiu'j simi'o'j sci'is la ver'o'n kaj kompat'is si'a'j'n amik'o'j'n kaj parenc'o'j'n kaj koler'is la person'o'n—kiu ajn ĝi est'is—kiu trans'form'is ili'n. Est'is mult'a bru'a babil'ad'o inter la arb'o'supr'o'j, kaj la bru'o al'log'is ali'a'j'n simi'o'j'n, tiel ke la liber'a spac'o kaj ĉiu'j ĉirkaŭ'a'j arb'o'j est'is plen'a'j je ili.
Rang'o la Griz'a Simi'o, kiu est'is Ĉef'o de ĉiu'j simi'trib'o'j en la arb'ar'o, aŭd'is la bru'eg'o'n kaj ven'is vid'i kio okaz'as al li'a popol'o. Kaj Rang'o, ĉar li est'is pli saĝ'a kaj pli spert'a, tuj sci'is ke la strang'a magi'ist'o kiu aspekt'is miks'it'a best'o respond'ec'is pri la trans'form'o'j.
Li konsci'is ke la ses gigant'a'j soldat'o'j est'as sen'pov'a'j kapt'it'o'j, pro si'a grand'o, kaj li sci'is ke li ne pov'as liber'ig'i ili'n. Do, kvankam li tim'is renkont'i la terur'a'n magi'ist'o'n, li for'rapid'is al la grand'a liber'a spac'o por inform'i Gugun la Reĝ'o'n pri kio okaz'is kaj trov'i la Sorĉ'ist'o'n de Oz kaj instig'i li'n sav'i li'a'j'n ses sorĉ'it'a'j'n reg'at'o'j'n.
Rang'o kur'is en la Grand'a'n Liber'a'n Spac'o'n kiam la Sorĉ'ist'o ĵus re'don'is al la sorĉ'it'o'j ĉirkaŭ li ili'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n, kaj la Griz'a Simi'o ĝoj'e aŭd'is ke la fi'a magi'ist'o est'as konker'it'a.
“Sed nun, ho potenc'a Sorĉ'ist'o, vi dev'as ven'i kun mi al kie ses el mi'a popol'o est'as trans'form'it'a'j en ses grand'a'j'n gigant'a'j'n hom'o'j'n,” li dir'is, “ĉar se ili dev'os rest'i tie, ili'a feliĉ'o kaj ili'a'j est'ont'a'j viv'o'j ruin'iĝ'os.”
La Sorĉ'ist'o ne tuj respond'is, ĉar li opini'is ke jen bon'a oportun'o akir'i la konsent'o'n de Rang'o pren'i kelk'a'j'n simi'o'j'n al la Smerald'a Urb'o por la nask'iĝ'tag'a kuk'o de Ozma.
“Vi pet'as de mi grand'aĵ'o'n, ho Rang'o la Griz'a Simi'o,” dir'is li, “ĉar ju pli grand'a'j la gigant'o'j, des pli la fort'o de ili'a sorĉ'iĝ'o, kaj des pli mal'facil'e est'os re'don'i al ili ili'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n. Tamen mi pri'pens'os la afer'o'n.”
La Sorĉ'ist'o ir'is al ali'a part'o de la liber'a spac'o kaj sid'iĝ'is sur ŝtip'o kaj aspekt'is profund'e pens'ant'a.
La Vitr'a'n Kat'o'n tre interes'is la raport'o de la Griz'a Simi'o kaj ŝi vol'is sci'i kia'j aspekt'as la gigant'a'j soldat'o'j. Aŭd'int'e ke ili'a'j kap'o'j etend'iĝ'as ĝis super la arb'o'supr'o'j, la Vitr'a Kat'o decid'is ke se ŝi grimp'os la alt'a'n avokad'arb'o'n kiu star'as flank'e de la liber'a spac'o, ebl'e ŝi pov'os vid'i la kap'o'j'n de la gigant'o'j. Do, sen menci'i si'a'n cel'o'n, la kristal'a best'o ir'is al la arb'o kaj, pik'int'e la arb'o'ŝel'o'n per si'a'j akr'a'j vitr'a'j ung'o'j, ŝi facil'e grimp'is la arb'o'n al ĝi'a plej'supr'o kaj, trans'rigard'ant'e la arb'ar'o'n, vid'is la ses gigant'a'j'n kap'o'j'n, kvankam ili est'as nun tre distanc'a'j. La vid'aĵ'o ja est'is rimark'ind'a, ĉar la grand'eg'a'j kap'o'j sur'port'as enorm'a'j'n soldat'o'ĉap'o'j'n, kun ruĝ'a'j kaj flav'a'j plum'o'j kaj aspekt'as tre feroc'a'j kaj terur'a'j, kvankam la simi'kor'o'j de la gigant'o'j tiu'moment'e est'as plen'a'j je tim'o.
Kontent'ig'int'e si'a'n sci'vol'em'o'n, la Vitr'a Kat'o komenc'is mal'grimp'i la arb'o'n mal'pli rapid'e. Subit'e ŝi ek'vid'is la nigr'a'n valiz'o'n de la Sorĉ'ist'o pend'ant'a'n de branĉ'o de la arb'o. Ŝi pren'is la nigr'a'n valiz'o'n per si'a'j vitr'a'j dent'o'j, kaj kvankam ĝi est'is iom tro pez'a por tia mal'grand'a best'o, ŝi sukces'is liber'ig'i ĝi'n kaj port'i ĝi'n al la ter'o. Tie ŝi ĉirkaŭ'serĉ'is la Sorĉ'ist'o'n kaj vid'int'e li'n sid'i sur la stump'o ŝi kaŝ'is la nigr'a'n valiz'o'n inter kelk'a'j foli'o'j kaj post'e ir'is al kie sid'as la Sorĉ'ist'o.
“Mi forges'is inform'i vi'n,” dir'is la Vitr'a Kat'o, “ke Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo est'as en embaras'o, kaj mi ven'is ĉi tie'n por serĉ'i vi'n kaj pet'i vi'n help'i ili'n.”
“Jad'i, Kat'o! Kial vi ne dir'is tio'n al mi jam antaŭ'e?” kri'is la Sorĉ'ist'o.
“Pro tio ke mi trov'is tiom da ekscit'o ĉi tie ke mi forges'is Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon.”
“Kio ĝen'as ili'n?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
La Vitr'a Kat'o klar'ig'is ke ili ir'is akir'i la Magi'a'n Flor'o'n kiel nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n por Ozma kaj ke ili'n kapt'is la magi'o de la strang'a insul'o. La Sorĉ'ist'o'n ver'e alarm'is la raport'o, sed li kap'ne'is kaj dir'is mal- feliĉ'e: “Mi tim'as ke mi ne pov'os help'i mi'a'j'n kar'a'j'n amik'o'j'n, ĉar mi perd'is mi'a'n nigr'a'n valiz'o'n.”
“Se mi trov'os ĝi'n, ĉu vi ir'os al ili?” demand'is la best'o.
“Kompren'ebl'e,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Sed mi ne kred'as ke Vitr'a Kat'o kun nur pal'ruĝ'a cerb'o pov'os sukces'i kiam ni ĉiu'j ceter'a'j mal'sukces'is.”
“Ĉu vi ne admir'as mi'a'n pal'ruĝ'a'n cerb'o'n?”
demand'is la Kat'o.
“Ĝi est'as bel'a,” agnosk'is la Sorĉ'ist'o, “sed ĝi ne est'as normal'a cerb'o, kompren'u, do ni ne atend'as ke ĝi tre lert'e funkci'as.”
“Sed se mi trov'os vi'a'n nigr'a'n valiz'o'n—kaj trov'os ĝi'n post nur kvin minut'o'j da serĉ'ad'o—ĉu vi agnosk'os ke mi'a pal'ruĝ'a cerb'o est'as pli bon'a ol vi'a'j normal'a'j hom'a'j cerb'o'j?”
“Nu, mi agnosk'os ke ĝi est'as pli bon'a ĉas'ist'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, mal'volont'e, “sed vi ne pov'os far'i tio'n. Ni serĉ'is ĉie, kaj la nigr'a valiz'o ne est'as trov'ebl'a.”
“Tio nur indik'as vi'a'n mal'sci'o'n!” respond'is la Vitr'a Kat'o mal'estim'e. “Rigard'u mi'a'n cerb'o'n dum minut'o kaj vid'u ĝi'n rotaci'i.”
La Sorĉ'ist'o rigard'is, ĉar li fervor'e vol'is re'akir'i si'a'n nigr'a'n valiz'o'n, kaj la pal'ruĝ'a cerb'o ver'e rotaci'is tre rimark'ind'e.
“Nun, ven'u kun mi,” ordon'is la Vitr'a Kat'o, kaj ŝi gvid'is la Sorĉ'ist'o'n rekt'e al la lok'o kie ŝi est'is kovr'int'a la valiz'o'n per foli'o'j. “Laŭ mi'a cerb'o,” dir'is la best'o, “vi'a nigr'a valiz'o dev'as est'i ĉi tie.”
Ĝi grat'ad'is la foli'o'j'n kaj mal'kovr'is la valiz'o'n, kiu'n la Sorĉ'ist'o tuj pren'is kun ĝoj'a kri'o. Nun, re'akir'int'e si'a'j'n Magi'il'o'j'n, li sent'is fid'o'n ke li pov'os sav'i Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon.
Rang'o la Griz'a Simi'o sen'pacienc'iĝ'is. Li nun proksim'iĝ'is al la Sorĉ'ist'o kaj dir'is: “Nu, kio'n vi intenc'as far'i pri tiu'j kompat'ind'a'j sorĉ'it'a'j simi'o'j?”
“Mi inter'konsent'os kun vi, Rang'o,” respond'is la vir'et'o. “Se vi permes'os ke mi pren'u dek'du vi'a'j'n simi'o'j'n al la Smerald'a Urb'o, kaj rest'ig'u ili'n tie ĝis post la nask'iĝ'tag'o de Ozma, mi romp'os la sorĉ'o'n de la ses Gigant'a'j Soldat'o'j kaj re'don'os al ili ili'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n.”
Sed la Griz'a Simi'o kap'ne'is.
“Mi ne pov'as far'i tio'n,” li deklar'is. “La simi'o'j est'us tre sol'sent'a'j kaj mal'feliĉ'a'j en la Smerald'a Urb'o kaj vi'a popol'o turment'us ili'n kaj ĵet'us ŝton'o'j'n kontraŭ ili'n, kio dev'ig'us ili'n batal'i kaj mord'i.”
“La popol'o ne vid'os ili'n antaŭ la nask'iĝ'tag'a festen'o de Ozma,” promes'is la Sorĉ'ist'o. “Mi mult'e mal- grand'ig'os ili'n—ĝis dek'centi'metr'a alt'o, kaj mi gard'os ili'n en bel'a kaĝ'o en mi'a propr'a ĉambr'o, kie ili est'os sekur'e ekster danĝer'o. Mi manĝ'ig'os al ili la plej bon'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, trejn'os ili'n far'i kelk'a'j'n lert'aĵ'o'j'n, kaj je la nask'iĝ'tag'o de Ozma mi kaŝ'os la dek du simi'et'o'j'n en kuk'o. Kiam Ozma tranĉ'os la kuk'o'n la simi'o'j el'salt'os sur la tabl'o'n kaj far'os si'a'j'n lert'aĵ'o'j'n. La sekv'a'n tag'o'n mi re'port'os ili'n al la arb'ar'o kaj re'don'os al ili ili'a'n normal'a'n grand'ec'o'n, kaj ili hav'os ekscit'a'j'n histori'o'j'n rakont'ot'a'j'n al si'a'j amik'o'j. Kio'n vi dir'as, Rang'o?”
“Mi dir'as ke ne!” respond'is la Griz'a Simi'o. “Mi ne permes'os ke vi sorĉ'u mi'a'j'n simi'o'j'n kaj dev'ig'u ili'n far'i lert'aĵ'o'j'n por la Ozuloj.”
“Tut'e bon'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o trankvil'e; “do mi for'ir'os. Ven'u, Doroteo,” li vok'is al la knab'in'et'o, “ni komenc'u ni'a'n vetur'o'n.”
“Ĉu vi ne sav'os tiu'j'n ses simi'o'j'n kiu'j est'as gigant'a'j soldat'o'j?” demand'is Rang'o, mal'kviet'e.
“Kial?” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Se vi ne far'os por mi mi'a'n petit'a'n komplez'o'n, vi ne atend'u ke mi komplez'os vi'n.”
“Atend'u minut'o'n,” dir'is la Griz'a Simi'o. “Mi ŝanĝ'is mi'a'n decid'o'n. Se vi bon'e trakt'os la dek du simi'o'j'n kaj re'port'os ili'n ne'difekt'it'a'j al la arb'ar'o, mi permes'os ke vi pren'u ili'n.”
“Dank'o'n,” respond'is la Sorĉ'ist'o gaj'e. “Ni tuj ir'os sav'i tiu'j'n gigant'a'j'n soldat'o'j'n.”
Do la tut'a grup'o for'ir'is el la liber'a spac'o kaj ir'is al la lok'o kie la gigant'o'j ankoraŭ star'as inter la arb'o'j.
Cent'o'j da simi'o'j, grand'a'j kaj mal'grand'a'j, pavian'o'j kaj orangutan'o'j kun'grup'iĝ'is kaj ili'a sovaĝ'a babil'ad'o est'is aŭd'ebl'a jam de kilo'metr'o da distanc'o for. Sed la Griz'a Simi'o baldaŭ silent'ig'is la babelon da son'o'j, kaj la Sorĉ'ist'o ne perd'is temp'o'n kiam li nul'ig'is la sorĉ'o'j'n.
Unu'e unu kaj post'e ali'a gigant'a soldat'o mal'aper'is kaj re'far'iĝ'is ordinar'a simi'o, kaj la ses'o baldaŭ re'don'iĝ'is al si'a'j amik'o'j en si'a'j natur'a'j form'o'j.
Tiu ag'o mult'e popular'ig'is la Sorĉ'ist'o'n inter la grand'a arme'o da simi'o'j, kaj kiam la Griz'a Simi'o anonc'is ke la Sorĉ'ist'o vol'as prunt'e'pren'i dek du simi'o'j'n kiu'j'n li pren'os al la Smerald'a Urb'o por du semajn'o'j, kaj pet'is volont'ul'o'j'n, preskaŭ cent propon'is si'n, ĉar tiom ili fid'is la vir'et'o'n kiu sav'is ili'a'j'n kamarad'o'j'n.
La Sorĉ'ist'o elekt'is dek du kiu'j aspekt'is inteligent'a'j kaj bon'humor'a'j, kaj post'e li mal'ferm'is si'a'n nigr'a'n valiz'o'n kaj el'pren'is kurioz'form'a'n teler'o'n kiu ekster'e est'is arĝent'a kaj intern'e or'a. En tiu'n teler'o'n li verŝ'is pulvor'o'n kaj flam'ig'is ĝi'n. Ĝi far'is dens'a'n fum'o'n kiu tut'e kovr'is la dek du simi'o'j'n, kaj ankaŭ la form'o'n de la Sorĉ'ist'o, sed kiam la fum'o for'vapor'is montr'iĝ'is ke la teler'o ŝanĝ'iĝ'is en or'a'n kaĝ'o'n kun arĝent'a'j stang'o'j, kaj la dek du simi'o'j far'iĝ'is proksim'um'e ok centi- metr'o'j'n alt'a'j kaj sid'as komfort'e en la kaĝ'o.
La mil'o'j da vil'a'j best'o'j kiu'j vid'is tiu'n magi'a'n ag'o'n mult'e mir'is kaj aplaŭd'is la Sorĉ'ist'o'n boj'ant'e laŭt'e kaj sku'ant'e la branĉ'o'j'n de la arb'o'j en kiu'j ili sid'as.
Doroteo dir'is: “Tre bon'a demonstr'o, Sorĉ'ist'o!” kaj la Griz'a Simi'o koment'is: “Vi cert'e est'as la plej mir'ind'a magi'ist'o en la tut'a Land'o Oz!”
“Ho, ne,” modest'e ripet'is la vir'et'o. “La magi'o de Glinda est'as pli bon'a ol mi'a, sed mi'a ŝajn'as sufiĉ'e bon'a por ordinar'a uz'o. Kaj nun, Rang'o, ni dir'os adiaŭ, kaj mi promes'as re'port'i vi'a'j'n simi'o'j'n sam'e feliĉ'a'j'n kaj sekur'a'j'n kiel nun.”
La Sorĉ'ist'o rajd'is sur la dors'o de la Mal'sat'a Tigr'o kaj port'is la kaĝ'o'n da simi'o'j tre zorg'e, por ne sku'i ili'n. Doroteo rajd'is sur la dors'o de la Mal'kuraĝ'a Leon'o, kaj la Vitr'a Kat'o trot'is, kiel antaŭ'e, gvid'ant'e ili'n laŭ la voj'o.
Gugu la Reĝ'o kaŭr'is sur ŝtip'o kaj rigard'is ili'a'n for'ir'o'n, sed dum li adiaŭ'is ili'n, la enorm'a Leopard'o dir'is: “Mi sci'as nun ke vi est'as la amik'o'j de la best'o'j kaj ke la arb'ar'ul'o'j pov'as fid'i vi'n. Kiam ajn la Sorĉ'ist'o de Oz kaj Princ'in'o Doroteo en'ir'os la Arb'ar'o'n de Gugu, ili est'os bon'ven'a'j kaj sekur'a'j ĉe ni sam'e kiel en la Smerald'a Urb'o.”
“Ĉu vi cert'as ke vi kon'as la voj'o'n?” demand'is Doroteo.
“Mi kon'as la tut'a'n Land'o'n Oz pli bon'e ol ĉiu ali'a viv'ant'o,” asert'is la Vitr'a Kat'o.
“Do bon'e, gvid'u ni'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Ni jam tro long'e las'is ni'a'j'n kompat'ind'a'j'n amik'o'j'n sen'pov'a'j, kaj ju pli baldaŭ ni sav'os ili'n des pli feliĉ'a'j ili est'os.”
“Ĉu vi cert'as ke vi pov'os sav'i ili'n el ili'a embaras'o?”
la knab'in'et'o demand'is.
“Mi tut'e ne dub'as,” la Sorĉ'ist'o cert'ig'is ŝi'n. “Sed mi ne pov'os sci'i kia'n magi'o'n mi uz'u ĝis mi ating'os tiu'n lok'o'n kaj trov'os preciz'e kiel ili est'as sorĉ'it'a'j.”
“Mi jam aŭd'is pri tiu Magi'a Insul'o kie kresk'as la Mir'ind'a Flor'o,” koment'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o. “Antaŭ long'e, kiam mi loĝ'is en la arb'ar'o'j, la best'o'j rakont'is pri la Insul'o kaj ke la Magi'a Flor'o est'is met'it'a tie'n por kapt'i fremd'ul'o'j'n—hom'o'j'n aŭ best'o'j'n.”
“Ĉu la Flor'o ver'e est'as mir'ind'a?” demand'is Doroteo.
“Mi aŭd'is ke ĝi est'as la plej bel'a plant'o en la mond'o,” respond'is la Leon'o. “Mi mem neniam vid'is ĝi'n, sed best'a'j amik'o'j dir'is al mi ke ili star'is sur la bord'o de la river'o kaj trans'rigard'is la plant'o'n en la or'a flor'pot'o kaj vid'is cent'o'j'n da flor'o'j, ĉiu'speci'a'j kaj -grand'a'j, rapid'e aper'i sur ĝi si'n'sekv'e. Oni dir'as ke se oni pluk'as la flor'o'j'n kiam ili ĵus aper'is ili rest'os perfekt'a'j dum'long'e, sed se oni ne pluk'as ili'n ili baldaŭ mal'aper'as kaj ili'n anstataŭ'as ali'a'j flor'o'j. Laŭ mi'a opini'o, pro tio la Magi'a Plant'o est'as plej mir'ind'a.”
“Sed tio est'as nur rakont'o'j,” dir'is la knab'in'o. “Ĉu iu el vi'a'j amik'o'j iam pluk'is flor'o'n de la mir'ind'a plant'o?”
“Ne,” agnosk'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o, “ĉar se iu viv'ant'o sur'ir'as la Magi'a'n Insul'o'n, kie star'as la or'a flor'pot'o, tiu ek'radik'iĝ'as en la ter'o kaj ne pov'as for'ir'i.”
“Kaj kio okaz'as al ili?” demand'is Doroteo.
“Ili mal'grand'iĝ'as, iom post iom, hor'o'n post hor'o, tag'o'n post tag'o, kaj fin'e tut'e mal'aper'as.”
“Do,” dir'is la knab'in'o mal'trankvil'e, “ni dev'os rapid'i, ali'e Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot far'iĝ'os tro mal'grand'a'j por est'i komfort'a'j.”
Ili ir'ad'is rapid'paŝ'e dum tiu konversaci'o, ĉar la Mal'sat'a Tigr'o kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o dev'is mov'i si'n rapid'e por ne post'rest'i la Vitr'a'n Kat'o'n. El'ir'int'e la Arb'ar'o'n de Gugu ili trans'ir'is mont'ar'o'n kaj post'e larĝ'a'n eben'aĵ'o'n, kaj post tio ili ating'is ali'a'n arb'ar'o'n, mult'e mal'pli grand'a'n ol tiu kie reg'is Gugu.
“La Magi'a Insul'o est'as en ĉi tiu arb'ar'o,” dir'is la Vitr'a Kat'o, “sed la river'o est'as ali'flank'e de la arb'ar'o.
Ne ekzist'as voj'o tra la arb'o'j, sed se ni daŭr'e ir'os orient'e'n, ni trov'os la river'o'n, kaj tiam est'os facil'e trov'i la Magi'a'n Insul'o'n.”
“Ĉu vi jam vetur'is laŭ ĉi tiu voj'o antaŭ'e?”
demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Ne preciz'e,” agnosk'is la Kat'o, “sed mi sci'as ke ni ating'os la river'o'n se ni ir'os orient'e'n tra la arb'ar'o.”
“Gvid'u, do,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
La Vitr'a Kat'o ek'ir'is, kaj unu'e est'is facil'e pas'i inter la arb'o'j; sed post ne'long'e la sub'a kresk'aĵ'ar'o kaj la grimp'o'plant'o'j dens'iĝ'is kaj inter'plekt'iĝ'is, kaj puŝ'int'e si'n tra tiu'j'n obstakl'o'j'n dum kelk'a temp'o, ni'a'j vetur'ant'o'j ven'is al lok'o tra kiu'n la Vitr'a Kat'o ne pov'is puŝ'i si'n.
“Est'os plej'bon'e ke ni re'tir'u kaj trov'u voj'o'n,”
sugest'is la Mal'sat'a Tigr'o.
“Vi surpriz'as mi'n,” dir'is Doroteo, rigard'ant'e la Vitr'a'n Kat'o'n sever'e.
“Mi ankaŭ surpriz'as mi'n,” respond'is la Kat'o. “Sed long'a est'as la voj'o ĉirkaŭ la arb'ar'o al la punkt'o kie la river'o en'ir'as ĝi'n, kaj mi supoz'is ke ni pov'os ŝpar'i temp'o'n per rekt'a tra'ir'o.”
“Neni'u pov'as kulp'ig'i vi'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kaj mi opini'as ke, anstataŭ re'ir'i, mi pov'os far'i voj'o'n kiu ebl'ig'os ke ni antaŭ'e'n'ir'u.”
Li mal'ferm'is si'a'n nigr'a'n valiz'o'n kaj serĉ'int'e inter si'a'j magi'il'o'j li el'pren'is mal'grand'a'n hak'il'o'n el iu metal'o tiel profund'e polur'it'a ke ĝi bril'is eĉ en la obskur'a arb'ar'o. La Sorĉ'ist'o met'is la hak'il'et'o'n sur la ter'o'n kaj dir'is per voĉ'o de komand'ist'o: “Hak'u, Hak'il'o, hak'u por ni, Por'pied'a'n voj'o'n rapid'u form'i.
Hak'u l’ ĝangal'o'n, far'u spac'o'n, Orient'e'n hak'u—ne tim'u lac'o'n!”
La hak'il'et'o komenc'is mov'i si'n kaj fulm'e ĝi'a bril'ant'a kling'o mov'iĝ'is dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n, liber'ig'ant'e voj'o'n tra la grimp'o'plant'o'j kaj vepr'o kaj dis'ĵet'ant'e la implik'it'a'n barier'o'n tiel rapid'e ke la Leon'o kaj la Tigr'o, port'ant'e Doroteon kaj la Sorĉ'ist'o'n kaj la kaĝ'o'n da simi'o'j sur si'a'j dors'o'j, pov'is paŝ'i tra la arb'ar'o rapid'e. La vepr'o ŝajn'is degel'i antaŭ ili kaj la hak'il'et'o tiel rapid'e hak'is ke ili'a'j okul'o'j vid'is nur la scintil'ad'o'n de la hak'il'o. Subit'e la arb'ar'o de'nov'e est'is mal'dens'a, kaj la hak'il'et'o, obe'int'e ordon'o'j'n, kuŝ'is kviet'e sur la ter'o.
La Sorĉ'ist'o pren'is la magi'a'n hak'il'o'n kaj zorg'e viŝ'is ĝi'n per si'a silk'a poŝ'tuk'o, post'e li re'met'is ĝi'n en si'a'n nigr'a'n valiz'o'n. Ili plu'ir'is kaj post ne'long'e ili ating'is la river'o'n.
“Mi pri'pens'u,” dir'is la Vitr'a Kat'o, rigard'ant'e laŭ la river'o ambaŭ'direkt'e'n, “mi kred'as ke ni est'as sub la Magi'a Insul'o, do ni dev'os ir'i supr'e'n laŭ la river'o ĝis ni ating'os ĝi'n.”
Do supr'e'n laŭ la river'o ili vetur'is, marŝ'ant'e komfort'e sur la bord'o de la river'o, kaj post kelk'a temp'o la akv'o larĝ'iĝ'is kaj akr'a kurb'aĵ'o aper'is en la river'o, kaŝ'ant'e ĉio'n en la direkt'o de kiu ili ven'is.
Tamen ili marŝ'is vigl'e kaj preskaŭ ating'is la kurb'aĵ'o'n kiam voĉ'o kri'is avert'ant'e: “Atent'u!”
La vetur'ant'o'j ek'halt'is kaj la Sorĉ'ist'o dir'is: “Atent'u kio'n?”
“Vi preskaŭ tret'is sur mi'a'n Diamant'a'n Palac'o'n,”
respond'is la voĉ'o, kaj anas'o kun bel'eg'e bunt'a'j plum'o'j aper'is antaŭ ili. “Best'o'j kaj hom'o'j est'as eg'e mal'lert'a'j,”
daŭr'ig'is la Anas'o per ir'it'iĝ'em'a ton'o, “kaj tut'e ne dec'as ke vi est'as ĉe ĉi tiu flank'o de la river'o. Kio'n vi far'as ĉi tie?”
“Ni ven'is sav'i kelk'a'j'n amik'o'j'n ni'a'j'n kiu'j est'as fiks'it'a'j sur la Magi'a Insul'o en ĉi tiu river'o,” klar'ig'is Doroteo.
“Mi kon'as ili'n,” dir'is la Anas'o. “Mi vizit'is ili'n, kaj ili ja ver'e est'as fiks'it'a'j. Re'ir'u hejm'e'n, neni'u potenc'o pov'as sav'i ili'n.”
“Jen la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz,” dir'is Doroteo, indik'ant'e la vir'et'o'n.
“Nu, mi est'as la Sol'ec'a Anas'o,” est'is la respond'o, dum la bird'o pav'e paŝ'is por plej bon'e montr'i si'a'j'n plum'o'j'n. “Mi est'as la grand'a Magi'ist'o de la Arb'ar'o, kiel pov'as inform'i vi'n ĉiu best'o, sed eĉ mi ne hav'as potenc'o'n por detru'i la sorĉ'o'n de la Magi'a Insul'o.”
“Ĉu vi est'as sol'ec'a ĉar vi est'as magi'ist'o?” demand'is Doroteo.
“Ne; mi est'as sol'ec'a ĉar mi hav'as nek famili'o'n nek amik'o'j'n. Sed al mi plaĉ'as est'i sol'ec'a, do bon'vol'u ne propon'i amik'iĝ'o'n kun mi. For'ir'u, kaj evit'u tret'i sur mi'a'n Diamant'a'n Palac'o'n.”
“Kie ĝi est'as?” demand'is la knab'in'o.
“Mal'antaŭ tiu arbust'o.”
Doroteo de'salt'is de la dors'o de la leon'o kaj kur'is ĉirkaŭ la arbust'o'n por vid'i la Diamant'a'n Palac'o'n de la Sol'ec'a Anas'o, kvankam la vant'a bird'o protest'is per seri'o da grumbl'a'j kvak'o'j. La knab'in'o ja trov'is bril'ant'a'n kupol'o'n el plej klar'a'j diamant'o'j, zorg'e kun'glu'it'a'j, kun pord'o en la flank'o ĝust'e sufiĉ'e grand'a por ke la anas'o tra'ir'u.
“Kie vi trov'is tiom da diamant'o'j?” demand'is Doroteo, mir'ant'e.
“Mi kon'as lok'o'n en la mont'o'j kie ili est'as abund'a'j kiel ŝton'er'o'j,” dir'is la Sol'ec'a Anas'o, “kaj mi port'is ili'n ĉi tie'n, unu post ali'a, en mi'a bek'o kaj met'is ili'n en la river'o'n kaj las'is la akv'o'n verŝ'iĝ'i sur ili'n ĝis por bril'e polur'iĝ'i. Post'e mi konstru'is ĉi palac'o'n; mi est'as cert'a ke ĝi est'as la sol'a Diamant'a Palac'o en la tut'a mond'o.”
“Mi kon'as neniu'n ali'a'n,” dir'is la knab'in'et'o; “sed se vi loĝ'as en ĝi tut'e sol'a, mi ne kompren'as kial ĝi util'as pli ol lign'a palac'o, aŭ brik'a aŭ plat'ŝton'a.”
“Ne mir'ig'as ke vi ne kompren'as tio'n,” respond'is la Sol'ec'a Anas'o sen'estim'e. “Sed mi eduk'e inform'as vi'n, ke ĉia ajn hejm'o dev'us est'i bel'a laŭ si'a'j loĝ'ant'o'j, kaj ne intenc'it'a plaĉ'i al fremd'ul'o'j. La Diamant'a Palac'o est'as mi'a hejm'o, kaj ĝi plaĉ'as al mi. Do ne grav'as al mi eĉ kvak'o'n ĉu aŭ ne ĝi plaĉ'as al vi.”
“Sed ĝi ja plaĉ'as al mi!” kri'is Doroteo. “Ĝi est'as tre bel'a ekster'e, sed—” Ŝi ĉes'is parol'i, ĉar la Sol'ec'a Anas'o jam en'ir'is si'a'n palac'o'n tra la mal'grand'a pord'o sen eĉ dir'i adiaŭ. Do Doroteo re'ir'is al si'a'j amik'o'j kaj ili re'komenc'is si'a'n vetur'o'n.
“Ĉu vi kred'as, Sorĉ'ist'o, ke la Anas'o prav'is kiam ĝi dir'is ke neni'u magi'o pov'os sav'i Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon?” demand'is la knab'in'o per mal- trankvil'a ton'o.
“Ne, mi ne kred'as ke la Sol'ec'a Anas'o prav'is kiam ĝi dir'is tio'n,” respond'is la Sorĉ'ist'o serioz'e, “sed est'as ebl'e ke ili'a sorĉ'iĝ'o est'as mal'pli facil'e nul'ig'ot'a ol mi anticip'is. Mi far'os mi'a'n plej'ebl'o'n, kompren'ebl'e, kaj neni'u pov'as far'i pli ol si'a'n plej'ebl'o'n.”
Tio ne tut'e nul'ig'is la mal'trankvil'ec'o'n de Doroteo, sed ŝi ne plu parol'is, kaj baldaŭ, ĉirkaŭ'ir'int'e la kurb'o'n de la river'o, ili pov'is vid'i la Magi'a'n Insul'o'n.
“Jen ili!” kri'is Doroteo fervor'e.
“Jes, mi vid'as ili'n,” respond'is la Sorĉ'ist'o, kap'jes- ant'e. “Ili sid'as sur du grand'a'j agarik'o'j.”
“Est'as strang'e,” koment'is la Vitr'a Kat'o. “Ne est'is agarik'o'j tie kiam mi for'ir'is de ili.”
“Kia bel'a flor'o!” kri'is Doroteo rav'at'e, dum ŝi'a rigard'o traf'is la Magi'a'n Plant'o'n.
“Ne atent'u la Flor'o'n ĝust'e nun,” konsil'is la Sorĉ'ist'o. “Plej grav'e est'as sav'i ni'a'j'n amik'o'j'n.”
Ili jam ating'is lok'o'n ĝust'e kontraŭ la Magi'a Insul'o, kaj nun kaj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo vid'is la al'ven'o'n de si'a'j amik'o'j kaj vok'is al ili ke ili help'u.
“Kiel vi fart'as?” kri'is la Sorĉ'ist'o, met'int'e si'a'j'n man'o'j'n al si'a buŝ'o por ke ili pli bon'e aŭd'u li'n trans la akv'o.
“Ni'n traf'is mis'fortun'o,” kri'is Kap’tan'o Vilĉjo, respond'e. “Ni est'as ankr'it'a'j ĉi tie, kaj ne pov'os mov'i ni'n antaŭ ol vi trov'os metod'o'n tranĉ'i la lig'ŝnur'o'n.”
“Kio'n tio signif'as?” demand'is Doroteo.
“Ni tut'e ne pov'as mov'i ni'a'j'n pied'o'j'n!” kri'is Trot, parol'ant'e laŭ'ebl'e plej laŭt'e.
“Kial ne?” demand'is Doroteo.
“Ili hav'as radik'o'j'n,” klar'ig'is Trot.
Est'is mal'facil'e parol'i tiom long'a'distanc'e, do la Sorĉ'ist'o dir'is al la Vitr'a Kat'o: “Ir'u al la insul'o kaj dir'u al ni'a'j amik'o'j ke ili est'u pacienc'a'j, ĉar ni ven'is sav'i ili'n. Ni ebl'e bezon'os iom da temp'o por liber'ig'i ili'n, ĉar la Magi'o de la Insul'o est'as nov'a por mi kaj mi dev'os eksperiment'i. Sed dir'u al ili ke mi rapid'os laŭ'ebl'e plej rapid'e.”
Do la Vitr'a Kat'o marŝ'is trans la river'o'n sub la akv'o por dir'i al Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo ke ili ne mal'trankvil'u, kaj la Sorĉ'ist'o tuj mal'ferm'is si'a'n nigr'a'n valiz'o'n kaj komenc'is far'i si'a'j'n prepar'o'j'n.
Kaj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo prov'is mov'i si'a'j'n pied'o'j'n sed mal'sukces'is.
“Ne!” ili kri'is respond'e.
La Sorĉ'ist'o frot'is si'a'n kalv'a'n kap'o'n pens'em'e kaj post'e pren'is kelk'a'j'n ali'a'j'n magi'il'o'j'n el la valiz'o.
Unu'e li met'is mal'grand'a'n nigr'a'n pilk'et'o'n en arĝent'a'n pistol'o'n kaj paf'is ĝi'n cel'e la Magi'a'n Insul'o'n.
La pilk'et'o eksplod'is tuj super la kap'o de Trot kaj dis'send'is mil fajr'er'o'j'n sur la knab'in'et'o'n.
“Ho!” dir'is la Sorĉ'ist'o, “mi supoz'as ke tio liber'ig'os ŝi'n.”
Sed la pied'o'j de Trot ankoraŭ radik'is en la ter'o de la Magi'a Ter'o, kaj la ĉagren'it'a Sorĉ'ist'o dev'is prov'i i'o'n ali'a'n.
Dum preskaŭ hor'o li streb'eg'is, uz'ant'e preskaŭ ĉiu'n magi'il'o'n en si'a nigr'a valiz'o, kaj ankoraŭ Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot ne est'is sav'it'a'j.
“Ve!” kri'is Doroteo, “mi tim'as ke ni ja dev'os pet'i help'o'n de Glinda.”
Pro tio la Sorĉ'ist'o ruĝ'iĝ'is, ĉar li hont'is pens'i ke li'a magi'o ne est'as sufiĉ'a por super'i tiu'n de la Magi'a Insul'o.
“Mi ankoraŭ ne ced'os, Doroteo,” li dir'is, “ĉar mi sci'as mult'o'n de la sorĉ'art'o kiu'n mi ankoraŭ ne prov'is. Mi ne sci'as kiu magi'ist'o sorĉ'is ĉi tiu'n insul'et'o'n, nek kia'j est'is li'a'j pov'o'j, sed mi ja sci'as ke mi pov'as nul'ig'i kia'n ajn sorĉ'o'n kon'at'a'n de la ordinar'a'j sorĉ'ist'in'o'j kaj magi'ist'o'j kiu'j iam loĝ'is en la Land'o Oz. Est'as kiel mal'ŝlos'i pord'o'n; oni nur bezon'as trov'i la ĝust'a'n ŝlos'il'o'n.”
“Sed supoz'u ke vi ne hav'as la ĝust'a'n ŝlos'il'o'n kun vi,” sugest'is Doroteo, “kio'n far'i do?”
“Tiu'okaz'e ni dev'os far'i la ŝlos'il'o'n,” li respond'is.
La Vitr'a Kat'o nun re'ven'is al ili'a flank'o de la river'o, marŝ'ant'e sub la akv'o, kaj dir'is al la Sorĉ'ist'o: “Ili ek'tim'as tie sur la insul'o ĉar ili ambaŭ mal'grand'iĝ'as iom post iom ĉiu'minut'e. Ĝust'e nun, kiam mi for'ir'is de ili, kaj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo est'is proksim'um'e du'on'e grand'a'j kiel normal'e.”
“Mi kred'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o kontempl'e, “ke est'os plej bon'e ke mi ir'u al la bord'o de la insul'o, kie mi pov'os parol'i al ili kaj labor'i pli sukces'e. Kiel Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo ir'is al la insul'o?”
“Sur flos'o,” respond'is la Vitr'a Kat'o. “Ĝi est'as tie nun, sur la bord'o.”
“Mi supoz'as ke vi ne est'as sufiĉ'e fort'a por tir'i la flos'o'n al ĉi tiu flank'o, ĉu?”
“Prav'e; mi ne pov'us mov'i ĝi'n eĉ centi'metr'o'n,” dir'is la Kat'o.
“Mi prov'os tir'i ĝi'n al vi,” si'n propon'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o. “Mi eg'e tim'as ke la Magi'a Insul'o kapt'os ankaŭ mi'n, sed mi prov'os ating'i la flos'o'n kaj tir'i ĝi'n al ĉi tiu flank'o por vi.”
“Dank'o'n, amik'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o.
Do la Leon'o ĵet'is si'n en la river'o'n kaj naĝ'is per fort'a'j krur'mov'o'j trans la akv'o'n al kie la flos'o est'is sur la bord'o de la insul'o. Met'int'e unu pied'o'n sur la flos'o'n, li turn'is si'n kaj ek'naĝ'is per si'a'j ali'a'j tri krur'o'j kaj tiom fort'a est'is la grand'a best'o ke li sukces'is tren'i la flos'o'n de la bord'o kaj puŝ'i ĝi'n mal'rapid'e al kie star'as la Sorĉ'ist'o sur la bord'o de la river'o.
“Bon'e!” kri'is la vir'et'o, al kiu tio mult'e plaĉ'is.
“Ĉu mi rajt'os trans'ir'i kun vi?” demand'is Doroteo.
La Sorĉ'ist'o hezit'is.
“Se vi zorg'os ne for'ir'i de la flos'o kaj ne paŝ'i sur la insul'o'n, est'os por vi neni'a danĝer'o,” li decid'is. Do la Sorĉ'ist'o ordon'is al la Mal'sat'a Tigr'o kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o ke ili gard'u la kaĝ'o'n da simi'o'j ĝis li re'ven'os, kaj post'e li kaj Doroteo sur'ir'is la flos'o'n. La rem'il'o kiu'n far'is Kap’tan'o Vilĉjo ankoraŭ est'is sur ĝi do la mal'grand'a Sorĉ'ist'o rem'is la mal'lert'a'n flos'o'n trans la akv'o'n kaj sur la bord'o'n de la Magi'a Insul'o laŭ'ebl'e plej proksim'e al la lok'o kie radik'iĝ'is Kap’tan'o Vilĉjo kaj Trot.
Doroteon ŝok'is vid'i kiel mal'grand'a'j jam far'iĝ'is la kapt'it'o'j, kaj Trot dir'is al si'a'j amik'o'j: “Se vi ne pov'os baldaŭ sav'i ni'n, ni apenaŭ plu ekzist'os.”
“Est'u pacienc'a, kar'a,” konsil'is la Sorĉ'ist'o, kaj li pren'is la hak'il'et'o'n el si'a nigr'a valiz'o.
“Kio'n vi far'os per tio?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo.
“Ĝi est'as magi'a hak'il'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o, “kaj kiam mi ordon'os ke ĝi hak'u, ĝi for'hak'os la radik'o'j'n de vi'a'j pied'o'j kaj vi pov'os kur'i al la flos'o antaŭ ol ili re'kresk'os.”
“Ne!” kri'is la alarm'it'a vel'ist'o. “Ne far'u tio'n. Tiu'j radik'o'j est'as ĉiu'j karn'a'j, kaj ni'a'j korp'o'j nutr'as ili'n dum ili kresk'as en la ter'o'n.”
“For'tranĉ'i la radik'o'j'n,” dir'is Trot, “simil'us for'tranĉ'i la fingr'o'j'n de ni'a'j man'o'j kaj pied'o'j.”
La Sorĉ'ist'o re'met'is la hak'il'et'o'n en la nigr'a'n valiz'o'n kaj el'pren'is arĝent'a'n pinĉ'il'o'n.
“Kresk'u—kresk'u—kresk'u!” li dir'is al la pinĉ'il'o, kaj tuj ĝi kresk'is kaj etend'iĝ'is ĝis ĝi ating'is de la flos'o al la kapt'it'o'j.
“Kio'n vi far'os nun?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo, tim'e rigard'ant'e la pinĉ'il'o'n.
“Ĉi tiu magi'a instrument'o el'tir'os vi'n, kun la radik'o'j, kaj met'os vi'n sur ĉi tiu'n flos'o'n,” deklar'is la Sorĉ'ist'o.
“Ne far'u!” pled'is la vel'ist'o, trem'ant'e. “Tio eg'e dolor'ig'us ni'n.”
“El'tir'i ni'n kun la radik'o'j est'us sam'e kiel el'tir'i dent'o'j'n,” klar'ig'is Trot.
“Mal'grand'iĝ'u!” dir'is la Sorĉ'ist'o al la pinĉ'il'o, kaj tuj ĝi mal'grand'iĝ'is kaj li ĵet'is ĝi'n en la nigr'a'n valiz'o'n.
“Mi kred'as, amik'o'j, ke ni fin'iĝ'is, ĉi'foj'e,” koment'is Kap’tan'o Vilĉjo, kun mal'gaj'a ĝem'o.
“Bon'vol'u dir'i al Ozma, Doroteo,” dir'is Trot, “ke ni kapt'iĝ'is pen'ant'e akir'i bel'a'n nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n por ŝi. Tiam ŝi pardon'os ni'n. La Magi'a Flor'o est'as bel'a kaj mir'ind'a, sed ĝi est'as nur log'il'o por kapt'i oni'n sur ĉi tiu terur'a insul'o kaj post'e detru'i oni'n. Vi hav'os plezur'ig'a'n nask'iĝ'tag'a'n fest'o'n sen ni, mi est'as cert'a, kaj mi esper'as, Doroteo, ke neni'u el vi en la Smerald'a Urb'o forges'os mi'n—aŭ kar'a'n mal'jun'a'n Kap’tan'o'n Vilĉjon.”
Doroteo mult'e mal'feliĉ'is kaj nur mal'facil'e for'ten'is larm'o'j'n de si'a'j okul'o'j.
“Ĉu vi neni'o'n ali'a'n pov'as far'i, Sorĉ'ist'o?” ŝi demand'is al la vir'et'o.
“Mi ne pov'as i'o'n ali'a'n el'pens'i nun,” li respond'is mal'gaj'e. “Sed mi intenc'as pri'pens'ad'i dum—dum—nu, dum pri'pens'ad'o plu valor'os.”
Ili ĉiu'j silent'is dum kelk'a temp'o. Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o sid'ad'is pens'ant'e sur la flos'o, kaj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo sid'ad'is pens'ant'e sur la agarik'o'j kaj mal'grand'iĝ'ant'e pli kaj pli.
Subit'e Doroteo dir'is: “Sorĉ'ist'o, mi el'pens'is i'o'n!”
“Kio'n vi el'pens'is?” li demand'is, rigard'ant'e la knab- in'et'o'n interes'at'e.
“Ĉu vi pov'as memor'i la Magi'a'n Vort'o'n kiu trans- form'as?” ŝi demand'is.
“Kompren'ebl'e,” dir'is li.
“Do vi pov'as trans'form'i Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon en bird'o'j'n aŭ burd'o'j'n, kaj ili pov'os for'flug'i al la ali'a bord'o. Kiam ili est'os tie, vi pov'os re'trans'form'i ili'n en ili'a'j'n normal'a'j'n form'o'j'n!”
“Ĉu vi pov'as far'i tio'n, Sorĉ'ist'o?” demand'is Kap’tan'o Vilĉjo, fervor'e.
“Mi kred'as ke jes.”
“Kun la radik'o'j?” demand'is Trot.
“Nu, la radik'o'j nun est'as part'o de vi, kaj se vi trans'form'iĝ'us en burd'o'n vi'a tut'o trans'form'iĝ'us, kompren'ebl'e, kaj vi liber'iĝ'us de ĉi tiu terur'a insul'o.”
“Bon'e, far'u tio'n!” kri'is la vel'ist'o.
Do la Sorĉ'ist'o dir'is mal'rapid'e kaj klar'e: “Mi vol'as ke Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo iĝ'u burd'o'j—P y r z q x g l !”
“Hur'a!” kri'is Doroteo ĝoj'e; “ili sav'iĝ'is!”
“Mi kred'as ke jes,” konsent'is la Sorĉ'ist'o, egal'ĝoj'e.
La abel'o'j ŝveb'is super la flos'o dum moment'o kaj post'e flug'is trans la river'o'n al kie atend'is la Leon'o kaj la Tigr'o. La Sorĉ'ist'o pren'is la rem'il'o'n kaj trans'rem'is la flos'o'n laŭ'ebl'e plej rapid'e. Kiam ĝi ating'is la river'bord'o'n, kaj Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o salt'is sur la bord'o'n kaj la vir'et'o demand'is fervor'e: “Kie est'as la abel'o'j?”
“La abel'o'j?” demand'is la Leon'o, kiu du'on'e dorm'is kaj ne sci'is kio okaz'is sur la Magi'a Insul'o.
“Jes; est'is du.”
“Du abel'o'j?” dir'is la Mal'sat'a Tigr'o, osced'ant'e.
“Nu, mi manĝ'is unu kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o manĝ'is la ali'a'n.”
“Ve!” kri'is Doroteo, mult'e ŝok'it'e.
“Est'is mal'mult'a lunĉ'o,” koment'is la Tigr'o, “sed ni pov'is trov'i nur la abel'o'j'n.”
“Aĉ'e!” plor'eg'is Doroteo, tord'ant'e si'a'j'n man'o'j'n pro mal'esper'o. “Vi manĝ'is Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon.”
Sed ĝust'e tiam ŝi aŭd'is zum'ad'o'n super si'a kap'o kaj du abel'o'j sid'iĝ'is sur ŝi'a'n ŝultr'o'n.
“Jen ni,” dir'is mal'grand'a voĉ'o en ŝi'a'n orel'o'n. “Mi est'as Trot, Doroteo.”
“Kaj mi est'as Kap’tan'o Vilĉjo,” dir'is la ali'a abel'o.
Doroteo preskaŭ sven'is pro sen'ŝarĝ'iĝ'o, kaj la Sorĉ'ist'o, kiu est'is proksim'a kaj aŭd'is la voĉ'et'o'j'n, ek'rid'is kaj dir'is: “Vi ne est'as la sol'a'j du abel'o'j en la arb'ar'o, ŝajn'e, sed mi konsil'as ke vi for'ten'u vi'n de la Leon'o kaj la Tigr'o ĝis vi re'hav'os vi'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n.”
“Far'u tio'n nun, Sorĉ'ist'o!” konsil'is Doroteo. “Ili est'as tiel mal'grand'a'j ke ne ebl'as sci'i kio pov'os okaz'i al ili.”
Do la Sorĉ'ist'o far'is ordon'o'n kaj prononc'is la Magi'a'n Vort'o'n, kaj tuj Trot kaj Kap’tan'o Vilĉjo star'is apud ili en form'o natur'a kiel antaŭ la terur'a'j aventur'o'j. Ĉar ili ne plu est'is mal'grand'dimensi'a'j, ĉar la Sorĉ'ist'o trans'form'is ili'n el burd'a form'o en la form'o'j'n kaj dimensi'o'j'n kiu'j'n la natur'o unu'e don'is al ili. La mal'bel'a'j radik'o'j sur ili'a'j pied'o'j mal'aper'is pro la trans'form'o.
Dum Doroteo ĉirkaŭ'brak'um'is Trot'o'n, kaj Trot ne'laŭt'e plor'ad'is ĉar ŝi est'is tiom feliĉ'a, la Sorĉ'ist'o man'prem'is kun Kap’tan'o Vilĉjo kaj gratul'is li'n pro li'a eskap'o. La mal'jun'a vel'ist'o tiom plezur'iĝ'is ke li ankaŭ man'prem'is kun la Leon'o kaj de'pren'is si'a'n ĉapel'o'n kaj ĝentil'e riverenc'is antaŭ la kaĝ'o de simi'o'j.
Tiam Kap’tan'o Vilĉjo far'is i'o'n kurioz'a'n. Li ir'is al grand'a arb'o kaj, el'pren'int'e si'a'n tranĉ'il'o'n, de'tranĉ'is grand'a'n larĝ'a'n pec'o'n de dik'a ŝel'o. Post tio li sid'iĝ'is sur la ter'o kaj el'pren'int'e volv'aĵ'o'n de fortik'a ŝnur'o el si'a poŝ'o—kiu ŝajn'e est'is plen'a de ĉi'a'j aĵ'o'j—li lig'is la plat'a'n ŝel'pec'o'n al la mal'supr'o de si'a bon'a pied'o, super la led'a pland'um'o.
“Por kio est'as tio?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Mi mal'am'as venk'iĝ'i,” respond'is la vel'ist'o; “do mi re'ir'os al tiu insul'o.”
“Kaj re'far'iĝ'os sorĉ'it'a?” kri'is Trot, evident'e mal- aprob'e.
“Ne; ĉi'foj'e mi evit'os la magi'o'n de la insul'o. Mi rimark'is ke mi'a lign'a krur'o ne fiks'iĝ'is, nek en'radik- iĝ'is, nek la vitr'a'j pied'o'j de la Vitr'a Kat'o. Nur i'o'n el viand'o—kia hom'o kaj best'o'j—la magi'o pov'as ten'i kaj radik'ig'i en la ter'o'n. Ni'a'j ŝu'o'j est'as led'a'j, kaj led'o est'as el best'a haŭt'o. Ni'a'j ŝtrump'o'j est'as lan'a'j, kaj lan'o est'as de la dors'o de ŝaf'o. Do, kiam ni marŝ'is sur la Magi'a Insul'o, ni'a'j pied'o'j en'radik'iĝ'is tie kaj fiks'is ni'n tie. Sed ne mi'a lign'a krur'o. Do nun mi met'os lign'a'n mal'supr'o'n sur mi'a'n ali'a'n pied'o'n kaj la magi'o ne pov'os halt'ig'i mi'n.”
“Sed kial vi vol'as re'ir'i al la insul'o?” demand'is Doroteo.
“Ĉu vi ne vid'is la Magi'a'n Flor'o'n en la or'a flor'pot'o?”
“Kompren'ebl'e mi vid'is ĝi'n, kaj ĝi est'as bel'a kaj mir'ind'a.”
“Nu, Trot kaj mi ek'vetur'is cel'ant'e akir'i la magi'a'n plant'o'n kiel donac'o'n por Ozma je ŝi'a nask'iĝ'tag'o, kaj mi intenc'as pren'i ĝi'n kaj re'port'i ĝi'n kun ni al la Smerald'a Urb'o.”
“Est'us bon'eg'e,” kri'is Trot fervor'e, “se vi kred'as ke vi pov'os sukces'i, kaj ke est'us sen'danĝer'e prov'i!”
“Mi est'as plej'part'e cert'a ke est'os sen'danĝer'e, pro mi'a re'aranĝ'o de mi'a pied'o,” dir'is la vel'ist'o, “kaj se ial mi kapt'iĝ'us, mi s’poz'as ke la Sorĉ'ist'o pov'us de'nov'e sav'i mi'n.”
“Mi supoz'as ke jes,” konsent'is la Sorĉ'ist'o. “Nu, do, se vi vol'as prov'i, Kap’tan'o Vilĉjo, do prov'u kaj ni apud'e star'os por observ'i kio okaz'os.”
Do la vel'ist'o de'nov'e sur'ir'is la flos'o'n kaj rem'is al la Magi'a Insul'o, al'ter'iĝ'ant'e laŭ'ebl'e plej proksim'e al la or'a flor'pot'o. Ili rigard'is li'n marŝ'i trans la ter'o'n, met'i ambaŭ brak'o'j'n ĉirkaŭ la flor'pot'o'n kaj lev'i ĝi'n facil'e de ĝi'a lok'o. Post tio li port'is ĝi'n al la flos'o kaj mal'lev'is ĝi'n tre zorg'e. La port'o ŝajn'e neniel ĝen'is la flor'o'n, ĉar sur ĝi kresk'is dafodil'o'j kiam Kap’tan'o Vilĉjo pren'is ĝi'n kaj dum'voj'e al la flos'o kresk'is tulip'o'j kaj gladiol'o'j.
Dum la vel'ist'o rem'is trans la river'o'n al kie atend'as li'n li'a'j amik'o'j, sep divers'a'j speci'o'j de flor'o'j aper'is si'n'sekv'e sur la plant'o.
“Mi supoz'as ke la Magi'ist'o kiu met'is ĝi'n sur la insul'o'n ne opini'is ke iu pov'os for'port'i ĝi'n,” dir'is Doroteo.
“Li supoz'is ke nur hom'o'j vol'os la plant'o'n, kaj ĉiu hom'o kiu sur'ir'os la insul'o'n por pren'i ĝi'n kapt'iĝ'os pro la sorĉ'o,” al'don'is la Sorĉ'ist'o.
“Post nun,” koment'is Trot, “neni'u vol'os ir'i sur la insul'o'n, do ĝi ne plu kapt'os.”
“Nu,” kri'et'is Kap’tan'o Vilĉjo, triumf'e met'ant'e la Magi'a'n Plant'o'n sur la river'bord'o'n, “se Ozma ricev'os pli bon'a'n nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n ol tiu'n, mi vol'as sci'i kia ĝi pov'os est'i!”
“Cert'e ĝi s’prizos ŝi'n,” deklar'is Doroteo, star'ant'e plen'a de mir'o antaŭ la bel'eg'a'j flor'o'j kaj observ'ant'e ili'n ŝanĝ'iĝ'i de flav'a'j roz'o'j al viol'o'j.
“Ĝi s’prizos ĉiu'n en la Smerald'a Urb'o,” Trot asert'is gaj'e, “kaj ĝi est'os donac'o de Kap’tan'o Vilĉjo kaj mi al Ozma.”
“Mi opini'as ke ankaŭ mi rajt'os ricev'i iom da agnosk'o,” opon'is la Vitr'a Kat'o. “Mi trov'is ĝi'n kaj gvid'is vi'n al ĝi, kaj al'ven'ig'is la Sorĉ'ist'o'n por sav'i vi'n kiam vi kapt'iĝ'is.”
“Est'as ver'e,” agnosk'is Trot, “kaj mi rakont'os ĉio'n al Ozma, por ke ŝi sci'u kiom bon'e vi kondut'is.”
“Ne,” agnosk'is la vel'ist'o; “ĝi est'as ver'e mult'e'pez'a. Mi pov'us port'i ĝi'n kelk'a'n distanc'o'n, sed mi dev'us halt'i por ripoz'i ĉiu'n plur'a'n minut'o'n.”
“Ĉu ni ne pov'us met'i ĝi'n sur vi'a'n dors'o'n?” Dor'o- te'o demand'is al la Mal'kuraĝ'a Leon'o, kun amik'em'a osced'o.
“Mi akcept'as port'i ĝi'n, se vi pov'os al'lig'i ĝi'n,”
respond'is la Leon'o.
“Se ĝi de'fal'os,” dir'is Trot, “ĝi ebl'e romp'iĝ'os kaj detru'iĝ'os.”
“Mi firm'ig'os ĝi'n,” promes'is Kap’tan'o Vilĉjo. “Mi far'os plat'a'n tabul'o'n el unu el tiu'j arb'o'trunk'o'j, kaj mi lig'os la tabul'o'n al la dors'o de la leon'o, kaj met'os la flor'pot'o'n sur la tabul'o'n.” Li ek'komenc'is far'i tio'n, sed ĉar li'a sol'a il'o est'is grand'a tranĉ'il'o li'a progres'o mal'rapid'is.
Do la Sorĉ'ist'o pren'is el si'a nigr'a valiz'o mal'grand'a'n seg'il'o'n kiu bril'is kiel arĝent'o kaj dir'is al ĝi: “Seg'u, Seg'il'et'o, el vi'a kor'o, Far'u tabul'o'n por Magi'a Flor'o.”
Kaj tuj la Mal'grand'a Seg'il'o komenc'is mov'iĝ'i kaj ĝi seg'is la ŝtip'o'n tiel rapid'e ke la rigard'ant'o'j mir'is. Ĝi ŝajn'e kompren'is, ankaŭ, ĝust'e por kiu la tabl'o dev'os uz'i uz'at'a, ĉar kiam ĝi est'is fin'it'a ĝi est'is plat'a supr'e kaj kav'a mal'supr'e tiel ke ĝi preciz'e taŭg'is por la dors'o de la Leon'o.
“Pli bon'a ol ĉiz'ad'o!” kri'is Kap’tan'o Vilĉjo, admir'e.
“Ĉu ebl'e vi hav'as du tia'j'n seg'il'o'j'n, Sorĉ'ist'o?”
“Ne,” respond'is la Sorĉ'ist'o, zorg'e viŝ'ant'e la Magi'a'n Seg'il'o'n per si'a silk'a poŝ'tuk'o kaj re'met'ant'e ĝi'n en la nigr'a'n valiz'o'n. “Ĝi est'as unik'a en la mond'o; kaj se ekzist'us ali'a'j simil'a'j, ĝi ne est'us egal'e mir'ind'a.”
Ili nun lig'is la plank'o'n al la dors'o de la Leon'o, kun la plat'a flank'o supr'e, kaj Kap’tan'o Vilĉjo zorg'e met'is la Magi'a'n Flor'o'n sur la plank'o'n.
“Por mal'ebl'ig'i akcident'o'j'n,” li dir'is, “mi marŝ'os apud la Leon'o kaj ten'os la flor'pot'o'n.”
Trot kaj Doroteo ambaŭ pov'is rajd'i sur la dors'o de la Mal'sat'a Tigr'o, kaj inter si ili port'is la kaĝ'o'n de simi'o'j. Sed tiu aranĝ'o dev'ig'is la Sorĉ'ist'o'n, kiel ankaŭ la vel'ist'o'n, vetur'i sur'pied'e, kaj tial la procesi'o mov'iĝ'is mal'rapid'e kaj la Vitr'a Kat'o grumbl'is ĉar tiom da temp'o neces'os por ating'i la Smerald'a'n Urb'o'n.
La Kat'o est'is amar'humor'a kaj grumbl'em'a, unu'e, sed antaŭ ol ili long'e vetur'is, la kristal'a best'o trov'is bel'a'n amuz'o'n. La long'a'j vost'o'j de la simi'o'j konstant'e etend'iĝ'is tra la stang'o'j'n de la kaĝ'o, kaj kiam tio okaz'is, la Vitr'a Kat'o kaŝ'e pren'is la vost'o'j'n per si'a'j pied'o'j kaj tir'is ili'n. Tio kri'ig'is la simi'o'j'n, kaj ili'a'j kri'o'j mult'eg'e plaĉ'is al la Vitr'a Kat'o. Trot kaj Doroteo prov'is ĉes'ig'i tiu'n fi'amuz'o'n, sed kiam ili ne observ'is la Kat'o de'nov'e tir'is la vost'o'j'n, kaj la best'o est'is tiom kaŝ'em'a kaj rapid'a ke la simi'o'j mal'oft'e eskap'is. Ili koler'e riproĉ'is la Kat'o'n kaj sku'is la stang'o'j'n de la kaĝ'o, sed ili ne pov'is el'ir'i kaj la Kat'o nur mok'is ili'n.
Post kiam la grup'o el'ir'is la arb'ar'o'n kaj est'is sur la eben'aĵ'o'j de la Manĝtula Land'o, nokt'iĝ'is, kaj ili dev'is kamp'ad'i dum la nokt'o elekt'int'e bel'a'n lok'o'n apud river'et'o. Per si'a magi'o la Sorĉ'ist'o kre'is tri tend'o'j'n, star'ig'it'a'j'n laŭ'ord'e sur la herb'o kaj bel'e mebl'it'a'j'n per ĉio bezon'a por la komfort'o de li'a'j kamarad'o'j. La mez'a tend'o est'is por Doroteo kaj Trot, kaj en si ten'is du komfort'a'j'n blank'a'j'n lit'o'j'n kaj du seĝ'o'j'n. Ali'a tend'o, ankaŭ kun lit'o'j kaj seĝ'o'j, est'is por la Sorĉ'ist'o kaj Kap’tan'o Vilĉjo, kaj la tri'a tend'o est'is por la Mal'sat'a Tigr'o, la Mal'kuraĝ'a Leon'o, la kaĝ'o de Simi'o'j kaj la Vitr'a Kat'o. Ekster la tend'o'j la Sorĉ'ist'o est'ig'is fajr'o'n kaj met'is super ĝi'n magi'a'n pot'o'n el kiu li baldaŭ ĉerp'is ĉi'a'j'n bon'gust'aĵ'o'j'n por manĝ'o, fum'e varm'eg'a'j'n.
Manĝ'int'e kaj inter'parol'int'e dum kelk'a temp'o sub la scintil'a'j stel'o'j, ili ĉiu'j en'lit'iĝ'is kaj la hom'o'j baldaŭ ek'dorm'is. La Leon'o kaj la Tigr'o jam preskaŭ en'dorm'iĝ'is, ankaŭ, kiam ili'n vigl'ig'is kri'o'j de la simi'o'j, ĉar la Vitr'a Kat'o de'nov'e tir'ad'is ili'a'j'n vost'o'j'n.
Ĝen'at'e de la bru'eg'o, la Mal'sat'a Tigr'o kri'is: “Ĉes'ig'u la bru'aĉ'o'n!” kaj vid'int'e la Vitr'a'n Kat'o'n, li lev'is si'a'n grand'a'n pied'o'n por bat'i la best'o'n. La kat'o sufiĉ'e rapid'is por evit'i la bat'o'n, sed la ung'o'j de la Mal'sat'a Tigr'o frot'is la kaĝ'o'n de la simi'o'j kaj fleks'is du el la stang'o'j.
Post tio la Tigr'o re'kuŝ'iĝ'is por dorm'o, sed la simi'o'j baldaŭ trov'is ke la fleks'iĝ'o de la stang'o'j ebl'ig'is ke ili tra'prem'u si'n. Tamen ili ne el'ir'is el la kaĝ'o, sed kun- flustr'int'e ili el'etend'is si'a'j'n vost'o'j'n kaj ĉio est'is kviet'a.
Baldaŭ la Vitr'a Kat'o kaŝ'e proksim'iĝ'is de'nov'e al ili'a kaĝ'o kaj ek'tir'is vost'o'n. Tuj la simi'o'j salt'is tra la stang'o'j'n, unu post ali'a, kaj kvankam ili est'is mal'grand'a'j la tut'a dek'du'o da ili ĉirkaŭ'is la Vitr'a'n Kat'o'n kaj kroĉ'is si'n al ŝi'a'j ung'o'j kaj vost'o kaj orel'o'j kaj kapt'is ŝi'n. Post tio ili dev'ig'is ŝi'n ir'i el la tend'o kaj mal'supr'e'n al la bord'o'j de la river'et'o. La simi'o'j jam rimark'is ke tiu'j'n bord'o'j'n kovr'is dik'a ŝlim'a kot'o mal'hel'blu'a, kaj kiam ili pren'is la Kat'o'n al la river'et'o, ili ŝmir'is tiu'n kot'o'n sur la tut'a'n vitr'a'n korp'o'n de la kat'o, plen'ig'ant'e per ĝi la orel'o'j'n kaj okul'o'j'n de la best'o, tiel ke ŝi nek pov'is vid'i nek aŭd'i. Ŝi ne plu est'is tra'vid'ebl'a kaj tiom dik'a est'is la kot'o sur ŝi ke neni'u pov'is vid'i ŝi'a'n pal'ruĝ'a'n cerb'o'n aŭ ŝi'a'n rubi'a'n kor'o'n.
Tia'stat'a ili re'gvid'is la kanjon al la tend'o kaj post'e ili re'en'ir'is si'a'n kaĝ'o'n.
Maten'e la kot'o jam rigid'iĝ'is sur la Vitr'a Kat'o kaj ĝi est'is mal'hel'blu'a ĉie. Doroteo kaj Trot alarm'iĝ'is, sed la Sorĉ'ist'o sku'is si'a'n kap'o'n kaj dir'is ke la Vitr'a Kat'o merit'is tio'n pro si'a incit'ad'o al la simi'o'j.
Kap’tan'o Vilĉjo, per si'a'j fort'a'j man'o'j, baldaŭ re'ĝust'ig'is la or'a'j'n drat'o'j'n de la kaĝ'o de la simi'o'j kaj post tio li demand'is al la Sorĉ'ist'o ĉu li lav'u la Vitr'a'n Kat'o'n en la akv'o de la river'et'o.
“Ankoraŭ ne,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “La Kat'o merit'as pun'o'n, do mi plan'as las'i tiu'n blu'a'n kot'o'n— kiu glu'iĝ'is al ŝi kvazaŭ farb'o—sur ŝi'a korp'o ĝis ŝi ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n. La mal'saĝ'a best'o est'as tiel vant'a ke ŝi mult'e hont'os kiam la hom'o'j de Oz vid'os ŝi'n tia'stat'a, kaj ebl'e ŝi en'kor'ig'os la lecion'o'n kaj de nun ne plu ĝen'os la simi'o'j'n.”
Tamen la Vitr'a Kat'o nek pov'is vid'i nek aŭd'i, kaj por ne bezon'i port'i ŝi'n dum'voj'e la Sorĉ'ist'o el'pik'is la kot'o'n el ŝi'a'j okul'o'j kaj orel'o'j kaj Doroteo mal'sek'ig'is si'a'n poŝ'tuk'o'n kaj lav'is kaj la okul'o'j'n kaj la orel'o'j'n tiel ke ili est'iĝ'is pur'a'j.
Tuj kiam ŝi pov'is parol'i la Vitr'a Kat'o demand'is indign'e: “Ĉu vi pun'os tiu'j'n simi'o'j'n pro ili'a fi'petol'ad'o kontraŭ mi?”
“Ne,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Vi fi'petol'is tir'ant'e ili'a'j'n vost'o'j'n, do ĉi tio est'as ili'a respond'o, kaj mi ĝoj'as ĉar la simi'o'j venĝ'is si'n.”
Li ne permes'is al la Vitr'a Kat'o proksim'iĝ'i al la akv'o por lav'i si'n, kaj li dev'ig'is ŝi'n sekv'i kiam ili re'komenc'is la vetur'o'n cel'e la Smerald'a'n Urb'o'n.
“Jen nur part'o de vi'a pun'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, sever'e. “Ozma mok'os vi'n, kiam ni ating'os ŝi'a'n palac'o'n, kaj ankaŭ la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj Tiktoko, kaj la Vil'ul'o, kaj Buton- Bril'o, kaj la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj—”
“Kaj la Pal'ruĝ'a Kat'id'o,” al'don'is Doroteo.
Tiu sugest'o dolor'ig'is la Vitr'a'n Kat'o'n pli ol ĉio ali'a. La Pal'ruĝ'a Kat'id'o ĉiam kverel'is kun la Vitr'a Kat'o kaj insist'is ke karn'o est'as pli bon'a ol vitr'o, kaj la Vitr'a Kat'o mok'is la Pal'ruĝ'a'n Kat'id'o'n, ĉar ĝi ne hav'is pal'ruĝ'a'n cerb'o'n. Sed la pal'ruĝ'a cerb'o est'is tut'e kovr'it'a de blu'a kot'o, ĝust'e nun, kaj se la Pal'ruĝ'a Kat'id'o vid'us la Vitr'a'n Kat'o'n tia'stat'a, est'us eg'e hont'ig'e.
Dum plur'a'j hor'o'j la Vitr'a Kat'o marŝ'ad'is tre humil'e, sed ĉirkaŭ la tag'mez'o ĝi kapt'is oportun'o'n kiam neni'u atent'is kaj for'kur'is tra la alt'a herb'o. Ĝi memor'is ke est'as lag'et'o de pur'a akv'o proksim'a, kaj al tiu lag'o la Kat'o kur'is laŭ'ebl'e plej rapid'e.
La ali'a'j ne rimark'is ŝi'a'n for'est'o'n antaŭ ol ili halt'is por lunĉ'i, kaj tiam est'is tro mal'fru'e serĉ'i ŝi'n.
“Mi s’poz'as ke ŝi ir'is i'e'n por lav'i si'n,” dir'is Doroteo.
“Ne grav'as,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Ebl'e la vitr'a best'o jam sufiĉ'e pun'iĝ'is, kaj ni ne forges'u ke ŝi sav'is kaj Trot'o'n kaj Kap’tan'o'n Vilĉjon.”
“Jam gvid'int'e ili'n sur sorĉ'it'a'n insul'o'n,” al'don'is Doroteo. “Sed mi konsent'as kun vi, ke la Vitr'a Kat'o jam est'as sufiĉ'e pun'it'a, kaj ebl'e ŝi ne vol'os plu tir'i la vost'o'j'n de la simi'o'j.”
La Vitr'a Kat'o ne re'an'iĝ'is al la grup'o de vetur'ant'o'j. Ŝi plu koler'is, kaj krom'e ili tro mal'rapid'e mov'iĝ'is laŭ ŝi'a opini'o. Kiam ili al'ven'is ĉe la Reĝ'a Palac'o, unu el la unu'a'j vid'aĵ'o'j est'is la Vitr'a Kat'o volv'iĝ'int'a sur benk'o sam'e bril'a kaj pur'a kaj tra'vid'ebl'a kiel normal'e. Sed ŝi ŝajn'ig'is ne vid'i ili'n, kaj ili pas'is ŝi'n sen koment'o.
Ŝancel'insekt'o P. E. pet'as ŝi'n pun'i kelk'a'j'n student'o'j'n de la Reĝ'a Atlet'a Kolegi'o, de kiu li est'as la Estr'o.
Tiu Kolegi'o situ'as en la Manĝtula Land'o, sed ne tre distanc'e for de la Smerald'a Urb'o. Por ebl'ig'i ke la student'o'j dediĉ'u si'a'n tut'a'n temp'o'n al atlet'a ekzerc'ad'o, kia boat'ad'o, futbal'o, k.s., Profesor'o Ŝancel'insekt'o invent'is ar'o'n da Lern'o'pilol'o'j.
Unu tia pilol'o, manĝ'it'e de student'o post la maten- manĝ'o, tuj ebl'ig'is ke li kompren'u aritmetik'o'n aŭ algebr'o'n aŭ iu'n ali'a'n branĉ'o'n matematik'a'n. Ali'a pilol'o manĝ'it'a post la lunĉ'o don'is al student'o plen'a'n sci'o'n pri geografi'o. Ali'a pilol'o ebl'ig'is ke la manĝ'int'o liter'um'u la plej mal'facil'a'j'n vort'o'j'n, kaj ankoraŭ ali'a ebl'ig'is ke li bel'e far'u si'a'j'n skrib'liter'o'j'n. Est'is pilol'o'j por histori'o, mekanik'o, kuir'ad'o en la hejm'o kaj agronomi'o, kaj ne grav'is ĉu la knab'o aŭ knab'in'o est'is stult'a aŭ lert'a, ĉar la pilol'o'j instru'is al ili ĉio'n dum palpebr'um'et'o.
Tiu metod'o, patent'it'a en la Land'o Oz de Profesor'o Ŝancel'insekt'o, ŝpar'as paper'o'n kaj libr'o'j'n, kaj ankaŭ la ted'a'j'n hor'o'j'n dediĉ'at'a'j'n al stud'o en kelk'a'j ni'a'j mal'pli favor'at'a'j lern'ej'o'j, kaj ankaŭ permes'as ke la student'o'j dediĉ'u si'a'n tut'a'n temp'o'n al konkur'kur'ad'o, basbal'o, tenis'o kaj ali'a'j vir'a'j kaj vir'in'a'j sport'o'j, kiu'j'n mult'e ĝen'as stud'ad'o en tiu'j Templ'o'j de Lern'ad'o kie Lern'pilol'o'j est'as ne'kon'at'a'j.
Sed hazard'e Profesor'o Ŝancel'insekt'o (kiu tiom invent'is ke tio far'iĝ'is kutim'o) sen'pri'pens'e invent'is Komplet'manĝ'a'n Pilol'o'n, kiu est'is ne pli grand'a ol vi'a plej mal'grand'a fingr'ung'o tamen en'hav'is, en kondens'it'a form'o, la egal'o'n de bovl'o da sup'o, porci'o'n da frit'it'a fiŝ'o, rost'aĵ'o'n, salat'o'n kaj desert'o'n, kio don'is nutr'o'n egal'a'n al tiu de komplet'a manĝ'o.
La Profesor'o tiom fier'is pro tiu'j Komplet'manĝ'a'j Pilol'o'j ke li komenc'is don'i ili'n al la student'o'j en la kolegi'o anstataŭ normal'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, sed la knab'o'j kaj knab'in'o'j opon'is ĉar ili vol'is manĝ'o'n kies gust'o'n ili pov'as ĝu'i. Tut'e ne est'as ĝu'ig'e en'glut'i pilol'o'n, kun glas'o da akv'o, kaj nom'i tio'n ĉef'manĝ'o; do ili rifuz'is manĝ'i la Komplet'manĝ'a'j'n Pilol'o'j'n. Profesor'o Ŝancel'insekt'o insist'is, kaj rezult'e la Plej'supr'a Klas'o kapt'is la erudici'a'n Profesor'o'n unu tag'o'n kaj ĵet'is li'n en la river'o'n—plen'e vest'it'a'n. Ĉiu sci'as ke ŝancel- insekt'o ne sci'pov'as naĝ'i, do la invent'int'o de la mir'ind'a'j Komplet'manĝ'a'j Pilol'o'j kuŝ'is sen'help'e sur la fund'o de la river'o dum tri tag'o'j antaŭ ol fiŝ'kapt'ist'o kapt'is unu el li'a'j krur'o'j per fiŝ'hok'o kaj el'tir'is li'n sur la bord'o'n.
La erudici'a Profesor'o natur'e indign'is pro tia trakt'iĝ'o, do li ven'ig'is la tut'a'n Super'a'n Klas'o'n al la Smerald'a Urb'o kaj pet'is ke Ozma de Oz pun'u ili'n pro la ribel'o.
Mi supoz'as ke la knab'in'a Reg'ant'o ne est'is tre sever'a kontraŭ la ribel'ant'a'j knab'o'j kaj knab'in'o'j, ĉar ŝi mem jam rifuz'is manĝ'i la Komplet'manĝ'a'j'n Pilol'o'j'n anstataŭ manĝ'aĵ'o'j'n, sed dum ŝi aŭskult'ad'is la interes'a'n pled'o'n en si'a Tron'ĉambr'o, Kap’tan'o Vilĉjo sukces'is port'i la or'a'n flor'pot'o'n en kiu est'is la Magi'a Flor'o en la ĉambr'o'n de Trot sen vid'iĝ'i de iu escept'e de Ĵele'a Konfit'aĵ, la ĉef'a Honor'serv'ist'in'o de Ozma, kaj Ĵele'a promes'is ne inform'i.
Ankaŭ la Sorĉ'ist'o pov'is port'i la kaĝ'o'n da simi'o'j en unu el la plej supr'a'j tur'o'j de la palac'o, kie li hav'is propr'a'n ĉambr'o'n, al kiu ven'is neni'u ne'invit'it'e. Do Trot kaj Doroteo kaj Kap’tan'o Vilĉjo kaj la Sorĉ'ist'o ĉiu'j ĝoj'is pro la sukces'a fin'o de la aventur'o'j. La Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Leon'o ir'is al la marmor'a'j stal'o'j mal'antaŭ la Reĝ'a Palac'o, kie ili loĝ'as kiam ĉe'hejm'e, kaj ankaŭ ili kaŝ'is la sekret'o'n, kaj eĉ rifuz'is inform'i la Lign'a'n Seg'ĉeval'o'n, kaj Hanĉjon la Mul'o'n, kaj la Flav'a'n Kok'in'o'n, kaj la Pal'ruĝ'a'n Kat'id'o'n pri kie ili est'is.
Trot observ'is la Magi'a'n Flor'o'n ĉiu'tag'e kaj las'is neniu'n en si'a'n ĉambr'o'n por vid'i la bel'a'j'n flor'o'j'n escept'e de si'a'j amik'in'o'j, Betinjo Bobin kaj Doroteo.
La magi'a plant'o ŝajn'e ne perd'is magi'o'n pro si'a trans'ir'o el la insul'o, kaj Trot est'is cert'a ke Ozma laŭd'os ĝi'n kiel unu el si'a'j plej plaĉ'a'j trezor'o'j.
Supr'e en si'a tur'o la mal'grand'a Sorĉ'ist'o de Oz komenc'is trejn'i si'a'j'n dek du mal'grand'a'j'n simi'et'o'j'n, kaj la et'ul'o'j est'is tiel inteligent'a'j ke ili lern'is ĉiu'n ag'o'n instru'it'a'n al ili de la Sorĉ'ist'o. La Sorĉ'ist'o trakt'is ili'n tre komplez'e kaj mild'e kaj don'is al ili la manĝ'aĵ'o'j'n kiu'j'n simi'o'j plej am'as, do ili promes'is laŭ'ebl'e plej bon'e ag'i dum la grand'a event'o, la nask'iĝ'tag'o de Ozma.
Ozma, la bel'a knab'in'a Reg'ant'o de la Fe'land'o Oz, est'is ver'a fe'in'o, kaj tiel dolĉ'a kaj mild'a pri'zorg'ant'e si'a'n popol'o'n ke ŝi'n mult'e am'is ĉiu'j. Ŝi loĝ'is en la plej grandioz'a palac'o en la plej grandioz'a urb'o en la mond'o, sed tio ne mal'instig'is ŝi'n far'iĝ'i amik'in'o de la plej humil'a person'o en la regn'o. Oft'e ŝi sur'grimp'is si'a'n Lign'a'n Seg'ĉeval'o'n, kaj rajd'is al dom'o de kultiv'ist'o kaj sid'is en la kuir'ej'o konversaci'ant'e kun la bon'a edz'in'o de la kultiv'ist'o dum ŝi far'is la famili'a'n bak'ad'o'n; aŭ ŝi lud'is kun la infan'o'j kaj las'is ili'n rajd'i ŝi'a'n fam'a'n lign'a'n best'o'n; aŭ ŝi ek'halt'is en arb'ar'o por parol'i kun braĝ'ist'o kaj demand'i ĉu li est'as feliĉ'a aŭ dezir'as i'o'n por pli'kontent'ig'i si'n; aŭ ŝi instru'is al jun'ul'in'o'j kudr'i kaj plan'i bel'a'j'n rob'o'j'n, aŭ en'ir'is la butik'o'j'n kie la juvel'ist'o'j kaj meti'ist'o'j si'n okup'as kaj rigard'is ili'n labor'i, don'ant'e al ĉiu salut'o'n aŭ sun'bril'a'n rid'et'o'n.
Kaj ali'foj'e Ozma sid'is en si'a juvel'kovr'it'a tron'o, kun si'a'j elekt'it'a'j kort'eg'an'o'j ĉirkaŭ si, kaj pacienc'e aŭskult'is ĉiu'n plend'o'n al'port'it'a'n al ŝi de ŝi'a'j reg'at'o'j, streb'ant'e egal'e just'e ag'i al ĉiu'j. Sci'ant'e ke ŝi just'e decid'as, la Ozuloj neniam grumbl'is pro ŝi'a'j juĝ'o'j, sed konsent'is, se Ozma decid'is kontraŭ ili, ke ŝi prav'as kaj ili mal'prav'as.
Kiam Doroteo kaj Trot kaj Betinjo Bobin kaj Ozma est'is kun'a'j, oni supoz'us ke ili est'as ĉiu'j proksim'um'e sam'aĝ'a'j, kaj ke la fe'in'a Reg'ant'o ne est'as pli aĝ'a aŭ pli “plen'kresk'a” ol la ali'a'j tri. Ŝi rid'is kaj lud'is kun ili kiel normal'a knab'in'o, tamen ia kviet'a dign'o ĉirkaŭ'is Ozman, eĉ kiam ŝi est'is plej gaj'humor'a, kaj tio iel disting'is ŝi'n de la ali'a'j. La tri knab'in'o'j plen'e am'is ŝi'n, sed ili neniam pov'is tut'e forges'i ke Ozma est'as la Reĝ'a Reg'ant'o de la mir'ind'a fe'land'o Oz, kaj laŭ'nask'e aparten'as al potenc'a ras'o.
La palac'o de Ozma star'is en la centr'o de plezur'ig'a kaj grand'a ĝarden'o, kie grandioz'a'j arb'o'j kaj flor'ant'a'j arbust'o'j kaj statu'o'j kaj font'o'j abund'is. Oni pov'is promen'i dum hor'o'j en tiu fascin'a park'o kaj vid'i i'o'n interes'a'n ĉiu'paŝ'e. En unu lok'o est'is akvari'o, kie strang'a'j kaj bel'a'j fiŝ'o'j naĝ'is; en ali'a lok'o ĉiu'j aer'bird'o'j kun'ven'is tag'e por grand'a festen'o kiu'n proviz'is por ili la serv'ist'o'j de Ozma, kaj ili est'is tiel sen'tim'a'j pri damaĝ'o ke ili kutim'is ek'star'i sur ŝultr'o'j kaj manĝ'i de man'o'j. Ankaŭ est'is la Font'o de la Akv'o de Forges'o, sed est'is danĝer'e trink'i tiu'n akv'o'n, ĉar ĝi forges'ig'is ĉio'n kio'n oni antaŭ'e sci'is, eĉ la propr'a'n nom'o'n, kaj tial Ozma met'is avert'afiŝ'o'n sur la font'o'n.
Sed ankaŭ est'is font'o'j bel'e parfum'it'a'j, kaj font'o'j de bon'gust'eg'a nektar'o, mal'varm'a'j kaj riĉ'gust'a'j, kie ĉiu rajt'is laŭ'dezir'e re'freŝ'ig'i si'n.
Ĉirkaŭ la palac'a teren'o est'is grand'a mur'o, dik'e inkrust'it'a per bril'ant'a'j smerald'o'j, sed la en'ir'pord'eg'o'j star'is mal'ferm'a'j kaj al neni'u est'is en'ir'o mal'permes'it'a.
Dum feri'tag'o'j la popol'o de la Smerald'a Urb'o oft'e pren'is si'a'j'n infan'o'j'n por rigard'i la mir'ind'aĵ'o'j'n de la ĝarden'o'j de Ozma, kaj eĉ en'ir'is la Reĝ'a'n Palac'o'n, se ili em'is tio'n, ĉar ili sci'is ke ili kaj ili'a Reg'ant'o est'as amik'o'j, kaj ke al Ozma mult'e plaĉ'as plezur'ig'i ili'n.
Konsider'ant'e ĉio'n ĉi, vi ne surpriz'iĝ'os ke la hom'o'j tra la Land'o Oz, kiel ankaŭ la plej intim'a'j amik'o'j de Ozma kaj ŝi'a'j reĝ'a'j kort'eg'an'o'j, fervor'is fest'i ŝi'a'n nask'iĝ'tag'o'n, kaj prepar'is por la fest'o jam semajn'o'j'n antaŭ'e. Ĉiu'j latun'instrument'a'j band'o'j praktik'is si'a'j'n plej bel'a'j'n melodi'o'j'n, ĉar ili dev'is marŝ'i en la mult'a'j procesi'o'j okaz'ont'a'j en la Land'o de la Palp'brum'o'j, la Land'o de la Gilikuloj, la Land'o de la Manĝtuloj kaj la Land'o de la Kveluloj, kiel ankaŭ en la Smerald'a Urb'o. Ne ĉiu'j hom'o'j pov'is ir'i gratul'i si'a'n Reg'ant'o'n, sed ĉiu'j pov'is fest'i ŝi'a'n nask'iĝ'tag'o'n, unu- aŭ ali- manier'e, ne'grav'e kiom mal'proksim'e de ŝi'a palac'o ili est'as. Ĉiu dom'o kaj konstru'aĵ'o tra la tut'a Land'o Oz est'is ornam'it'a per flag'o'j kaj stamin'o'j, kaj est'is lud'o'j, kaj dram'o'j, kaj ĝeneral'a distr'o por ĉiu'j.
Dum si'a nask'iĝ'tag'o Ozma kutim'is far'i grand'a'n festen'o'n en la palac'o, al kiu ricev'is invit'o'n ĉiu'j ŝi'a'j plej intim'a'j amik'o'j. La grup'o est'is strang'e mult'spec'a, ver'e, ĉar ekzist'as pli da kurioz'a'j kaj ne'kutim'a'j ul'o'j en Oz ol en la tut'a ceter'o de la mond'o, kaj al Ozma pli interes'is ne'kutim'a'j ul'o'j ol ordinar'a'j—sam'e kiel al vi kaj al mi.
Dum tiu special'a nask'iĝ'tag'o de la bel'a knab'in'a Reg'ant'o, long'a tabl'o situ'is en la reĝ'a Banked'a Hal'o de la palac'o, ĉe kiu est'is lok'o'kart'o'j por la invit'it'o'j, kaj ĉe unu fin'o de la grand'a ĉambr'o est'is mal'pli grand'a tabl'o, ne tiel alt'a, por la best'amik'o'j de Ozma, kiu'j'n ŝi neniam forges'is, kaj ali'fin'e est'is grand'a tabl'o kie est'os aranĝ'it'a'j ĉiu'j nask'iĝ'tag'a'j donac'o'j.
Kiam la gast'o'j al'ven'is, ili met'is si'a'j'n donac'o'j'n sur tiu'n tabl'o'n kaj post'e trov'is si'a'j'n lok'o'j'n ĉe la banked'o'tabl'o. Kaj, post la lok'iĝ'o de ĉiu'j gast'o'j, la best'o'j en'ir'is laŭ solen'a procesi'o kaj Ĵele'a Konfit'aĵ lok'ig'is ili'n ĉe ili'a tabl'o. Post'e, dum orkestr'o kaŝ'it'a de ar'o da roz'o'j kaj filik'o'j lud'is marŝ'o'n kompon'it'a'n por tiu event'o, la Reĝ'a Ozma en'ir'is la Banked'a'n Hal'o'n, ĉirkaŭ'at'e de si'a'j Honor'serv'ist'in'o'j, kaj sid'iĝ'is ĉe la kap'o de la tabl'o.
Ŝi'n salut'is hura'o de ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j, la best'o'j al'don'is si'a'j'n muĝ'o'j'n kaj blek'o'j'n kaj boj'o'j'n kaj miaŭ'o'j'n kaj gak'o'j'n por grand'ig'i la ĝoj'a'n tumult'o'n, kaj post'e ĉiu'j sid'iĝ'is ĉe si'a'j tabl'o'j.
Dekstr'e de Ozma sid'is la fam'a Bird'o'tim'ig'il'o de Oz, kies pajl'o'plen'a korp'o ne est'is bel'a, sed kies feliĉ'a karakter'o kaj sagac'a sprit'o favor'ig'is li'n ĉe ĉiu'j.
Mal'dekstr'e de la Reg'ant'o sid'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kies metal'a korp'o est'is bril'e polur'it'a por tiu event'o.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o est'is la Imperi'estr'o de la Land'o de la Palp'brum'o'j kaj unu el la plej grav'a'j person'o'j en Oz.
Apud la Bird'o'tim'ig'il'o Doroteo sid'is, kaj apud ŝi est'is Tiktoko, la Horloĝ'meĥanism'a Hom'o, kiu est'is streĉ'it'a kiom permes'is li'a horloĝ'a meĥanism'o, por ke li ne inter'romp'u la fest'o'n per mal'streĉ'iĝ'o. Sekv'is Onkl'in'o Em kaj Onkl'o Henrik'o, parenc'o'j de Doroteo mem, du afabl'a'j mal'jun'ul'o'j kiu'j hav'is agrabl'a'n hejm'o'n en la Smerald'a Urb'o kaj est'is tre feliĉ'a'j kaj kontent'a'j tie. Apud ili sid'iĝ'is Betinjo Bobin, kaj apud ŝi la drol'a kaj plezur'ig'a Vil'ul'o, kiu est'is am'at'a kie'n ajn li ir'is.
Ĉe la ali'a flank'o de la tabl'o, kontraŭ la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, lok'iĝ'is Trot, kaj apud ŝi Kap’tan'o Vilĉjo.
Apud ili sid'is Buton-Bril'o kaj Oĵo la Bon'fortun'a, kaj D-ro Pipt kaj li'a bon'a edz'in'o Margalot, kaj la mir'ig'a Ran'ul'o, kiu ven'is el la Land'o de la Jipoj por ĉe'est'i la nask'iĝ'tag'a'n festen'o'n de Ozma.
Ĉe la pied'o de la tabl'o, kontraŭ Ozma, sid'is la reĝ'in'a Glinda, la bon'a Sorĉ'ist'in'o de Oz, ĉar efektiv'e tie est'is la ver'a honor'lok'o post la kap'o de la tabl'o kie Ozma mem sid'is. Dekstr'e de Glinda est'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o de Oz, kiu ŝuld'is al Glinda ĉiu'j'n magi'a'j'n art'o'j'n kiu'j'n li sci'is. Apud'e sid'is Zingibr'a, bel'a knab'in'a kultiv'ist'o kiu'n mult'e am'is Ozma kaj Doroteo. La apud'a'n seĝ'o'n okup'is la Stan'a Soldat'o, kaj apud li est'is Profesor'o M. P. Ŝancel'insekt'o P. E., de la Reĝ'a Atlet'a Kolegi'o.
Mal'dekstr'e de Glinda lok'iĝ'is la gaj'a Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kiu iom tim'is la Sorĉ'ist'in'o'n kaj tial kutim'e bon'kondut'is sufiĉ'e. La frat'o de la Vil'ul'o est'is apud la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, kaj post li est'is tiu interes'a person'o, Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kiu kultiv'is bon'eg'a'n grand'a'n kukurb'o'n por nov'a kap'o kiu'n li port'as dum la nask'iĝ'tag'o de Ozma, kaj li ĉiz'is sur ĝi vizaĝ'o'n eĉ pli gaj'esprim'a'n ol tiu kiu'n li ĝis tiam port'is. Nov'a'j kap'o'j ne est'is ne'kutim'a'j por Joĉjo, ĉar la kukurb'o'j ne long'e rest'is ne'putr'a'j, kaj kiam la sem'o'j—kiu'j est'is por li cerb'o—komenc'is mol'iĝ'i kiel kaĉ'aĵ'o, li kompren'is ke li'a kap'o baldaŭ putr'os, do li pren'is nov'a'n el si'a grand'a kamp'o da kukurb'o'j—kultiv'it'a de li por ke neniam mank'u al li kap'o.
Vi rimark'as ke la grup'o ĉe la banked'o'tabl'o de Ozma est'is iom miks'a, sed ĉiu invit'it'o est'is prov'it'a kaj fid'at'a amik'o de la knab'in'a Reg'ant'o, kaj ili'a ĉe'est'o mult'e feliĉ'ig'is ŝi'n.
Tuj kiam Ozma sid'iĝ'is, kun si'a dors'o kontraŭ la nask'iĝ'tag'a tabl'o, ŝi rimark'is ke ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j rigard'as sci'vol'em'e kaj plezur'e i'o'n mal'antaŭ ŝi, ĉar la bel'eg'a Magi'a Flor'o glor'e flor'as kaj la gigant'a'j flor'o'j kiu'j sekv'is unu la ali'a'n sur la plant'o est'is bel'aspekt'a'j kaj plen'ig'is la tut'a'n ĉambr'o'n per si'a delikat'a odor'o.
Ankaŭ Ozma vol'is rigard'i, por vid'i kio'n rigard'ad'as ĉiu'j, sed ŝi reg'is si'a'n sci'vol'em'o'n ĉar ne dec'is ke ŝi jam vid'u si'a'j'n nask'iĝ'tag'a'j'n donac'o'j'n.
Do la dolĉ'a kaj bel'a Reg'ant'o dediĉ'is si'n al si'a'j gast'o'j, el kiu'j plur'a'j, ekz. la Bird'o'tim'ig'il'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, la Miks'ĉifon'a Knab'in'o, Tiktoko, Joĉjo Kukurb'o'kap'o kaj la Stan'a Soldat'o, neniam manĝ'is sed sid'is tre ĝentil'e ĉe si'a'j lok'o'j kaj prov'is distr'i tiu'j'n gast'o'j'n kiu'j ja manĝ'is.
Kaj, ĉe la best'o'tabl'o, est'is ali'a interes'a grup'o, kiu konsist'is el la Mal'kuraĝ'a Leon'o, la Mal'sat'a Tigr'o, Tot'o—la mal'grand'a vil'a nigr'a hund'o de Doroteo— Hanĉjo la Mul'o, la Pal'ruĝ'a Kat'id'o, la Lign'a Seg'ĉeval'o, la Flav'a Kok'in'o, kaj la Vitr'a Kat'o. Ĉiu'j avid'e manĝ'is, escept'e de la Seg'ĉeval'o kaj la Vitr'a Kat'o, kaj ĉiu ricev'is abund'e tiu'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kiu'j'n ĝi plej am'is.
Fin'e, kiam la banked'o est'is preskaŭ fin'it'a kaj la glaci'aĵ'o est'is dis'don'ot'a, kvar serv'ist'o'j en'ir'is port'ant'e gigant'a'n kuk'o'n, suker'kovr'it'a'n kaj ornam'it'a'n per suker'flor'o'j. Ĉirkaŭ la rand'o de la kuk'o est'is vic'o de flam'ant'a'j kandel'o'j, kaj en la centr'o est'is relief'a'j suker'a'j liter'o'j kiu'j form'is la vort'o'j'n: Nask'iĝ'tag'a Kuk'o de OZMA de Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o “Ho, ver'e bel'a!” kri'is Ozma, al kiu ĝi mult'e plaĉ'is, kaj Doroteo dir'is fervor'e: “Nun vi dev'as tranĉ'i la kuk'o'n, Ozma, kaj ĉiu el ni manĝ'os pec'o'n kun ni'a glaci'aĵ'o.”
Ĵele'a Konfit'aĵ al'port'is grand'a'n or'a'n tranĉ'il'o'n kun juvel'kovr'it'a ten'il'o, kaj Ozma star'iĝ'is en si'a lok'o kaj prov'is tranĉ'i la kuk'o'n. Sed tuj kiam la suker'kovr'aĵ'o en la centr'o romp'iĝ'is pro la prem'o de la tranĉ'il'o salt'is el la kuk'o simi'et'o ok centi'metr'o'j'n alt'a, kaj li'n sekv'is ali'a kaj ali'a, ĝis dek du simi'o'j star'is sur la tabl'o'tuk'o kaj riverenc'is antaŭ Ozma.
“Gratul'o'j'n al ni'a grac'o'plen'a Reg'ant'in'o!” ili kri'is ĥor'e, kaj post'e ili komenc'is danc'o'n, tiom komik'a'n kaj amuz'a'n ke ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j rid'eg'is kaj eĉ Ozma part'o'pren'is en la ĝoj'o. Sed post la danc'o la simi'o'j far'is kelk'a'j'n mir'ind'a'j'n akrobat'aĵ'o'j'n, kaj post'e ili kur'is al la kav'o de la kuk'o kaj el'pren'is kelk'a'j'n band- instrument'o'j'n el polur'it'a or'o—kornet'o'j'n, trumpet'o'j'n, tambur'o'j'n, k.s.—kaj form'int'e procesi'o'n la simi'o'j marŝ'is tie'n kaj re'e'n sur la tabl'o lud'ant'e gaj'a'n melodi'o'n facil'e kiel spert'a'j muzik'ist'o'j.
Al Doroteo plaĉ'eg'is la sukces'o de ŝi'a “Surpriz'a Kuk'o”, kaj kiam la simi'o'j fin'is si'a'n prezent'o'n, la banked'o fin'iĝ'is.
Nun est'is la hor'o kiam Ozma vid'u si'a'j'n ali'a'j'n donac'o'j'n, do Glinda la Bon'a star'iĝ'is kaj, pren'int'e la knab'in'a'n Reg'ant'o'n per la man'o, gvid'is ŝi'n al la tabl'o kie ĉiu'j donac'o'j est'is bel'eg'e kun'aranĝ'it'a'j. La Magi'a Flor'o, kompren'ebl'e, al'log'is ŝi'a'n atent'o'n, kaj Trot dev'is rakont'i al ili la tut'a'n histori'o'n de ili'a'j aventur'o'j.
La knab'in'et'o ne forges'is agnosk'i la help'o'n de la Vitr'a Kat'o kaj la mal'grand'a Sorĉ'ist'o, sed efektiv'e emfaz'end'a est'is Kap’tan'o Vilĉjo kiu kuraĝ'e port'is la or'a'n flor'pot'o'n for de la sorĉ'it'a Insul'o.
Ozma dank'is ili'n ĉiu'j'n, kaj dir'is ke ŝi met'os la Magi'a'n Flor'o'n en si'a'n buduar'o'n kie ŝi pov'os ĝu'i ĝi'a'j'n bel'ec'o'n kaj odor'o'n konstant'e. Sed nun ŝi trov'is la ekster'ordinar'a'n rob'o'n teks'it'a'n de Glinda kaj ŝi'a'j knab'in'a'j serv'ist'in'o'j el faden'o'j form'it'a'j el pur'a'j smerald'o'j, kaj ĉar ŝi est'is knab'in'o am'ant'a bel'a'j'n vest'o'j'n, la ekstaz'o de Ozma pro tiu prezent'iĝ'o de la elegant'eg'a rob'o est'as facil'e imag'ebl'a. Ŝi apenaŭ pov'is atend'i por sur'met'i ĝi'n, sed la tabl'o est'is kovr'it'a per ali'a'j bel'a'j donac'o'j kaj la nokt'o est'is jam grand'part'e pas'int'a antaŭ ol la feliĉ'a knab'in'a Reg'ant'o ekzamen'is ĉiu'j'n si'a'j'n donac'o'j'n kaj dank'is tiu'j'n kiu'j am'e don'is ili'n.
Do ili sid'iĝ'is sur marmor'a benk'o apud la Font'o de la Akv'o de Forges'o, kaj inter si Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o rakont'is si'a'j'n aventur'o'j'n.
“Mi est'is eg'e ir'it'iĝ'em'a dum mi est'is lan'kovr'it'a ŝaf'id'o,” dir'is Doroteo, “ĉar mi tut'e ne sent'is mi'n komfort'a. Kaj mi ne est'is tut'e cert'a, kompren'u, ke mi iam re'far'iĝ'os knab'in'o.”
“Vi ebl'e ankoraŭ est'us lan'kovr'it'a ŝaf'id'o, se mi ne trov'us tiu'n Magi'a'n Trans'form'a'n Vort'o'n,” deklar'is la Sorĉ'ist'o.
“Sed kio okaz'is al la jugland'o kaj al la hikori'nuks'o en kiu'j'n vi trans'form'is tiu'j'n aĉ'a'j'n best'o'magi'ist'o'j'n?”
demand'is Ozma.
“Nu, mi preskaŭ jam forges'is ili'n,” est'is la respond'o; “sed mi kred'as ke ili ankoraŭ rest'as ĉi tie en mi'a poŝ'o.”
Li serĉ'is en si'a'j poŝ'o'j kaj el'tir'is la du nuks'o'j'n kaj montr'is ili'n al ŝi.
Ozma rigard'is ili'n pens'em'e.
“Ne est'as just'e, las'i i'a'j'n viv'ant'o'j'n en tia'j sen'help'a'j form'o'j,” dir'is ŝi. “Mi kred'as, Sorĉ'ist'o, ke vi dev'us re'trans'form'i ili'n en ili'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n.”
“Sed mi ne sci'as kio est'as ili'a'j natur'a'j form'o'j,” li obĵet'is, “ĉar kompren'ebl'e la form'o'j de miks'best'o'j kiu'j'n ili sur'pren'is ne est'is natur'a'j por ili. Kaj ne forges'u, Ozma, ke ili'a'j natur'o'j est'is kruel'a'j kaj petol'a'j, tiel ke se mi re'viv'ig'os ili'n ili ebl'e kaŭz'os mult'a'j'n problem'o'j'n por ni.”
“Malgraŭ tio,” dir'is la Reg'ant'in'o de Oz, “ni dev'as liber'ig'i ili'n de ili'a'j aktual'a'j sorĉ'iĝ'o'j. Kiam vi re'don'os al ili ili'a'j'n natur'a'j'n form'o'j'n ni trov'os kiu'j ili ver'e est'as, kaj cert'e ni ne bezon'as tim'i iu'j'n du hom'o'j'n, eĉ kvankam ili ebl'e montr'iĝ'os magi'ist'o'j kaj ni'a'j mal'amik'o'j.”
“Mi ne est'as egal'e cert'a pri tio,” protest'is la Sorĉ- ist'o, kun sku'iĝ'o de si'a kalv'a kap'o. “La unu'sol'a pec'o de magi'o kiu'n mi for'pren'is de ili—nom'e, la Vort'o de Trans'form'o—est'as tre simpl'a, tamen tre potenc'a, tiom ke nek Glinda nek mi pov'as far'i i'o'n egal'a'n. Ne efik'as nur la vort'o, kompren'u, efik'as la prononc'manier'o. Do se la du fremd'a'j magi'ist'o'j hav'as ali'a'n simil'a'n magi'o'n, ili ebl'e montr'iĝ'os tre danĝer'a'j por ni, se ni liber'ig'os ili'n.”
“Mi hav'as ide'o'n!” kri'is Doroteo. “Mi ne est'as sorĉ'ist'o, nek fe'in'o, sed se vi plen'um'os mi'a'n konsil'o'n, ni tut'e ne bezon'os tim'i tiu'j'n hom'o'j'n.”
“Kio'n vi pens'as, kar'ul'in'o?” demand'is Ozma.
“Nu,” respond'is la knab'in'o, “jen ĉi tiu Font'o de la Akv'o de Forges'o, kaj tio don'is al mi la noci'o'n. Kiam la Sorĉ'ist'o parol'os tiu'n terur'a'n vort'o'n kiu re'ŝanĝ'os ili'n en ili'a'j'n real'a'j'n form'o'j'n, li pov'os ankaŭ eg'e soif'ig'i ili'n, kaj ni met'os tas'o'n ĝust'e ĉi tie apud la font'o, tiel ke ĝi est'os facil'e pren'ebl'a. Post'e ili trink'os la akv'o'n kaj forges'os ĉiu'n magi'o'n kiu'n iam ili sci'is—kaj ankaŭ ĉio'n ali'a'n.”
“Ne mal'bon'a ide'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, rigard'ant'e Doroteon aprob'e.
“Ĝi est'as tre bon'a ide'o,” deklar'is Ozma. “Kur'u al'port'i tas'o'n, Doroteo.”
Do Doroteo kur'is al'port'i tas'o'n, kaj dum ŝi for'est'is la Sorĉ'ist'o dir'is: “Mi ne sci'as ĉu la real'a'j form'o'j de tiu'j magi'ist'o'j est'as de hom'o'j aŭ de best'o'j. Se ili est'as best'o'j, ili ne trink'os el tas'o sed ebl'e tuj atak'os ni'n kaj trink'os post'e.
Do ebl'e est'os pli sen'danĝer'e por ni se la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o ĉe'est'os por eventual'e protekt'i ni'n.”
Ozma el'tir'is arĝent'a'n fajf'il'o'n kiu est'is lig'it'a al mal'larĝ'a or'a ĉen'o kaj blov'is per la fajf'il'o du akr'a'j'n son'o'j'n. La son'o, kvankam ne sever'a, est'is tre penetr'a, kaj tuj kiam ĝi ating'is la orel'o'j'n de la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj de la Mal'sat'a Tigr'o, la du grand'eg'a'j best'o'j rapid'e ven'is salt'ant'e cel'e ili'n. Ozma klar'ig'is al ili kio'n la Sorĉ'ist'o far'os, kaj ordon'is ke ili rest'u kviet'a'j krom se minac'os danĝer'o. Do la du potenc'a'j gard'ist'o'j de la Reg'ant'in'o de Oz kaŭr'is apud la font'o kaj atend'is.
Doroteo re'ven'is kaj met'is la tas'o'n sur la rand'o'n de la font'o. Tiam la Sorĉ'ist'o met'is la hikori'nuks'o'n apud la font'o'n kaj dir'is per solen'a voĉ'o: “Mi vol'as ke vi re'pren'u vi'a'n natur'a'n form'o'n, kaj ke vi est'u tre soif'a—P y r z q x g l !”
Tuj ek'aper'is, anstataŭ la hikori'nuks'o, la form'o de Kik'i Ar'u, la Alt'ul'a knab'o. Li ŝajn'is perpleks'a, unu'e, kvazaŭ klopod'ant'e memor'i kio okaz'is al li kaj kial li est'as en ĉi tiu ne'kon'at'a lok'o. Sed li front'is la font'o'n, kaj la bobel'ant'a akv'o memor'ig'is al li ke li soif'as. Sen rimark'i Ozman, la Sorĉ'ist'o'n kaj Doroteon, kiu'j est'is mal'antaŭ li, li pren'is la tas'o'n, plen'ig'is ĝi'n per la Akv'o de Forges'o, kaj trink'is ĝi'n ĝis la last'a gut'o.
Li nun ne plu soif'is, sed li sent'is si'n eĉ pli perpleks'a, ĉar nun li pov'is memor'i tut'e neni'o'n—eĉ ne si'a'n nom'o'n aŭ el kie li ven'is. Li ĉirkaŭ'rigard'is la bel'a'n ĝarden'o'n kun mien'o de plaĉ'iĝ'o, kaj post'e, turn'int'e si'n, li vid'is Ozman kaj la Sorĉ'ist'o'n kaj Doroteon rigard'ant'a'j li'n sci'vol'em'e kaj la du grand'a'j'n best'o'j'n kaŭr'ant'a'j'n mal'antaŭ ili.
Kik'i Ar'u ne sci'is kiu'j ili est'as. sed li opini'is Ozman tre bel'a kaj Doroteon tre agrabl'a. Do li rid'et'is al ili— la sam'a sen'kulp'a feliĉ'a rid'et'o kiu'n beb'o hav'us, kaj tio plaĉ'is al Doroteo, kiu ek'pren'is li'a'n man'o'n kaj gvid'is li'n sid'iĝ'i apud ŝi sur la benk'o.
“Ho, mi kred'is ke vi est'as terur'a magi'ist'o,” ŝi kri'is, “sed vi est'as nur knab'o!”
“Kio est'as magi'ist'o?” li demand'is, “kaj kio est'as knab'o?”
“Ĉu vi ne sci'as?” demand'is la knab'in'o.
Kik'i kap'ne'is. Post'e li rid'is.
“Ŝajn'e mi sci'as neni'o'n,” li respond'is.
“Est'as tre kurioz'e,” koment'is la Sorĉ'ist'o. “Li sur'hav'as Manĝultajn vest'o'j'n, do iam li loĝ'is en la Land'o de la Manĝtuloj. Kompren'ebl'e la knab'o pov'as dir'i al ni neniom da si'a histori'o aŭ famili'o, ĉar li forges'is ĉio'n kio'n iam li sci'is.”
“Li ŝajn'as am'ind'a knab'o, nun post la el'iĝ'o de ĉiu li'a mal'bon'ec'o,” dir'is Ozma. “Do ni rest'ig'os li'n ĉi tie kun ni kaj instru'os al li ni'a'j'n kutim'o'j'n—est'i fid'ind'a kaj atent'i la bezon'o'j'n de ali'ul'o'j.”
“Nu, tiu'kaz'e est'as bon'fortun'e por li ke li trink'is la Akv'o'n de Forges'o,” dir'is Doroteo.
“Jes, ver'e,” akord'is la Sorĉ'ist'o. “Sed plej rimark'ind'e, laŭ mi, est'as ke tia jun'a knab'o pov'is lern'i la sekret'o'n de la Magi'a Vort'o de Trans'form'o. Ebl'e li'a akompan'ant'o, kiu est'as nun ĉi tiu jugland'o, est'is la ver'a magi'ist'o, kvankam mi ŝajn'e memor'as ke ĉi tiu knab'o dum li hav'is la best'a'n form'o'n flustr'is la Magi'a'n Vort'o'n en la kav'a'n arb'o'n, kie mi aŭd'is ĝi'n.”
“Nu, ni baldaŭ sci'os kiu la ali'a est'as,” sugest'is Ozma. “Ebl'e li montr'iĝ'os ankaŭ Manĝtula knab'o.”
La sorĉ'ist'o met'is la jugland'o'n apud la font'o'n kaj dir'is, sam'e mal'rapid'e kaj solen'e kiel antaŭ'e: “Mi vol'as ke vi re'pren'u vi'a'n natur'a'n form'o'n, kaj ke vi est'u tre soif'a—P y r z q x g l !”
La jugland'o mal'aper'is kaj Rugedo la Knomo star'is en ĝi'a lok'o. Li ankaŭ front'is la font'o'n, kaj li etend'is man'o'n por pren'i la tas'o'n, plen'ig'is ĝi'n, kaj est'is trink'ont'a kiam Doroteo kri'is: “Ho, est'as la mal'jun'a Reĝ'o de la Knomoj!”
Rugedo ek'turn'is si'n kaj front'is ili'n, kun la tas'o ankoraŭ en si'a man'o.
“Jes,” li dir'is per koler'a voĉ'o, “est'as la mal'jun'a Reĝ'o de la Knomoj, kaj mi konker'os la tut'a'n Oz'o'n kaj venĝ'os vi'a'n for'pel'o'n de mi de mi'a tron'o.” Li ĉirkaŭ'rigard'is dum moment'o, kaj daŭr'ig'is: “Neni'u ov'o vid'ebl'as, kaj mi est'as pli fort'a ol ĉiu'j vi hom'o'j kun'e! Mi ne sci'as kiel mi ven'is ĉi tie'n, sed mi batal'os la batal'o'n de mi'a viv'o—kaj mi venk'os!”
Li'a'j long'a blank'a har'ar'o kaj barb'o flirt'is en la vent'et'o; li'a'j okul'o'j bril'is mal'am'e kaj venĝ'em'e, kaj tiom surpriz'it'a'j kaj ŝok'it'a'j ili est'is de la subit'a ek'aper'o de tiu mal'nov'a mal'amik'o de la popol'o de Oz, ke ili nur pov'is rigard'ad'i li'n silent'e kaj re'tir'i si'n de li'a sovaĝ'a rigard'o.
Rugedo rid'is. Li trink'is la akv'o'n, ĵet'is la tas'o'n sur la ter'o'n kaj dir'is feroc'e: “Kaj nun—kaj nun—kaj—”
Li'a voĉ'o mild'iĝ'is. Li frot'is si'a'n frunt'o'n perpleks'it'e kaj kares'is si'a'n long'a'n barb'o'n.
“Kio'n mi intenc'is dir'i?” li demand'is plend'em'e.
“Ĉu vi ne memor'as?” dir'is la Sorĉ'ist'o.
“Ne; mi forges'is.”
“Kiu vi est'as?” demand'is Doroteo.
Li pen'is pens'i. “Mi—mi est'as cert'a ke mi ne sci'as,” li balbut'is.
“Ĉu vi ankaŭ ne sci'as kiu'j ni est'as?” demand'is la knab'in'o.
“Mi tut'e ne sci'as,” dir'is la Knomo.
“Dir'u al ni kiu est'as ĉi tiu Manĝtula knab'o,”
sugest'is Ozma.
Rugedo rigard'is la knab'o'n kaj kap'ne'is.
“Li'n mi ne kon'as. Vi ĉiu'j est'as ne'kon'at'o'j. “Mi— mi eĉ ne kon'as mi'n mem.”
Post tio li kares'is la kap'o'n de la Leon'o kaj murmur'is, “Bon'a hunĉjo!” kaj la Leon'o muĝ'et'is indign'e.
“Kio'n ni far'u pri li?” demand'is la Sorĉ'ist'o, perpleks'e.
“Foj'e antaŭ nun la fi'a mal'jun'a Knomo ven'is ĉi tie'n por konker'i ni'n, kaj tiam, kiel nun, li trink'is la Akv'o'n de Forges'o kaj far'iĝ'is mal'minac'a. Sed ni re'send'is li'n al la Regn'o de la Knomoj, kie li baldaŭ re'lern'is si'a'j'n mal'nov'a'j'n fi'kutim'o'j'n.”
“Tial,” dir'is Ozma, “ni dev'as trov'i por li lok'o'n en la Land'o Oz, kaj rest'ig'i li'n ĉi tie. Ĉar ĉi tie li ne lern'os fi'ec'o'n kaj ĉiam est'os sen'kulp'a kiel ni'a propr'a popol'o.”
Do la vag'ant'a eks'reĝ'o de la Knomoj trov'is nov'a'n hejm'o'n, pac'a'n kaj feliĉ'a'n hejm'o'n, kie li est'is tut'e kontent'a kaj pas'ig'is si'a'j'n tag'o'j'n kun sen'kulp'a ĝu'o.